το συστημα που πρεπει να πολεμησουμε οπως μπορουμε,εστω κ με στιχους :)

ο κοσμος που φτιαξατε σκληρος και κυνικος μα εγω την ελπιδα ποτε δε ξεχνω και τα ονερια μου οσο μπορω ζω.

υπαρχουν μερες που δε ξυπναω και οσο και αν προσπαθω την αληθεια να δω δεν μπορω και οχι μονο εγω μα οι περισσοτεροι ανθρωποι στο κοσμο αυτο.

ετσι εμαθα να προχωρω και τη ζωη μου να περνω χωρις να επαναστατω.

ομως τα ματια μου ανοιξα καποια στιγμη και ειδα τη ζωη αυτη μπροστα μου να περνα και εγω θεατη να την κοιτα,ενω πισω πια δε γυρνα γιατι ζουσα τοσο καιρο μες στη ψευτια.

αλλαγη εκανα ολοκληρωτικη και ξεκινησα παλι απ'την αρχη.

κρυφτηκα εκει σε μια γωνια,σ'ενα στενακι της ντροπης κανεις να μη με βρει μεχρι να μαθω τι θα πει ζωη.

ετσι ξεκινησα χρονο το χρονο εμαθα πολλα και για τιποτα δε μετανιωνω,αλλα μια ζωη σε σας θα τα χωνω που να ζησω δε θελατε να με αφησετε και σ'ενα κουτι εκ γενετης με κλεισατε.

να μιλησω ποτε δε μ'αφησατε και μπατσους να με κυνηγανε βαλατε,καμερες στο κεφαλι μου απο πανω να ελεγχουν καθε κινηση που κανω.

στο χαζοκουτι΄πλυση εγκεφαλου κανετε και καθε καλο φανταζει πλεον κακο στο κοσμο αυτο.

το χρημα σας εκανε αγριμια και εκατομμυρια αθωους σφαζετε καθημερινα.

τιποτα δε σας ειναι αρκετο και θελετε μονο το ακριβο.

προσωπεια βαλατε αλλα να ζειτε δε μαθατε παρα μονο την αχαριστια σας να ευχαριστειτε.

καθημερινα τα ονειρα μου σκορπατε και χαμογελατε,οταν τις ελπιδες μου ξεχνατε.

μα εγω δε σταματω να σας πολεμω και την ελπιδα ζωντανη να κρατω την υστατη στιγμη οταν ολα εχουν πλεον χαθει.

τα ονειρα μου δε ξεχναω,προχωραω και πισω δε γυρναω.

τωρα πια το καλουπι σπαω για να ζησω!

παμε αδερφε μου,παμε τους μπατσουσ καταματα να μαθουμε να κοιταμε και πλεον δεν φοβαμαι οτι στη φυλακη θα με πανε γιατι εκει με εχουν κλεισμενη απο μικρο παιδι πριν μαθω τι θα πει ζωη.

το χαζοκουτι σας σπαω και ετσι να ζω ποτε δε ξεχναω.

οι καμερες τιποτα δε κανουν αφου το σημα μου δεν πιανουν.

εκπεμπω πια σε παραλληλο συμπαν αφου εμαθα ελευθερα να ζω.

το χρημα για μενα δεν φτουρα παρα μονο σαν πεταμενα χαρτια μεσα στη φωτια που θα φερουν ζεστασια μια κρυα του χειμωνα νυχτια.

προσωπειο δε φορω και τη χαρα ξερω που να βρω τωρα που εμαθα να αγαπω και να πονω.

κανεναν δεν ξεχνω,δινω αξια σε καθε τι μικρο γιατι εκει θα βρω ο,τι ποθω.

τα ονειρα μου κρατησα ζωντανα και πλεον τα ζω καθημερινα,ενω στις ελπιδες μου κρατημα βρισκω και συνεχιζω μπροστα μου να κοιτω και να προχωρω σ'εναν κοσμο που τοσο αγαπω και πονω ακομα και αν μεσα του να ζησω δε μπορω.

κοιταζω το κενο και συναισθηματα βλεπω στο πρασκηνιο.

ενα εχω να πω μετα απο τοσο καιρο...

θα ειμαι εδω οσο και αν πονω για ολα αυτα που με πληγωνουν θα μιλω.

ετσι καθε φορα που το στυλο μου το χαρτι ακουμπα στο συστημα σας θα βαζω φωτια να σας καψω καποια στιγμη ολοκληρωτικα...!!!