Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

δόσεις αισιοδοξίας...ίσως(?) :) [δεν έχω τίτλο ακόμα]

οταν ημουν πιο μικρη ειχα πιστεψει καποια στιγμη οτι θα ξυπναγα ενα πρωι και η ζωη θα ηταν διαφορετικη.
φανταζε τοσο ευκολο και απλο μα χρονο το χρονο καταλαβα οτι αυτο που ειχα κανει να φανταζει εφικτο τελικα ηταν οτι πιο δυσκολο μπορουσε να συμβει.
τωρα καθε που βραδιαζει στο σκοταδι χανομαι φλερταροντας τη μοναξια μου και γραφοντας για οσα με πληγωνουν με μοναδικη ελπιδα να σπασω το φραγμα της σιγης που επικραττει και για μια φορα δυνατα να πω...ζω!
γραφω ο,τι νιωθω δεν αφηνω τιποτα να χαθει στη σιωπη.
σε ενα παραθυρι θα με βρεις καποια αυγη να ειμαι εκει κατω απ'το φως με μοναδικο μου οδηγο μια χαμενη ελπιδα που κρατω απ'οταν ημουν ακομα παιδι με ονειρα γεματη που ποτε δεν θα ηταν μια αυταπατη.
θα ειμαι εκει να προσπαθω να εκφραστω και πισω να αφησω ο,τι με κανει να πονω.
μεσα στο ονειρο μου ζω και οι φωνες σας στα αυτια μου σαν κραυγες αντηχουν.
δε σας φοβαμαι πια γιατι την αληθεια να δειτε δε μπορειτε,γι'αυτο μες στη ψευτια ζειτε σαν ενα τυφλο που δε ξερει με ποιον μιλαει και που παει.
ετσι εγω στα ματια σας κοιτω ξεροντας οτι ποτε απο εσας δε θα πληγωθω καθως την αληθεια που σας κοιτα καταματα να δειτε δε μπορειτε και ειστε πια για κλαματα.
αυτο που με φοβιζει πιο πολυ και απο την ιδια τη ζωη ειναι το σκοταδι που απλωνεται βαθυ και μεσα του χανομαι καθε φορα που τιποτα δεν μου αρκει.
ομως οταν ειμαι εκει να το πολεμησω προσπαθω και ζωντανη απο μεσα του να βγω.
γραφω και ας πονω για ο,τι αληθεια αγαπω.
οπλο μου μοναδικο να συνεχισω να προσπαθω ο λογος μου,η ελπιδα μου που ποτε δε θα προδωσω ακομα και αν καποτε θολωσω,πισω θα γυρισω και το ονειρο θα ζησω.
το μονο που ζητω ειναι εσυ να μ'ακουσεις και ας μη με νιωσεις ο,τι και να πεις δε θα με πληγωσεις,απλα την αγαπη μου ξανα δεν θα νιωσεις,ομως θα ειμαι παντα εκει οταν με χρειαστεις γιατι χρονια τωρα σου εδωσα μια υποσχεση και συμβουλη μαζι την οποια θα κανω πραγματικη.
παντα να αντιμετωπιζεις και να κοιτας τη ζωη καταματα γιατι δε θα σε λυπηθει αν την αρνηθεις και αν ποτε με χρειαστεις θα ειμαι παντα εκει σε μια γωνια να σου κραταω συντροφια την πιο ανησυχη νυχτια.
να ξεφυγεις προσπαθεις και προχωρας με βλεμμα αδειανο σαν να μην υπαρχει τιποτα σημαντικο.
ταξιδευεις περα απο καμπους σε μερη που δεν εχεις δει ποτε ξανα τρεχεις να βρεις αυτο που σε εκανε να νιωσεις καποτε αληθινος.
μεσα στο πληθος δυο ματια να σου δωσουν ελπιδα ξανα ψαχνεις να βρεις.
κοιτας ουρανο να βρεις ενα ονειρο παλιο μα το βλεμμα σου πεφτει παλι στο κενο και το παρον σου μοιαζει τοσο τρομακτικο και σκοτεινο.
καθως νυχτωνει ολα σκοτεινιαζουν και την ψυχη σου παλι σκεπαζει το γκριζο.
προχωρας πανω σε σαπιο νημα με θεατες τους δαιμονες σου να περιμενουν το μοιραιο σου βημα και οι αγγελοι να απελπιζονται.
προσπαθω χρονια να σε βρω μα δε μπορω γιατι την αληθεια σου δεν καταφερα να δω.
στο ονειρο μου παντα πιστη δεν μπορω ακομα να σε δω γιατι κινουμαι στο ψεμα και γω σαν ρομποτ.
τα ματια μου ανοιχτα αλλα δε βλεπω μπροστα οσο και αν προσπαθω.
βαδιζω μεσα στη νυχτα ψαχνοντας την ακρη να βρω!εχω τα ματια μου ανοιχτα για να ονειρευτω μα οσο και αν προσπαθω ακομα βλεπω το ιδιο κενο.
θελω εξω απο αυτο το κουτι να βγω μα δε μπορω!
βλεπω ανθρωπους να δινονται να χαραμιζονται και παλι στην αρχη να βρισκονται,γυρναω μεσα σε κοσμους που δεν γνωριζω και ολο ελπιζω μα φοβαμαι να γυρισω πισω σε αυτα που γνωριζω...
ελα μαζι μου να φυγουμε απο δω και παρεα ταξιδι στα παιδικα μας ονειρα να κανουμε.τα παλια να 8υμη8ουμε και τον εαυτο μας να βρουμε!
ετσι μου ειχες πει μια νυχτια που καναμε τα ονειρα μας αληθινα.
ομως τωρα ακομα και αν δεν φοβαμαι τιποτα πια να σε βρω δε μπορω οσο και αν προσπαθω γι'αυτο για σενα τραγουδω.
στο χαρτι αυτο αποτυπωνω το πιο ωραιο μου τραγουδι για σενα να το πω και υστερα ας χαθω μεσα σε ενα ονειρο ουτοπικο.
απεναντι μου ενα ενα βγαινουν συναισθηματα χαμενα στο χαρτι,στο χρονο.
γραφω γιατι μπορω ετσι να εκφραστω και εσενα μεσα στη πενα να δω ακομα και αν να σε αγγιξω δε μπορω.
μοιαζει ο κοσμος με ενα κουτι που απο κει να βγω δε μπορω στο στομα μου βαλαν φιμωτρο και η φωνη να ακουστει δε μπορει.
βαλανε καμερες για να με ελεγχουν και στο χαζοκουτι πλυση εγκεφαλου μου κανουν.
μα μεσα εδω πρεπει να ζησω και για να επιβιωσω να γραφω θα συνεχισω.





αυτό κάποτε θα γινόταν τραγούδι από τον άσαρκο των βήτα-πείς αλλά τελικά δεν έτυχε..δυστυχώς :(
ο στίχος είναι όλος δικός μου κ δεν έχω προσθέση μουσική καθώς είμαι κοινώς άσχετη :)
[για να μελοποιηθεί χρειάζονται κάποιες αλλαγές τις οποίες δεν μπορώ να κάνω μόνη μου,ένιγουεϊ :) απολαύστε το,αν είναι καλό δηλαδή ;):)

2 σχόλια:

Sad_Vampiress είπε...

ομορφο ειναι!!!! για τραγουδι λογικα ειναι μεγαλο... Κι εγω συνθετη για τα δικα μου ψαχνω.... :) δυσκολα να βρω...

Sad_Vampiress είπε...

ευχαριστω για το σχολιο!

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."