Από το κακό στο χειρότερο

Κοίτα να δεις που ήρθαν και τα Χριστούγεννα και προκοπή δεν είδαμε ακόμα! Κάθε πέρσι και καλύτερα που λέγανε και οι παππούδες μας γιατί φέτος, εκεί που στολίζεις αμέριμνος και μες στην καλή χαρά το δεντράκι σου, ανοίγεις την τηλεόραση κι ακούς για τις νέες αυξήσεις στη ΔΕΗ, τα νέα χαράτσια, την αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας, την μείωση των συντάξεων, τους νέους φόρους κλπ. και σου ρχεται να τα πετάξεις όλα και να κάνεις επιστροφή στις παραδόσεις με ένα απλό λιτό κι απέριττο στολισμένο καραβάκι! Με τη διαφορά όμως ότι αυτό το καραβάκι για μας θα είναι ο Τιτανικός γιατί όπως κι αυτός έτσι και η καημένη Ελληνική οικονομία βούλιαξε. Το ακόμα καλύτερο όμως, είναι ότι εκεί, πάνω στη στιγμή που βούλιαζε, ο καπετάνιος μας, Γιώργος Παπανδρέου, δεν έμεινε στη θέση του, αλλά έδωσε το τιμόνι στο νέο αίμα, τον Λουκά Παπαδήμο και παράλληλα βρέθηκε και ανάμεσα στους 100 σπουδαιότερους ανθρώπους του 2011 ως ο «σωτήρας» μας! Πώς έγινε αυτό, πραγματικά δεν ξέρω! Τι να κάνει πάντως και ο Παπαδήμος; Απλά ήρθε σα δώρο Χριστουγέννων από τον καλό Άϊ-Βασίλη για να υπάρξει μια μικρή (ανούσια) αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Δεν μας έφταναν όμως όλα αυτά, έχουμε και την υπόθεση Βατοπέδι που άνοιξε ξανά με την ενοχοποίηση του ηγούμενου Εφραίμ. Κρίμα, πραγματικά κρίμα τέτοιες άγιες μέρες να κατηγορούμε έναν άνθρωπο του Θεού για ανταλλαγή δημοσίων ακινήτων! Το μόνο που ήθελε να κάνει ο καημένος ήταν φυσικά να βοηθήσει το Ελληνικό κράτος στα κτηματομεσιτικά του! Τι άλλο βέβαια; Λέτε να ήθελε να βάλει λεφτά στην τσέπη του; Ποτέ! Άνθρωπος του Θεού είναι εξάλλου. Πρώτα ο πλησίον του και μετά αυτός. Άντε που αμέσως όλοι έτρεξαν να τον κατηγορήσουν κι όπως λέει κι ο ίδιος σε δηλώσεις του, «ο Θεός επέλεξε για μένα να μαρτυρήσω, όπως όλοι οι Άγιοι.». Τι να πει κανείς πια; Μήπως να τον αθωώσουμε χωρίς να γίνει καν δίκη και μετά να τον αγιοποιήσουμε κιόλας; Όχι τίποτα άλλο, αλλά φοβάμαι μην κατέβουν και οι γιαγιάδες στους δρόμους και έχουμε επεισόδια μέρες που είναι! Έχει και κρύο, χιονίζει κιόλας στα βόρεια. Μην έχουμε και κρυοπαγήματα και γεμίσουν τα νοσκομεία γιατί έχουμε και ελλείψεις σε προσωπικό τελευταία. Ας ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά το δίκαιο θα κερδίσει και τουλάχιστον θα τιμωρηθεί έστω κι ένας από τους πολλούς που συμμετείχαν στο σκάνδαλο. Όπως και να ‘χει μέχρι τότε, καλή χρονιά να ‘χουμε και καλά Χριστούγεννα!

Where did all the money go ?

Μια όμορφη μέρα, λίγο καιρό πριν τις εκλογές-εάν δεν με απατά ΚΑΙ η μνήμη μου-ο πολυαγαπημένος μας πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου δήλωσε πως, "λεφτά υπάρχουν!" και έτσι ξεκίνησαν όλα.. Φυσικά και υπάρχουν, αλλά ποιοι τα έχουν είναι το θέμα, γιατί όπως αποδείχτηκε σίγουρα δεν τα έχει η Ελλάδα μας! Η τιμή της βενζίνης ανεβαίνει, ο ΦΠΑ ανεβαίνει, οι μισθοί μειώνονται, τα επιδόματα μειώνονται, οι συντάξεις επίσης μειώνονται, αλλά παραδόξως τα όρια συνταξιοδότησης αυξάνονται, το ποσοστό ανεργίας αυξάνεται σταδιακά και ωστόσο το χρέος της χώρας μας ακόμα αυξάνεται. Προσπαθούμε να το καλύψουμε με δάνεια, μα όσα δάνεια να πάρουμε τόσο πιο πολύ θα χρεωθούμε πιστεύω. Είναι σα να χτίζεις ένα σπίτι και δε σου φτάνουν τα χρήματα οπότε παίρνεις το πρώτο δάνειο για να το χτίσεις και έρχεται η ώρα να το επιπλώσεις και εκεί παίρνεις και ένα δεύτερο δάνειο για να αγοράσεις έπιπλα και μετά επειδή το σπίτι που έχτισες είναι στα προάστια και συ θέλεις κάθε πρωί να πηγαίνεις στη δουλειά σου με την άνεσή σου, παίρνεις ένα ακόμα δάνειο για να αγοράσεις αυτοκίνητο και έτσι σιγά σιγά καταλήγεις να χρωστάς 3 δάνεια και επειδή δεν τα βγάζεις πέρα, βγάζεις και πιστωτικές για να μπορείς να κινείσαι και μετά βρίσκεσαι να χρωστάς και στις πιστωτικές! Κάπως έτσι χρωστάνε όλοι οι Έλληνες, αλλά και το κράτος γενικότερα. Στην τελική νομίζω ότι ίσως φταίμε και μεις οι Έλληνες πολίτες λιγάκι γιατί τίποτα δεν μας είναι αρκετό, γιατί έχουμε κάτι καλό και θέλουμε το ακόμα καλύτερο, μέχρι που στο τέλος τα χάνουμε όλα! Όταν δεν έχεις, απλά δεν αγοράζεις! Δεν ανοίγεσαι.. Αλλά εντάξει, ας μην τα ρίχνουμε στους απλούς πολίτες γιατί οι 300 της Βουλής είναι κάπως χειρότεροι από εμάς. Πληρώνουμε 150.000 ευρώ το κινητό τηλέφωνο του Πάγκαλου, το ρεύμα τους, το νερό, την κρατική τους τηλεόραση, τα μεταφορικά τους.. μόνο που δεν τους ψωνίζουμε και ρούχα και σκεφτείτε πόσα μέτρα ύφασμα θα χρειαζόμασταν για ντύσουμε κάτι τύπους σαν τον Πάγκαλο και το Βενιζέλο! Το θέμα είναι ότι όλοι φταίμε με το ζυγό να γέρνει προς τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές γενικότερα που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη χώρα τους και ακόμα περισσότερο τους εαυτούς τους. Χρειάζεται να δοθεί μία λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα λοιπόν; Αυτή είναι η παραγραφή των χρεών και όχι οι συναινέσεις, τα μεσοπρόθεσμα, τα δάνεια κλπ! Όλα αυτά μόνο μεγαλύτερα προβλήματα θα μας δημιουργήσουν από το να μας λυτρώσουν. Ας βρεθεί κάποιος λοιπόν, που να μπορέσει να πάρει πάνω του την ευθύνη για όλα τα σκάνδαλα που άφησαν το ελληνικό δημόσιο καταχρεωμένο και σύντομα χρεοκοπημένο.. Καλή τύχη να χουμε όλοι μας και "ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.." ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Αγάπη..

Τί είναι η αγάπη? Ποιος ξέρει τάχα να σου πει?

Όλοι πιστεύουμε ότι την έχουμε βρει, ειδικά όταν συναντάμε τον πρώτο και τελευταίο μας μεγάλο έρωτα. Αυτός είναι που μας σημαδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μας, μας διαμορφώνει και μας κάνει αυτό που θα είμαστε στη συνέχεια. Δεν ξέρεις πόσο μπορεί να κρατήσει, αλλά σίγουρα θα αφήσει το σημάδι του και σχεδόν πάντα εμείς θα απορροφήσουμε τα αρνητικά του στοιχεία, αντί για τα θετικά του. Όπως λέει κι ένα τραγούδι, "Είχα πει πως θ' αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω..". Αυτό συμβαίνει τελικά.. Δίνουμε τα πάντα, ξεπουλάμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε μια εξευτελιστική τιμή μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης και πιστεύουμε πως βρήκαμε τον άνθρωπό μας με την πρώτη προσπάθεια(ή και χωρίς προσπάθεια.. απλά ήρθε από κει που δεν το περιμέναμε!). Αφήνεσαι, δίνεις ψυχή και σώμα σε κάποιον που αύριο μπορεί να σε πετάξει απλά και μόνο γιατί βρήκε κάτι "καλύτερο". Υπομένεις και επιμένεις τα πάντα σαν την ύψιστη πράξη αγάπης και ποτέ δε φεύγεις γιατί πρώτα δεν θες να πληγώσεις τον άνθρωπο σου και δεύτερον δεν πιστεύεις ότι θα το αντέξεις. Είναι τόσο περίεργο πράγμα το να αγαπάς.. κάνεις τα πάντα, ρισκάρεις τα πάντα και δεν το σκέφτεσαι καν, πόσο μάλλον τις συνέπειες και το μετά, γιατί είσαι τόσο γεμάτος από όνειρα και ελπίδες για το μέλλον σας(!) που ξεχνάς και αδιαφορείς για οτιδήποτε άλλο, ακόμα και το μέλλον σου παύει να είναι πιο σημαντικό από το μέλλον σας. Πού πηγαίνει ο εγωισμός και η λογική μας σε τέτοιες περιπτώσεις άραγε ? Είναι λες και εξαφανίζεται από προσώπου γης! Για την αγάπη και τον έρωτα τα κάνεις όλα, ταξιδεύεις, ξοδεύεις τρελά ποσά σε διάφορα, ρισκάρεις τη σχέση σου με τους γονείς, τις παρέες σου, τα αδέρφια σου, ρισκάρεις το μέλλον σου.. παρατάς τα πάντα για έναν άνθρωπο και μόνο, μέχρι που την πατάς και ξαφνικά σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά ήταν αν όχι λάθος, τουλάχιστον υπερβολικά και ότι δεν τα έπραξες εσύ, αλλά ένας ξένος, ο άλλος σου εαυτός που δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν! Εκεί έρχεται μια μέρα στη ζωή σου που αναρωτιέσαι αν τελικά τα έκανες όλα σωστά ή όχι.. κανείς δε θα σου πει όμως, αλλά τουλάχιστον για εκείνο το μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα ένιωσες ότι είχες τα πάντα! Ότι μπορούσες να κάνεις τα πάντα! Ένιωσες ότι αγαπούσες και σε αγαπούσαν αληθινά και αυτό έχει σημασία! Αυτό το συναίσθημα ό,τι κι αν γίνει θα μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, όσο και αν σε πλήγωσε μετά.. Σημασία στη ζωή έχει να τη ζεις! Να ρισκάρεις και να φτάνεις στα άκρα, γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις κάποτε να πεις ότι κάτι έκανες και συ στη ζωή σου και μόνο τότε θα έχεις να λες ιστορίες στους νεότερους.. Η αγάπη είναι τα πάντα κι αν σε πληγώσει μία και δύο και τρεις φορές, μην το βάλεις κάτω και συνέχισε να αγαπάς, να δίνεις και να δίνεσαι και ας πονάς στο τέλος.. Ο πόνος είναι αυτός που σου δείχνει ότι είσαι ζωντανός..

περί ρατσισμού

μισώ τον ρατσισμό. ανέκαθεν τον μισούσα δεν είναι ότι ξαφνικά μια μέρα σκέφτηκα ότι πρέπει να αγαπώ τον συνάνθρωπό μου ως έχει και να μην απαιτώ από αυτόν να γίνει κάτι που δεν είναι ούτε να τον κατακρίνω γιατί δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που είναι. όλοι άνθρωποι είμαστε και μου τη δίνει όταν ακούω σχόλια του τύπου "ναι και που είμαστε όλοι άνθρωποι τί πάει να πει αυτό ?άλλοι είναι ανώτεροι, άλλοι όχι.. " ή "ωραία όλοι άνθρωποι είμαστε, αλλά ΑΥΤΟΙ πρέπει να μάθουν να μας σέβονται. " κλπ κλπ. ο ρατσισμός είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας και το εντρυφύουν οι γονείς μας και το κοινωνικό σύνολο που μας περιβάλλει, το θέμα είναι ότι ο καθένας τον δέχεται και τον αντιμετωπίζει διαφορετικά και αν και αντικειμενικά το σωστό είναι να μην είμαστε ρατσιστές κάποιοι μας έκαναν να πιστεύουμε ότι όχι, αυτό δεν είναι αντικειμενικό και ο καθένας πρέπει να διακρίνεται έστω και λίγο σε οποιοδήποτε θέμα από τους υπόλοιπους ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε την τέλεια διαβαθμισμένη κοινωνία σε όλους τους τομείς ! απορώ που ο άνθρωπος μπορεί και σκέφτεται έτσι τελικά και πόσο μάλλον ο βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και δε οι χριστιανοί ! όπως και να 'χει όλα αυτά είναι απλές καθημερινές σκέψεις που δν απασχολούν μόνο εμένα. το θέμα όμως είναι ότι δεν μας φτάνει που είμαστε ρατσιστές λόγω φυλής, χρώματος, κοινωνικού κ οικονομικού στάτους ή μορφωτικού, είμαστε ρατσιστές και όσον αφορά στην αγάπη. επειδή το θέμα είναι μεγάλο και δεν έχω τη διάθεση για τέτοιο κείμενο ένα μόνο θα πω, αγάπη ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, χρώματος, μοφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού status.. αγάπη δίχως σύνορα.

και στο θέμα αυτό ας γίνουμε λίγο εγωιστές και να σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας μπας και αφήσουμε τους γύρω μας στην ησυχία τους και βρουν και αυτοί την ευτυχία.

τι είναι φυσιολογικό τελικά ;

τελικά τί ορίζεις ως φυσιολογικό άνθρωπε ?το κοινά αποδεκτό ή εκείνο που εσύ έχεις συνηθίσει και το αντιλαμβάνεσαι πλέον ως φυσιολογικό και στη συνέχεια το χαρακτηρίζεις σωστό ?στην τελική τί είναι σωστό, τί λάθος ?όλα είναι υποκειμενικές εκτιμήσεις ατόμων που θέλουν να πιστεύουν ότι σκέφτονται αντικειμενικά, εφόσον θεωρούν ότι υπάρχει καθαρή αντικειμενικότητα στη ζωή μας..
η σεξουαλικότητα είναι κάτι που μας δίνεται με βάση το φύλο, όμως το πως θα την χειριστούμε είναι εντελώς διαφορετικό θέμα.. αυτό που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας δεν είναι το φύλο, η ηλικία, η εμφάνιση, η οικογένεια και ό,τι άλλο θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι τις επηρεάζει άμεσα, αλλά το ποιον ή ποια αγαπάμε και ερωτευόμαστε, κάτι το οποίο δεν το επιλέγουμε και δεν το ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι, δεν ξυπνάμε δηλαδή ένα πρωί και λέμε "ωραία μέρα σήμερα, ας ερωτευτώ τον κολλητό μου !".. κάτι τέτοιο δεν υφίσταται γιατί η καρδιά επιλέγει μόνη της το μονοπάτι που θα βαδίσει είτε είναι εύκολο είτε δύσκολο, απλά το διαλέγει και δεν μας ρωτάει, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται για το πως το βλέπουμε..
κάθε άνθρωπος εκπέμπει κάτι εντελώς διαφορετικό, κατί που εμάς μπορεί να μας αρέσει, ενώ σε κάποιον άλλο όχι..
ερωτευόμαστε συνέχεια τα άτομα που έχουμε δίπλα, αλλά ίσως με μια διαφορετική μορφή έρωτα από αυτήν της καθαρά σεξουαλικής έλξης που αποτελεί τη γενετήσια ορμή και ανάγκη του ανθρώπου.
ερωτευόμαστε τους καθηγητές μας, τους φίλους μας, τους γνωστούς, έναν περαστικό.. τον οποιοδήποτε !
το πρόβλημα συνήθως είναι όταν ερωτευόμαστε άτομα του ίδιου φύλου, κάτι το οποίο προς το παρόν τουλάχιστον δεν είναι κοινά αποδεκτό από πολλούς, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό είτε από ιατρική άποψη είτε από ψυχική.. δεν είναι ασθένεια η ομοφυλοφιλία ή η αμφιφυλοφιλία, αντιθέτως είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό στη φύση καθώς όντας και εμείς ζώα ακολουθούμε τις συνήθειες τους χωρίς να το καταλαβαίνουμε και να το αποδεχόμαστε.. όπως συναντώνται ομοφυλόφιλα ζώα στη φύση έτσι και άνθρωποι.
η αγάπη και ο έρωτας είναι υπέροχα συναισθήματα αρκεί να τα νιώσει κανείς και τα αποδεχτεί, γιατί μαζί με τη χαρά και την ευτυχία συνήθως φέρνουν και πολύ πόνο και ο πόνος μας τρομάζει και μας απωθεί..
το θέμα είναι πως όλοι μπορούμε να νιώσουμε αγάπη αρκεί να το θέλουμε και αυτό θα πρέπει κάποιοι να το καταλάβουν, γιατί δεν έχει νόημα να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε στρειτ, γκει ή μπάι θα πρέπει όλοι να είμαστε ένα και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει κάτι το μη φυσιολογικό στις ανθρώπινες και σχέσεις γιατί στη φύση όλα επιτρέπονται και όλα είναι φυσιολογικά μένει μόνο εμείς να το αποδεχτούμε αυτό.. ή μάλλον όχι εμείς, αλλά εσείς !

άτιτλο

να έχεις τόσες προσδοκίες στη ζωή σου όσες μπορείς ν' αντέξεις απογοητεύσεις
μην αφήσεις τον εαυτό σου να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να τον υποτιμάς γιατί είναι προτιμότερη η μετριότητα από το άγγιγμα της τελειότητας και την επικείμενη απογοήτευση από την ανικανότητά σου να φτάσεις στο στόχο σου έτσι επέτρεψε στον εαυτό σου να χάσει έστω και μία φορά γιατί μόνο έτσι θα μάθει να γίνεται καλύτερος και να κερδίζει.
δώσε περιθώριο στους ανθρώπους που σ' εκτιμούν να μιλήσουν και να σου πουν τι σκέφτονται και μην αφήνεις την παρορμητικότητα, τον εγωισμό, τον εγωκεντρισμό και ενίοτε την αφέλειά σου ν' αποκλείει από τη ζωή σου ανθρώπους που ίσως είχαν κάτι να σου πουν..ταξίδεψε μέσα τους, νιώσε την ψυχή τους ν' αγγίζει τη δική σου, την ανάσα της ζωής τους να πιάνει το ρυθμό της δικής σου εξάλλου τι είναι το ταξίδι χωρίς παρέα;είναι σαν τον ήχο μιας ξεκούρδιστης κιθάρα που το μόνο που κάνει είναι να αφήνει τις χορδές τις να πάλλονται δίχως ρυθμό, αλλά να πάλλονται εκτελώντας το μοναδικό σκοπό τους ακόμα κι αν το κάνουν λανθασμένα κι άχαρα.η ζωή είναι ένα ταξίδι που απαιτεί παρέα και όρεξη στο οποίο δεν χρειάζεται πάντα να κερδίζεις, είναι απαραίτητη η ήττα..
πιάσε πάτο και θα δεις πως είναι καλύτερα από την κορυφή γιατί τουλάχιστον στον πάτο πάντα θα έχεις παρέα επειδή οι καλοί φίλοι δεν σ' αφήνουν να πέσεις μόνος σου, αλλά πέφτουν μαζί σου κι αν όλοι εκείνοι που θέλουν ' αγγίξουν την κορυφή ξέρουν τι ζητούν από τη ζωή τους δώσ' τους συγχαρητήρια γιατί εσύ ο μικρός και ανήξερος γνωρίζεις πολύ περισσότερα απ' ό,τι εκείνοι.. εσύ ζεις το σήμερα αδιαφορώντας για το χθες και το αύριο, γιατί όλα είναι στιγμές και οι στιγμές έρχονται και φεύγουν και πώς θα τις ζήσεις αν είσαι πολύ απασχολημένος με το να σκέφτεσαι το χθες και το αύριο κι όχι το τώρα?
τα σχέδια για το μέλλον είναι απλά ένας τρόπος να μην σκέφτεσαι το τώρα και πολύ απλά να είσαι αυτό που εκείνοι θέλουν..ένα υποχείριο της συνήθειας και της προγραμματισμένης ζωής γιατί γεννιέσαι και ζεις τη ζωή σου κινούμενος πάνω σε έναν άξονα που εκείνοι έχουν ορίσει, γιατί ξέρεις ότι θα πας σχολείο, θα πρέπει να σπουδάσεις, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, να έχεις μια καλή δουλειά, ένα καλό σπίτι, ένα ωραίο αυτκοκίνητο και κυρίως καλό μισθό και "καλό" κοινωνικό κύκλο που να σε σέβεται και να σε θαυμάζει.. οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό το πλάνο θεωρείται προβληματικό και αποτυχημένο από την πλειοψηφία, όπως ο κακός μαθητής θεωρείται και κακό παιδί ενώ αντίθετα ο καλός μαθητής θεωρείται και καλό παιδιί...
διακκρίσεις, αυτές σε ορίζουν και σε στιγματίζουν στην πορεία της ζωής σου, αλλά πάντα μπορείς να αλλάξεις αυτά που δεν σ' αρέσουν ξεκινώντας από τον εαυτό σου και πάντα μπορείς να επιλέξεις.. μη μένεις λοιπόν στα δεδομένα και στα κεκτημένα.


επίσης όταν ο άλλος δεν μιλάει δε σημαίνει ότι είναι μαλάκας, αλλά ότι κάνει υπομονή και ανέχεται τις μαλακίες σου όσο εσύ πιστεύεις πως τον κοροϊδεύεις και τον χειρίζεσαι॥ γι' αυτό μην ξεχνάς ότι οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη ακόμα κι αν δεν είναι σαν κι εσένα και κάποια μέρα θα στη φέρουν άσχημα όταν θα νομίζεις πως είσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού, γι' αυτό να τους συμπεριφέρεσαι ως ίσο προς ίσο... αυτάαα

στιγμές

η ζωή είναι στιγμές.. στιγμές που έρχονται και φεύγουν όπως το νερό που κυλάει σ' ένα ποτάμι, έτσι καμιά δεν διαρκεί περισσότερο από τις υπόλοιπες και καμιά δεν διαρκεί για πάντα... ο μοναδικός τρόπος να ζήσουν για πάντα είναι να τις κλείσεις βαθιά μέσα στην καρδιά και στην ψυχή σου όπως κλείνεις το νερό, που κυλάει στο ποτάμι, μέσα σ' ένα μπουκάλι... σ'ένα μπουκάλι πλημμυρισμένο με αναμνήσεις και έτσι κάθε φορά που θα νοσταλγείς εκείνο το ένδοξο παρελθόν σου, θα μπορείς να αφήνεις να τρέξει λίγο από το νερό που έχεις φυλάξει στο δικό σου μπουκαλάκι ζώντας πάλι τις ίδιες εκείνες στιγμές με τη θύμιση των αγαπημένων σου προσώπων που έχασες με το πέρασμα του χρόνου....

οργή και μίσος

μια μέρα θα κάψω τις πόλεις σας και θα σπάσω τις ακριβές σας βιτρίνες, θα βάλω βόμβα στα ιδανικά σας, στις σάπιες ιδέες και στα σπιτικά σας, τίποτα δε θ' αφήσω όρθιο να σταθεί, όπως η πύρινη λαίλαπα περνά μέσα από τα δάση και σαρώνει ό,τι βρει έτσι κι εγώ σα μια λάιλαπα θα κατασπαράξω τα σπλάχνα των παιδιών σας, της νοσηρότητας και της σαθρότητας του συστήματός σας, θα πνίξω στην αγκαλιά μου τα παιδιά σας, τους σπόρους αυτού του συστήματος που καθημερινά με κατατρώει, που μου αδειάζει την ψυχή και με αφήνει να κοιτάζω το κενό μου, ένα σύστημα που σκοτώνει ό,τι μέσα του ανθίσει, όπως η πόλη σας που σκοτώνει τα παιδιά της πουλώντας μερικές ψυχρές τοξίνες, μπορείς να δεις τα νεκρά παιδιά της κάπου στα Εξάρχεια και την Ομόνοια, μπορεί να μετρήσεις τις ατελείωτες ενέσεις που είναι καρφωμένες στις φλέβες των παιδιών, μα ποτέ δε θα νιώσεις τη ζωή μέσα από το θάνατό τους, θα είσαι πάντα το ίδιο απαθής και απόμακρος καθώς το μόνο που θα εύχεσαι θα είναι να μην καταλήξουν έτσι τα παιδιά σου! Θα είσαι το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι που πάντα ήξερα ακόμα και όταν φτάσεις τα 70 και συνειδητοποιήσεις ότι πλησιάζει το τέλος σου, ακόμα και τότε θα κατηγορείς τους αλήτες και τους περιθωριακούς για όλα σου τα προβλήματα, θα μεταφέρεις τα κόμπλεξ σου στα παιδιά σου και θα στηρίζεις όλα αυτά που πάντα σε σκότωναν δίχως να το καταλαβαίνεις. Θα είσαι άλλο ένα γρανάζι του συστήματος που εκείνοι θα το συντηρούν για να τους συντηρήσει με τον τρόπο του. Πάντα θα τρέφω για σένα την ίδια απέχεθεια που έτρεφα όταν σε πρωτοείδα και κατάλαβα τι είσαι, πάντα θα σε εχθρεύομαι μέχρι να σε καταστρέψω, δε θα το παίξω καλός, δε θα κρυφτώ πίσω από ένα προσωπείο που θα μου δώσετε, θα είμαι εγώ και δε θα σας συγχωρήσω ποτέ όλα όσα έχετε κάνει, γιατί ποτέ δε θα ξεχάσω το πως με κάνατε όλα αυτά τα χρόνια να αισθάνομαι. Το μίσος και η οργή μου γεμίζουν το ποτήρι με το κρασί μου και ξεχειλίζουν μέχρι που κάτι μέσα μου θα εκραγεί και η φλόγα θα φουντώσει και τότε τίποτα μα τίποτα δε θα σας σώσει. Εσάς, τους φασίστες,τους προβοκάτορες, τους ασφαλίτες, τους μπάτσυς και όλους τους πολιτικούς που κάνατε τη ζωή μου μπουρδέλο, που σκοτώσατε τα όνειρα και τις ελπίδες μου, που με φυλακίσατε μέσα σε ένα κλουβί με βιτρίνα ζωής και ευτυχίας και μαζί με εμένα φυλακίσατε και εκατομμύρια άλλους που θα ακολουθήσουν καταπνίγοντας τον πόνο τους καίγοντας ό,τι τους φυλάκιζε και τους έπνιγε τόσα χρόνια, ό,τι δεν τους επέτρεπε να ζήσουν ελεύθεροι..

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες γιατί μέσα σε κάθε καρδιά υπάρχει ένας επαναστατικός πυρήνας που λίγο θέλει για να εκραγεί και να πάρει το μυαλό ανάποδες και όταν αυτό γίνει τότε είναι που κάνεις άνθρωπε πράγματα που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα έκανες..

Οικογένεια

Τί είναι η οικογένεια ;
Είναι το πρώτο και βασικότερο κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται κοινωνία.. είναι το πρώτο και το τελευταίο στάδιο της ζωής κάθε ανθρώπου, είναι μια όμορφη και μια άσχημη εμπειρία ταυτοχρόνως, είναι πολλά πράγματα μαζί μα κυρίως είναι η αρχή του τέλους κάθε ατόμου.
Πώς μπορεί μέσα σε μια τόσο νοσηρή κοινωνία να υπάρχουν υγιείς πυρήνες και κύτταρα, όπως είναι η οικογένεια ;
Καλώς ή κακώς και είτε το δεχόμαστε είτε όχι, η αλήθεια είναι πως μέσω της οικογένειας διαιωνίζονται όλα τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Η οικογένεια αποτελεί τον κύριο τρόπο μεταβίβασης του ιδεολογικού ύποβαθρου της αρρωστημένης αυτής κοινωνίας, του αδυσώπητου και σαθρότατου αυτού συστήματος που δεν αφήνει περιθώριο αναπνοής και εξέλιξης στα άτομα που περικλύονται μέσα σε αυτό.
Η εκκλησία αναγνωρίζει την ύπαρξη της οικογένειας μόνο μέσα από το γάμο και των εικονικών αυτών όρκων που δίνονται μεταξύ δύο ατόμων, του διαφορετικού πάντα φύλου καθώς η ομοφυλοφιλία για τη θρησκεία αποτελεί την ανωμαλία της φύσης και την τιμωρία μας από το θεό(!)., οι οποίοι όρκοι καταπατώνται καθημερινά ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, μέχρι που στο τέλος αναιρείται πλήρως η φράση "Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω" από τα ποσοστά διαζυγίων που υπάρχουν.
Πώς θα έχουμε ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες στον κόσμο αν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν ακόμα και αν δεν είναι από τη φύση του νοσηρό, το αναγκάζει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να γίνει μακροπρόθεσμα ;
Ακούω πολιτικους, καθηγητές, δημοσιογράφους και κάθε είδους ειδήμονες να γκρινιάζουν και να λένε ότι η οικογένεια, ο πυρήνας αυτής της κοινωνίας νοσεί και γι' αυτό πολλά παιδιά οδηγούνται σε ακραίες πράξεις ή στην υιοθέτηση ακραίων ιδεολογιών. Μα ποιος από αυτούς τους ειδήμονες έζησε ενδοοικογενειακή βία, ποιος από αυτούς έζησε φτώχεια, έλλειψη συναισθημάτων, απώλεια του ενός γονέα, ψυχική και σωματική βία από κάποιον πατριό κ.ο.κ;
Ποιος έπεσε θύμα των καταστάσεων ;
Σίγουρα όχι κανένας αλλά κατά 90% όχι αυτοί που βγαίνουν και διαλαλούν τις ιδέες τους λες και είναι τίποτα σπουδαίοι άνθρωποι που μπορούν να κρίνουν και να μην κρίνονται, που θα δώσουν λύση σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος.
Και στην τελική η αντίδραση αυτή των παιδιών εκείνων κάθε άλλο παρά λανθασμένη είναι, διότι αν δεν αντιδρούσαν τότε αυτό θα σήμαινε πως το νοσηρό αυτό σύστημα θα μας είχε καταστήσει εγκεφαλικά και κριτικά νεκρά άτομα, όμως όχι! Εμείς εξακολουθούμε να αντιδρούμε, να αντιστεκόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα λάθη των άλλων προσπαθώντας να τα διορθώσουμε.
Αυτό φανερώνει ότι υπάρχουν οι βάσεις για εξέλιξη, για βελτίωση..
Το μόνο που μένει είναι να αλλάξει η έννοια της οικογένειας ως ο θεσμός που τώρα είναι.
Οικογένεια σημαίνει όταν γυρνάς το βράδυ στο σπίτι από τη δουλειά να είναι εκεί ο άνθρωπός σου και να σε περιμένει δίχως απαιτήσεις και εγωισμούς, οικογένεια είναι να φέρεις στη ζωή ένα παιδί με τον άνθρωπο που αγαπάς και να τον βλέπεις να μεγαλώνει ελεύθερος, να τον βοηθάς να κάνει τα πρώτα του βήματα και να του αφήνεις το περιθώριο να αποφασίσει τι δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του, να μην τον περιορίζεις με τα δικά σου θέλω και με το "εγώ" σου, να του τονίζεις το λάθος, αλλά ταυτόχρονα να του επισημαίνεις και το σωστό και ίσως και να τον επιβραβεύεις γι' αυτό, να του επιτρέπεις να είναι αυτό που θέλει και όχι αυτό που εσύ θα ήθελες να είναι, να είσαι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή του που θα τον αποδεχτεί όπως είναι και δεν θα τον περιθωριοποιήσει όπως κι αν είναι, να του λες κάθε μέρα πόσο τον αγαπάς και πως άλλο τόσο αγαπάς και τον άνθρωπο με τον οποίο τον φέρατε στη ζωή... γιατί η οικογένεια ευτυχώς δεν αποτελείται από ένα άτομο αλλά από δύο και για να συμβαίνει αυτό πρέπει η οικογένεια να είναι κάτι που και οι δύο επιθυμούν και όχι μόνο ο ένας από τους δύο..
Στην ομάδα αυτή θα πρέπει όλα τα άτομα που την αποτελούν να είναι παρόν σε κάθε της βήμα...
Αλλιώς η οικογένεια θα εξακολουθεί να αποτελεί παρακλάδι του συστήματος που καθημερινα μας καίει την ψυχή και μας σκορπάει εδώ κι εκεί όπως ο άνεμος τη γόπα απ' το τσιγάρο..
Καλό βράδυ λοιπόν και καλή χρονιά.. εύχομαι το 2010 να φέρει ωραίες αλλαγές προς το καλύτερο και λέξεις όπως οικογένεια να αλλάξουν σημασία και εκείνοι που εκπροσωπούν το θεσμό να αλλάξουν στάση και να αυτή να μην καθορίζεται μόνο από το στυλ της καρέκλας τους, όπως είχε πει κάποτε η γώγου..

διάλεξε στρατόπεδο

Τί σημαίνει να είσαι επαναστάτης τελικά; Ποιος είναι πραγματικά;
Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι και είμαστε όλοι αναρχικοί κατά βάθος όμως δεν σπάμε όλοι τις βιτρίνες και τα αυτοκίνητα των συνανθρώπων μας. Είτε από φόβο, είτε από λύπηση, είτε από σεβασμό.. όμως κυριαρχεί ο φόβος, αυτή είναι η πικρή αλήθεια!
Κάθε άτομο μιας ελεύθερης και δημοκρατικής(;) κοινωνίας όπως η δική μας έχει το δικαίωμα να αγοράζει ακριβά αυτοκίνητα κτλ, όπως και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να πετάει πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους και τις βιτρίνες. Και ναι, σέβομαι τον κόπο και το μόχθο των άλλων που έφτιαξαν ένα μαγαζί και ζουν από αυτό ή που αγόρασαν ένα ακριβό αυτοκίνητο γιατί γούσταραν, όμως δε δέχομαι και δε σέβομαι το ακριβό αυτό αυτοκίνητο να είναι όνειρο ζωής κάποιου, είναι επιεικώς απαράδεκτο και αξιολύπητο. Άποψή μου είναι ότι με τέτοια όνειρα απλά ανάγουμε τη ζωή μας σε δουλεία και σκλαβιά άχρηστων υλικών αγαθών που απλά μας οδηγούν στην υπερκατανάλωση και στην άσκοπη σπατάληση των όσων χρημάτων διαθέτουμε. Πέρα από αυτό όμως, απαράδεκτο ήταν και το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο, μέρες σαν κι αυτές που όλοι ήταν στους δρόμους και έκαιγαν θέλοντας να ξεσπάσουν και να εξωτερικεύσουν το θυμό και την οργή που έκρυβαν μέσα τους κάποιοι άλλοι νοιαζόντουσαν μόνο για τις βιτρίνες και τα χρήματα που θα κοστίσουν όλες οι ζημιές, ενώ κανείς δεν έβλεπε το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχεπ ίσω από όλα αυτά.. τον πόνο και την αγανάκτηση των ανθρώπων της χώρας μας. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό; Οι δημοσιογράφοι; Οι μεγαλύτεροι αλήτες και ρουφιάνοι της εποχής μας; Δεν το νομίζω.. Ήξεραν μόνο να κατηγορούν τους απροσάρμοστους και ασυμβίβαστους της κοινωνίας, όλους εμάς τους υπερευαίσθητους που για να επιβιώσουμε μπορούμε μόνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ίσως βέβαια μετά από πολλά χρόνια να μην θυμόμαστε τίποτα και να μην είμαστε τίποτα από όλα όσα είμαστε τώρα, όμως και πάλι μέσα μας η φωτιά εκείνη θα σιγοκαίει ώσπου μια μέρα να φουντώσει ξανά, ίσως όχι με πορείες και πέτρες αλλά με δυνατά συνθήματα και λέξεις που θα κόβουν το αίμα κάποιων ανυποψίαστων περαστικών από τη ζωή μας. Εσείς είστε εκείνοι που δώσατε της θέση σας σε εμάς και τώρα κουρνιάζετε ήρεμοι στη γωνιά σας, ΄διχως τύψεις και ενοχές για όλα όσα δεν κάνατε και αφήσατε πίσω σας, για τα συντρίμμια που εμείς τώρα καλούμαστε να μαζέψουμε επειδή εσείς συμβιβαστήκατε! Ποιο το νόημα όλων αυτών αν τελικά καταλήξουμε όλοι συμβιβασμένοι με αυτά που εχθρευόμαστε και μισούμε? Γιατί πολεμάμε άραγε? Τραγικό και επιεικώς απαράδεκτο να μην είσαι αγωνιστής μέχρι το τέλος, λυπάμαι εσένα φίλε και την ψυχή σου που τα βράδια κοιμάται ήσυχη έχοντας προδώσει όλα όσα κάποτε θα υποστήριζε μέχρι θανάτου. Λυπάμαι που τους επέτρεψες να σ' αγγίξουν με τα λερωμένα χέρια τους, που τους επέτρεψες να σε κάνουν σαν κι αυτούς, να σου φορέσουν μια μάσκα ώστε να οταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις τον άλλο σου εαυτό, εκείνον που ίσως πάντοτε να ήθελες να είχες όμως το κατάλαβες αργά. Δεν λυπάμαι όμως όταν μαθαίνω για σένα ότι ποτέ δεν υπήρξες επαναστάτης και αγωνιστής, όταν μαθαίνω ότι πάντα ήσουν ένας πουλημένος κεφαλαιοκράτης όμως καλά κρυμμένος για να είσαι πιο "ιν". Να ξέρεις ότι αυτό ποτέ δεν θα στο συγχωρέσω. Να ξέρεις ότι όταν θελήσεις να επιστρέψεις στα παλιά γνωστά σου στέκια δεν θα είμαι εκεί να σε υποδεχτώ, δεν θα σε καλωσορίσω πίσω γιατί ποτέ δεν ήσουν εδώ....
Καλή σου μέρα στην καινούργια σου ζωή, κι αν κάποτε μάθεις τι θα πει ζωή, επανάσταση, αγώνας και αγάπη έλα πες μου και μένα να με σώσεις από το βούρκο, μέχρι τότε όμως μη μου μιλάς για τη ζωή!!

Να σε κυβερνάνε σημαίνει... - P.J. Proudhon

Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σ΄επιθεωρούν να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σ΄εγκλωβίζουν σε νόμους, να σε ρυθμίζουν, να σε καταγράφουν, να σου κάνουν κατήχηση, να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε μετρούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση ούτε την αρετή. Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε καταγράφουν, να σε ταξινομούν, να σε ελέγχουν, να σε φορολογούν, να σε σφραγίζουν, να σε μετρούν, να σε υπολογίζουν, να σε καταχωρούν σαν πατέντα, να σου δίνουν άδεια, να σ΄εξουσιοδοτούν, να σε οπισθογράφουν, να σε επιπλήττουν, να σε μπερδεύουν, να σε τροποποιούν, να σε τιμωρούν, να σε συλλαμβάνουν σε κάθε λειτουργία, σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε κίνηση. Σημαίνει να σε φορολογούν, να σου πίνουν το αίμα, να σου ζητάνε λύτρα, να σ΄εκμεταλλεύονται,να σε μονοπωλούν, να σε εκβιάζουν, να σε στίβουν, να σε εξαπατούν, να σε ληστεύουν με την πρόφαση του γενικού συμφέροντος · ύστερα από την ελάχιστη αντίσταση, στην πρώτη διαμαρτυρία, να σε καταπιέζουν, να σε καταδικάζουν σε πρόστιμο, να σε βρίζουν, να σε ενοχλούν, να σε παίρνουν από πίσω, να σε τρομοκρατούν, να σε δέρνουν, να σε αφοπλίζουν, να σε στραγγαλίζουν, να σε φυλακίζουν,να σε δικάζουν, να σε καταδικάζουν να σε εκτοπίζουν, να σε ξυλοκοπούν άγρια, να σε πουλάνε, να σε προδίδουν, και τελικά να σε περιγελάνε, να σε βρίζουν, να σ΄εξευτελίζουν, να σου καταρακώνουν την αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η κυβέρνηση, αυτή είναι η δικαιοσύνη της, αυτή είναι η ηθική της....

άνθρωποι και στιγμές στο χρόνο

Άνθρωποι τριγύρω, όλοι διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι καταβάθος.Από δίπλα σου περνάνε.Μερικοί στέκονται και σε κοιτάνε, ενώ άλλοι απλά σε προσπερνάνε.Ορισμένοι βαδίζουν γρήγορα και ορισμένοι αργά, όμως στην τελική όλοι είναι περαστικοί.Καθένας τους και μια ιστορία, καθένας ήρωας, εγκληματίας, θύμα, θύτης, εραστής και απατημένος.Οι περισσότεροι πληγωμένοι, πολλές φορές απογοητευμένοι.Η κάθε ιστορία μοναδική και πάντα υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για να την ακούσεις.Όλοι σχεδόν κοιτάζουν, ίσως και να σε σχολιάζουν μα αυτοί δε ξέρουν, ενώ εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα από όλους γιατί είσαι εκεί και ίσως γιατί είναι και εκείνοι εκεί.Πρόσωπα γνωστά και μη, όλα βυθισμένα, μυημένα θα έλεγε κανείς, στη μοναξιά.Ποτέ δε μιλούν.Ακόμα και τα ζευγάρια προχωρούν αμίλητα, ούτε το βλέμα τους δεν ανταλλάζουν πια!Μοιάζουν να φοβούνται ο ένας την αλήθεια του άλλου.Κάνουν μια σχέση μόνο από φυσική ανάγκη.Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο.Το συναίσθημα είναι απλά χαμένο.Ακόμα και το,"σε μισώ." έχει γίνει γραφικό και δε σημαίνει πλέον κάτι.Πόσο μάλλον το "σ' αγαπώ"...Μετά από λίγο ο πεζόδρομος είναι άδειος.Τ' αμάξια σαν μικρά θηρία,το ένα δίπλα στ' άλλο, με θέα τη θάλασσα και τ' αστέρια.Εσύ όμως παραμένεις εκεί, στο βράχο ν' αγναντεύεις πέρα τη θάλασσα, αφήνοντας το απαλό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό σου, σαν το χέρι του εραστή σου στο πρωινό ξύπνημα.Αν κ μόνη μεσάνυχτα στην ερημιά νιώθεις ασφαλής, σίγουρη για εσένα.Ελεύθερη πλέον από φόβους και σκέψεις μπορείς να επιστρέψεις στην καθημερινότητα, ν' αντιμετωπίσεις όλα εκείνα που μισείς μα πριν απ' αυτό, θα μείνεις λίγο ακόμα στο σκοτάδι.Πάνω στο δικό σου μικρό βασίλειο, όπου όλα είναι δικά σου, όπου όλα είναι εσύ!Εκεί θ' ακούσεις τον παφλασμό των κυμάτων που απαλά χαϊδεύουν την ακτή, θ' αφουγκραστείς τη σιωπή και χαζεύοντας τ' αστέρια θα έχει χαθεί και αυτή η νύχτα μα ήταν όλη δική σου και την αγκάλιασες όπως τη σιωπή....

*όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν ούτε τα λόγια σου...(τόσο αληθινό..)
**τα πρόσωπα όλων είναι ξενά και εσύ πνίγεις τη μαγεία της στιγμής μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού, μέσα στο μίζερο εγώ σου, στη φυλακή της ψυχής σου. Πρέπει να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατάνε όμηρο αλλά για να τα σπάσεις θα χρειαστεί πρώτα να βρεις τις αλυσίδες που σε δένουν, όμως μέχρι τότε πέτα με τα όνειρά σου σαν ελεύθερο πουλί, γιατί Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

17.04.09

άνεμος

Το φύσημα του ανέμου σκορπάει μακριά τα όνειρά σου, παίρνει την ψυχή σου και την πετάει όπως τη γόπα απ’ το τσιγάρο, την κάνει χίλια μικρά κομμάτια κι εσύ τη μαζεύεις όπως το σπασμένο γυαλί..
Ντύνεις τη θλίψη σου με κάθε λογής κουρέλι.
Κρύβεις τον εαυτό σου πίσω από μια μάσκα περίτχενα φτιαγμένη από φανταχτερά υλικά, να μοιάζει όλο και περισσότερο ξένη, να μοιάζει όλο και περισσότερο απόμακρη.
Βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε παλιές φωτογραφίες μα και αυτές με τον καιρό δε σου θυμίζουν τίποτα πια.
Ξέχασες πως είναι να αγαπάς, πως είναι να μισείς...
Ξέχασες πως είναι η αλήθεια.
Ό, τι απέμεινε από την ευτυχία σου κείτεται νεκρό μέσα στο βυθό της μοναξιάς σου.
Τα δάκρυά σου μυρίζουν αλμύρα, το πρόσωπό σου γέμισε ρυτίδες και τα μάτια σου πια το άπειρο δεν ατενίζουν.
Μοιάζει με χθες που μίλαγες όλο σχέδια και όνειρα για το αύριο, μα σήμερα…
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Σήμερα δεν είσαι εσύ.
Σήμερα είσαι το αποτέλεσμα του χθες.
Ένα χθες που πονάει, ένα χθες που σε κάνει να γυρνάς πάντα εδώ.
Χίλια κομμάτια η ζωή σου.
Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λύτρωση απ’ τα δεσμά του παρελθόντος.
Από τις αναμνήσεις που στριφογυρνάνε στο μυαλό σου.
Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από εσένα.
Και εσύ είσαι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του εαυτού σου.
Εκείνος που μέχρι τώρα δεν κατάφερες να κερδίσεις.
Σάπια ευτυχία, σάπια ιδεολογία, σάπια ιδανικά, σάπια ζωή.
Σάπια όλα αυτά που σε κάνουν να ελπίζεις και να προσπαθείς.
Φταίει η υποκρισία σου.
Φταις εσύ…

Ποιος μπορεί να δει στα βάθη της ψυχής σου και να μη τρομάξει από αυτά που κρύβεις;
Ποιος μπορεί να σ' αγαπήσει όπως είσαι και όχι θέλοντας να σε αλλάξει;
Ποιος φίλος ή εραστής θα σταθεί δίπλα σου σε κάθε δυσκολία;
Ποιον να πιστέψεις, να αγαπήσεις, να εμπιστευτείς;
Ποιος θα είναι όλα αυτά που θέλεις και χρειάζεσαι χωρίς να του το ζητήσεις απλά και μόνο βλέποντας τα μάτια σου, τον καθρέφτη της ψυχής σου;
Πού είναι αυτό το αληθινό;;;
Φίλοι, σχέσεις, οικογένεια όλα έρχονται και φεύγουν, τί είναι αυτό που μένει τελικά;
Σαθρότητα..

Λυπάμαι για τον πόνο που έχω προκαλέσει και για τον πόνο που ίσως προκαλέσω μελλοντικά, αλλά έτσι είμαι εγώ... ξύδι στην πληγή.... ένα λάθος που πια είναι μη αντιστρέψιμο.

ακροβατώντας

συναισθήματα από αέρα και χώμα..
ζωή πάνω σε τεντωμένο νήμα
παραπατάς μια στο τίποτα μια στο πουθενά..
καθημερινά αγκαλιάζεις όλο και περισσότερο το σκοτάδι της ψυχής,το κενό της δικής σου αβύσσου.
δεν ξέρεις ν' αγαπάς ξέρεις όμως να πονάς.
διώχνεις ό,τι όμορφο σε πλησιάσει και κρατάς μόνο ότι σε πληγώσει
ζεις όταν πονάς,πεθαίνεις όταν αγαπάς..
θέλεις ν' αγγίξεις πάλι τον καπνό που γύρω σου απλώνεται σιγά σιγά
θέλεις να σκορπίσεις στα όνειρά σου τη μοναξιά,να ζωγραφίσεις πάνω σε μουσαμάδες,να πετάξεις ό,τι σε βαραίνει μακριά.
θα μπορούσε να ήταν η αρχή κάτι καλού,είναι όμως η αρχή του τέλους όσων χρόνια τώρα πάσχισες να αποκτήσεις και να χτίσεις στο διάβα σου..

αγαπώ όλα εκείνα που έχουν φύγει με το χθες και φοβάμαι όσα το αύριο θα φέρει..είναι που ποτέ δεν έμαθα να ζω το σήμερα......

φόβος

κι εγώ που κάποτε ήθελα ν' αγγίξω τ' αστέρια, δεν υπολόγισα τις αλυσίδες που με κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά του φόβου..
αφήνεις ένα χιόνι σιωπής να καλύψει τα βλέφαρα σου, τα χείλη σου παγώνουν, τα μάτια σου πλημμυρίζουν με δάκρυα...
κοιτάζεις πίσω για μια στιγμή, μα δεν υπάρχει τίποτα να δεις.
καπνός και σκόνη παντού
το όνειρό σου νησί μέσα στο απέραντο γαλάζιο και εσύ ναυαγός δίχως ελπίδα.
ψάχνεις μέσα στη σιωπή δυο λέξεις να πεις, όλα όμως είναι τόσο κενά δίχως τα μάτια που αγαπάς..
μόνη παρηγοριά σου τα δαχτυλίδια του καπνού
κάθε σου βήμα σε τεντωμένο νήμα και ο κόσμος από κάτω θεατής..
σε κοιτάνε και θέλουν να πέσεις και συ μαζί μ' εκείνους
μα όχι δεν τα παρατάς!
συνεχίζεις και ας μην σε βγάλει πουθενά
μπορεί να φτάσεις στην άλλη άκρη και να συναντήσεις ένα αδιέξοδο, μπορεί πάλι να μην φτάσεις ποτέ και να χαθείς στην πορεία.. κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα το μάθει αν δεν προσπαθήσεις να δεις τι υπάρχει στην άλλη μεριά..

σάπιες ιδέες και εκλογές

και ναι.. μετά από αρκετό καιρό επέστρεψα(πανελλήνιες.. δε φταίω εγώ!)!
για μία ακόμα φορές έχουμε εκλογές, κλασσικό εικονογραφημένο για την ελλαδάρα μας έτσι δεν είναι; το θέμα όμως τώρα έχει ως εξής: η νέα δημοκρατία χάνει συνεχώς έδαφος λόγω όλων των απαράδεκτων πράξεών της, ψάχνοντας όμως ταυτόχρονα τον πιο αδύναμο κρίκο για να χρεωθεί τα λάθη μιας ολόκληρης πολιτικής παράταξης, από την άλλη το πασοκ κερδίζει έδαφος βάζοντας το γιωργάκη να λέει ό,τι του έχουν γράψει(και δυστυχώς για τ' αυτιά μας να το λέει και λάθος!!). Το χειρότερο όλων όμως είναι η άνοδος του λαός.. δυστυχώς έφτασε το 6% και ακούγονται σενάρια για συνεργασία με οικολόγους(το δήθεν φιλελεύθερο κόμμα ή μάλλον όχι κόμμα, αλλά οργάνωση όπως προτιμούν..). Από την άλλη η αριστερά διέπεται μια ιδεολογική κρίση στην οποία έχει χαθεί η ενότητά της για τα καλά! Το ΚΚΕ παραμένει ακλόνητο όπως πάντα, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κάνει σιγά σιγά αισθητή την παρουσία της με μικρό ποσοστό μεν αλλά με σημαντική παρουσία στις νεολαίες δε! Και τέλος, ο πολυαγαπημένος ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πεδίο μάχης! Σε μερικές εβδομάδες έχουμε εκλογές και εκεί μαλώνουν ακόμα για την εκπροσώπησή τους στη βουλή και στα ψηφοδέλτια, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν συνεχίσουν έτσι οδεύουν προς διάσπαση κάτι που σημαίνει ότι τα ποσοστά της αριστεράς θα μειωθούν ακόμα περισσότερο..
Συμπέρασμα, οι επερχόμενες εκλογές δεν θα φέρουν καμία απολύτως αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας παρά μόνο την αναμενόμενη εκλογή του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ για κακή μας τύχη πάντοτε...
Ακόμα περιμένουμε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων όμως και εκεί οι αλλαγές δεν θα είναι πολλές εκτός από του ΚΚΕ που έχει 150 υποψηφιους που κατεβαίνουν σε εκλογές για πρώτη φορά.
Τέλος πάντων, θα ενημερώσω σύντομα ή μάλλον όποτε μπορέσω γιατί λόγω διαβάσματος είναι κάπως δύσκολο να βρίσκομαι μέσα στα πράγματα..
Καλή τυχή και καλά να περνάμε όλοι μέχρι τότε!

αναμνήσεις

Το άρωμα της ανάμνησης παραείναι δυνατό τελευταία.
Σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα,ενώ στο μέτωπο σε κόβει πάλι κρύος ιδρώτας.
Μήνες τώρα θέλεις να ξεχάσεις,μα το παρελθόν σε επισκέπτεται δειλά δειλά τα βράδια σου.
Υπόκωφα μα φανερά χτυπάει τη πόρτα σου και συ φοβισμένος του ανοίγεις.
Μοιάζει με το αεράκι που απαλά χτυπάει το πρόσωπό σου τα κρύα πρωινά του χειμώνα.
Έρχεται και φεύγει ξαφνικά.
Ένας απρόσμενος επισκέπτης απο το πουθενά που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί.
Ένας κλέφτης..μια σκιά που φωλιάζει στην πιο απόκρυφη γωνιά της καρδιάς σου περιμένοντας πως κ πως να ανοίξεις τις πύλες της ψυχής σου για να μπει κ να σκαλίσει ό,τι έχει απομείνει από ένα χθες που φοβάσαι..ένα χθες που σε κάνει να γυρίζεις πάντα εδώ.
Μπορείς άραγε να ζεις με την ανάμνηση ή προτιμάς να κάψεις ό,τι έχεις για να θυμάσαι?
Και πάλι όμως,πάντα θα υπάρχει εκείνο το μικρό παραθυράκι στην ψυχή σου που θα αφηνει λίγο χώρο για να μπει το φως κ πάντα το παρελθόν θα βρίσκει τρόπο για να ανεβαίνει στην επιφάνεια.
Καλώς ή κακώς συμβιβάσου με τις αναμνήσεις σου..πάντα θα σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε κάτι αληθινό κ ότι τίποτα δεν χάνεται τελικά.
Όλα είναι ένας κύκλος.
Αργά ή γρήγορα η ζωή θα έχει πάρει την παλιά,γνώριμη μορφή της κ συ θα βρίσκεσαι πάλι ανάμεσά μας.
Θεατής σε ένα έργο όπου έπρεπε να πρωταγωνιστείς εκτός αν διαλέξεις τη ζωή από το θάνατο κ το παρελθόν...



*Όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν κ τα λόγια σου..