άνθρωποι και στιγμές στο χρόνο

Άνθρωποι τριγύρω, όλοι διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι καταβάθος.Από δίπλα σου περνάνε.Μερικοί στέκονται και σε κοιτάνε, ενώ άλλοι απλά σε προσπερνάνε.Ορισμένοι βαδίζουν γρήγορα και ορισμένοι αργά, όμως στην τελική όλοι είναι περαστικοί.Καθένας τους και μια ιστορία, καθένας ήρωας, εγκληματίας, θύμα, θύτης, εραστής και απατημένος.Οι περισσότεροι πληγωμένοι, πολλές φορές απογοητευμένοι.Η κάθε ιστορία μοναδική και πάντα υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για να την ακούσεις.Όλοι σχεδόν κοιτάζουν, ίσως και να σε σχολιάζουν μα αυτοί δε ξέρουν, ενώ εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα από όλους γιατί είσαι εκεί και ίσως γιατί είναι και εκείνοι εκεί.Πρόσωπα γνωστά και μη, όλα βυθισμένα, μυημένα θα έλεγε κανείς, στη μοναξιά.Ποτέ δε μιλούν.Ακόμα και τα ζευγάρια προχωρούν αμίλητα, ούτε το βλέμα τους δεν ανταλλάζουν πια!Μοιάζουν να φοβούνται ο ένας την αλήθεια του άλλου.Κάνουν μια σχέση μόνο από φυσική ανάγκη.Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο.Το συναίσθημα είναι απλά χαμένο.Ακόμα και το,"σε μισώ." έχει γίνει γραφικό και δε σημαίνει πλέον κάτι.Πόσο μάλλον το "σ' αγαπώ"...Μετά από λίγο ο πεζόδρομος είναι άδειος.Τ' αμάξια σαν μικρά θηρία,το ένα δίπλα στ' άλλο, με θέα τη θάλασσα και τ' αστέρια.Εσύ όμως παραμένεις εκεί, στο βράχο ν' αγναντεύεις πέρα τη θάλασσα, αφήνοντας το απαλό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό σου, σαν το χέρι του εραστή σου στο πρωινό ξύπνημα.Αν κ μόνη μεσάνυχτα στην ερημιά νιώθεις ασφαλής, σίγουρη για εσένα.Ελεύθερη πλέον από φόβους και σκέψεις μπορείς να επιστρέψεις στην καθημερινότητα, ν' αντιμετωπίσεις όλα εκείνα που μισείς μα πριν απ' αυτό, θα μείνεις λίγο ακόμα στο σκοτάδι.Πάνω στο δικό σου μικρό βασίλειο, όπου όλα είναι δικά σου, όπου όλα είναι εσύ!Εκεί θ' ακούσεις τον παφλασμό των κυμάτων που απαλά χαϊδεύουν την ακτή, θ' αφουγκραστείς τη σιωπή και χαζεύοντας τ' αστέρια θα έχει χαθεί και αυτή η νύχτα μα ήταν όλη δική σου και την αγκάλιασες όπως τη σιωπή....

*όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν ούτε τα λόγια σου...(τόσο αληθινό..)
**τα πρόσωπα όλων είναι ξενά και εσύ πνίγεις τη μαγεία της στιγμής μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού, μέσα στο μίζερο εγώ σου, στη φυλακή της ψυχής σου. Πρέπει να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατάνε όμηρο αλλά για να τα σπάσεις θα χρειαστεί πρώτα να βρεις τις αλυσίδες που σε δένουν, όμως μέχρι τότε πέτα με τα όνειρά σου σαν ελεύθερο πουλί, γιατί Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

17.04.09

άνεμος

Το φύσημα του ανέμου σκορπάει μακριά τα όνειρά σου, παίρνει την ψυχή σου και την πετάει όπως τη γόπα απ’ το τσιγάρο, την κάνει χίλια μικρά κομμάτια κι εσύ τη μαζεύεις όπως το σπασμένο γυαλί..
Ντύνεις τη θλίψη σου με κάθε λογής κουρέλι.
Κρύβεις τον εαυτό σου πίσω από μια μάσκα περίτχενα φτιαγμένη από φανταχτερά υλικά, να μοιάζει όλο και περισσότερο ξένη, να μοιάζει όλο και περισσότερο απόμακρη.
Βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε παλιές φωτογραφίες μα και αυτές με τον καιρό δε σου θυμίζουν τίποτα πια.
Ξέχασες πως είναι να αγαπάς, πως είναι να μισείς...
Ξέχασες πως είναι η αλήθεια.
Ό, τι απέμεινε από την ευτυχία σου κείτεται νεκρό μέσα στο βυθό της μοναξιάς σου.
Τα δάκρυά σου μυρίζουν αλμύρα, το πρόσωπό σου γέμισε ρυτίδες και τα μάτια σου πια το άπειρο δεν ατενίζουν.
Μοιάζει με χθες που μίλαγες όλο σχέδια και όνειρα για το αύριο, μα σήμερα…
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Σήμερα δεν είσαι εσύ.
Σήμερα είσαι το αποτέλεσμα του χθες.
Ένα χθες που πονάει, ένα χθες που σε κάνει να γυρνάς πάντα εδώ.
Χίλια κομμάτια η ζωή σου.
Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λύτρωση απ’ τα δεσμά του παρελθόντος.
Από τις αναμνήσεις που στριφογυρνάνε στο μυαλό σου.
Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από εσένα.
Και εσύ είσαι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του εαυτού σου.
Εκείνος που μέχρι τώρα δεν κατάφερες να κερδίσεις.
Σάπια ευτυχία, σάπια ιδεολογία, σάπια ιδανικά, σάπια ζωή.
Σάπια όλα αυτά που σε κάνουν να ελπίζεις και να προσπαθείς.
Φταίει η υποκρισία σου.
Φταις εσύ…

Ποιος μπορεί να δει στα βάθη της ψυχής σου και να μη τρομάξει από αυτά που κρύβεις;
Ποιος μπορεί να σ' αγαπήσει όπως είσαι και όχι θέλοντας να σε αλλάξει;
Ποιος φίλος ή εραστής θα σταθεί δίπλα σου σε κάθε δυσκολία;
Ποιον να πιστέψεις, να αγαπήσεις, να εμπιστευτείς;
Ποιος θα είναι όλα αυτά που θέλεις και χρειάζεσαι χωρίς να του το ζητήσεις απλά και μόνο βλέποντας τα μάτια σου, τον καθρέφτη της ψυχής σου;
Πού είναι αυτό το αληθινό;;;
Φίλοι, σχέσεις, οικογένεια όλα έρχονται και φεύγουν, τί είναι αυτό που μένει τελικά;
Σαθρότητα..

Λυπάμαι για τον πόνο που έχω προκαλέσει και για τον πόνο που ίσως προκαλέσω μελλοντικά, αλλά έτσι είμαι εγώ... ξύδι στην πληγή.... ένα λάθος που πια είναι μη αντιστρέψιμο.

ακροβατώντας

συναισθήματα από αέρα και χώμα..
ζωή πάνω σε τεντωμένο νήμα
παραπατάς μια στο τίποτα μια στο πουθενά..
καθημερινά αγκαλιάζεις όλο και περισσότερο το σκοτάδι της ψυχής,το κενό της δικής σου αβύσσου.
δεν ξέρεις ν' αγαπάς ξέρεις όμως να πονάς.
διώχνεις ό,τι όμορφο σε πλησιάσει και κρατάς μόνο ότι σε πληγώσει
ζεις όταν πονάς,πεθαίνεις όταν αγαπάς..
θέλεις ν' αγγίξεις πάλι τον καπνό που γύρω σου απλώνεται σιγά σιγά
θέλεις να σκορπίσεις στα όνειρά σου τη μοναξιά,να ζωγραφίσεις πάνω σε μουσαμάδες,να πετάξεις ό,τι σε βαραίνει μακριά.
θα μπορούσε να ήταν η αρχή κάτι καλού,είναι όμως η αρχή του τέλους όσων χρόνια τώρα πάσχισες να αποκτήσεις και να χτίσεις στο διάβα σου..

αγαπώ όλα εκείνα που έχουν φύγει με το χθες και φοβάμαι όσα το αύριο θα φέρει..είναι που ποτέ δεν έμαθα να ζω το σήμερα......

φόβος

κι εγώ που κάποτε ήθελα ν' αγγίξω τ' αστέρια, δεν υπολόγισα τις αλυσίδες που με κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά του φόβου..
αφήνεις ένα χιόνι σιωπής να καλύψει τα βλέφαρα σου, τα χείλη σου παγώνουν, τα μάτια σου πλημμυρίζουν με δάκρυα...
κοιτάζεις πίσω για μια στιγμή, μα δεν υπάρχει τίποτα να δεις.
καπνός και σκόνη παντού
το όνειρό σου νησί μέσα στο απέραντο γαλάζιο και εσύ ναυαγός δίχως ελπίδα.
ψάχνεις μέσα στη σιωπή δυο λέξεις να πεις, όλα όμως είναι τόσο κενά δίχως τα μάτια που αγαπάς..
μόνη παρηγοριά σου τα δαχτυλίδια του καπνού
κάθε σου βήμα σε τεντωμένο νήμα και ο κόσμος από κάτω θεατής..
σε κοιτάνε και θέλουν να πέσεις και συ μαζί μ' εκείνους
μα όχι δεν τα παρατάς!
συνεχίζεις και ας μην σε βγάλει πουθενά
μπορεί να φτάσεις στην άλλη άκρη και να συναντήσεις ένα αδιέξοδο, μπορεί πάλι να μην φτάσεις ποτέ και να χαθείς στην πορεία.. κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα το μάθει αν δεν προσπαθήσεις να δεις τι υπάρχει στην άλλη μεριά..