Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

παράνοια

είναι απλά φορές που δεν πιστεύεις ότι ο άλλος θα καταλάβει,για σένα είναι όλα τόσο αρνητικά,άσχημα,μπερδέμενα κ θολά...απλά δεν έχεις σκοπό,δεν μπορείς να μιλήσεις κ πιστεύεις ότι ό,τι πεις θα ακουστεί αρνητικά,δεν έχεις αυτοπεποίθηση,αυτοεκτίμηση κ αυτοσεβασμός,θεωρείς τον εαυτό σου ένα σκουπίδι,ένα άχρηστο πλάσμα κ όλα όσα έχεις ζήσει τελικά δεν σε έχουν βοηθήσει,ούτε σε κάνουν να ελπίζεις για κάτι καλύτερο κάποια στιγμή,αισθάνεσαι απλά ανεπιθύμητος,ένας ξένος ανάμεσα στους ξένους,η ψυχή σου μόνο ξέρει τι νιώθεις,κανείς δεν σε καταλαβαίνει κ απλά άσκοπα περιφέρεσαι κάθε νύχτα που περνά,το δωμάτιο δε σε χωράει κ έστι για άλλα μέρη ψάχνεις...λιμάνι,πάρκο,αμμουδιά τίποτα δεν είναι αρκετό για σένα,τίποτα δεν σε ενθουσιάζει,τίποτα δεν σε χαροποιεί όμως που να το πεις,ποιος να σ'ακούσει κ ποιος να σε βοηθήσει(?)στην πραγματικότητα είσαι μόνος,μόνος σαν ένα άδειο καράβι στον ωκεανό να βυθίζεσαι σε μια άβυσσο συναισθημάτων,σε ένα βουνό χαμένων ονείρων,άσκοπων συζητήσεων,λόγια που αντάλλαξες με άτομα που δεν άξιζαν,με ανθρώπους που δεν σε αγάπησαν κ τώρα ποιος έχει μείνει εκεί?ποιος είναι δίπλα σου?κοίτα μια στιγμή,τί βλέπεις?μα δεν μπορείς!όλα είναι ίδια!όλα έχουν την ίδια μορφή,το ίδιο χρώμα...μαύρο...δεν έχεις κανέναν κ απορείς,πίστευες πάντα πως όλοι θέλουν το κακό σου κ τώρα ό,τι ωραίο είχες μέσα σου σαπίζει,χάνεται,χαλάει κ πεθαίνεις μαζί του,κάθε μερά που περνά δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια ακόμα στιγμή του θανάτου σου,αυτοκαταστρέφεσαι γιατί δεν σε αγαπάς,γιατί νομίζεις ότι αν χαθείς όλα θα είναι μια χαρά,δεν αντιμετωπίζεις τίποτα πια,έχεις παραιτηθεί απ'όλους κ απ'όλα κ αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα χειρότερα...πρέπει να βγάλεις από μέσα σου ό,τι σε σκοτώνει,μα δεν μπορείς απλά επειδή νομίζεις ότι μιλώντας για όλα αυτά θα πονάς πιο πολύ από τώρα....κ ίσως να είναι έτσι...μα ναι,είναι έτσι!αγαπάς,μα δεν ξέρεις αν σ'αγαπούν,νοιάζεσαι μα δεν ξέρεις αν σε νοιάζονται,εκτιμάς μα δεν ξέρεις αν σ'εκτιμούν...έχεις τόσες αμφιβολίες,είσαι απαισιόδοξος κ καταθλιπτικός,απλά επειδή δεν ένιωσες ποτέ ότι σ'αγαπούν,αισθάνεσαι σαν ένας τρελός ανάμεσα σε λογικούς...
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ.ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ.ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ.ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΠΕΣΙΜΙΣΜΟΣ.ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.ΑΣΦΥΞΙΑ.ΜΟΝΑΞΙΑ.ΘΛΙΨΗ.ΑΠΟΡΡΙΨΗ...
πονάς,απλά πονάς κ κανείς δεν σε καταλαβαίνει,κανείς δεν το βλέπει...προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί,προσπαθείς να βγάλεις από μέσα σου πράγματα που τόσα χρόνια κουβαλάς,μα σε όλους φαίνονται τόσο αστεία τώρα πια..όχι όμως κ για σένα,γιατί εσύ τα έζησες,γιατί εσύ πληγώθηκες,γιατί δεν πρόλαβες να ζήσεις,δεν έπαιξες,δεν γέλασες,δεν δέθηκες με άλλους,ωρίμασες μόνο απότομα ζώντας καταστάσεις που πονάνε κ όλοι γύρω σου σε προσπερνάνε,γι'αυτούς δεν είσαι τίποτα,είσαι μόνο μια σταγόνα στη βροχή...λυπάμαι,λυπάσαι...έτσι κ αλλιώς αύριο ποιος θα μας θυμάται?πιθανότατα κανείς...δεν έχεις φίλους,έχεις όμως εχθρούς,φοβάσαι την κάθε σου κίνηση,προτιμάς να χαθείς μόνος σου πριν σε αναγκάσουν κ έτσι αλλάζεις μόνο πλεύση για να το παλέψεις αλλά κ πάλι δεν μπορείς,όσο κ αν προσπαθείς την άκρη δεν μπορείς να βρεις,ποιος είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ τελικά?!δεν ξέρω αν είναι το ίδιο άτομο πια,αλλάζω καθημερινά αισθάνομαι ένας ηθοποιός στη ζωή να γυρίζω για πάντα την ίδια σκηνή χωρίς νόημα γιατί έχω χάσει το δικαίωμα να ζήσω πραγματικά..διώχνω ό,τι έχω δίπλα μου,ό,τι αγαπώ κ με αγαπά,δεν θέλω να πληγώσω κάποιον γι'αυτό κ φεύγω,έτσι κάνω κάθε φορά,δεν αντιμετωπίζω απλά αποφεύγω καταστάσεις....
προβλήματα...ποιός θα κατανοήσει τα προβλήματα?κανείς γιατί όλοι έχουν τα δικά τους γιατί δεν είναι σωστό να τους φορτώνω με τα δικά μου αλλά είναι σωστό να τους ακούω,είναι ευγενικό...είμαι ο νεροχύτης που καταπίνει τον πόνο κ την θλίψη των άλλων όμως ξερνάει στην επιφάνεια αυτά που τον πνίγουν,τους πόνους κ τις ανησυχίες τις δικές του...
εν τέλει,κλαις...κλαις με το φόβο ότι θα σε δουν κ δεν θέλεις να σε δουν,θέλεις να φαίνεσαι δυνατός,ένας άνθρωπος απλά φυσιολογικός όπως όλοι,έτσι έμαθες να κρύβεσαι κ να ξεφεύγεις απ'όλους κ απ'όλα σαν επαγγελματίας φυγάς,κρύβεσαι πίσω από προσωπεία κ συ,πίσω από τη δύναμη της ψυχής μέχρι η ημέρα εκείνη να φανεί,να ηρεμήσεις αφού έχεις πληγωθείς.Περιμένεις εκείνη τη στιγμή,τη στιγμή που θα φύγεις μακριά,θα εξαφανιστείς σαν μια στιγμή στο σύμπαν που σε περιτριγυρίζει,στην αιωνιότητα...
ήσουν ένα παιδί κ έγινες ενήλικας σε μια στιγμή
από τότε έψαχνες τρόπο διαφυγής
τώρα τον βρήκες
αλλά σε σκοτώνει
όμως δεν σταματάς
δεν θα σταματήσεις μέχρι που δεν θα αντέχεις άλλο
θα ήθελες μια διαφορετική ζωή
όμως κάτι σε άλλαξε
κάτι σε έκανε να δέχεσαι με ένα χαμόγελο ό,τι σου φέρνει η ζωή
κάποιος...αλλά χάνεται σιγά σιγά μέσα στο σκοτάδι κ δεν αφήνεις το φως να μπει
γίνεσαι απλά πιο μυστηριώδης από πριν
δεν αφήνεις χώρο στους ανθρώπους να σε γνωρίσουν κ όσοι τα καταφέρουν κ περάσουν τον τοίχο της σιωπής σου είναι λίγοι κ καλοί
αυτοί είναι που αξίζουν προσοχή κ πάλι όμως δεν τους τη δίνεις γιατί φοβάσαι
ε σταμάτα πια να φοβάσαι!ζήσε!κοίτα γύρω σου όλα είναι υπέροχα,όλα είναι φωτεινά μη σε νοιάζει τίποτα
κ ας είσαι ο εαυτός κ ας μην αρέσεις σε όλους
ψάξε την αγάπη,αυτή είναι παντού κ αν την έχεις βρει φρόντισε να την κρατήσεις κοντά σου όσο μπορείς
μη φοβηθείς να ανοιχτείς!κάντο για μια φορά,δες πως θα νιώσεις...δεν είναι ωραία?δεν αισθάνεσαι να μοιράζεσαι κομμάτι της ζωής σου με κάποιον?δε νιώθεις ότι αποτελεί κομμάτι σου?έτσι είναι αλλά δεν το κάνεις,γιατί φοβάσαι ότι δεν θέλει να είναι με σένα,ότι δεν σε θέλει κοντά του,ότι είσαι ένας απαίσιος άνθρωπος κ όχι ένας παράξενος,θαυμάσιος άνθρωπος...δεν ξέρεις τι είσαι κ αν δεν το βρεις θα χαθείς μέσα στη σιγή
να αυτοκτονήσεις?γιατί?γιατί να το κάνεις?τί θα κερδίσεις?τίποτα απολύτως!ίσα ίσα θα χάσεις ό,τι μέχρι τώρα αγάπησες...το ιες αυτό?θα σε ευχαριστούσε?όχι βέβαια!σκοπός σου είναι να βρίσκεσαι κοντά σε ό,τι αγαπάς..στην τέχνη,στην ελευθερία,στην αυτονομία,στην ανεξαρτησία,στην ιδιαιτερότητα,στη διαφορετικότητα,στους παράξενους θαυμάσιους ανθρώπους που φωτίζουν τις μέρες σου αλλά δεν το εκτιμάς κ σε αυτούς ναι κοντά!κ στην οικογένειά σου ακόμα κ αν ποτέ δεν υπήρξε κάτι που να σας δένει κ να σας κρατά μαζί,είναι οικογένειά σου,πρέπει να την αγαπάς κ αν δεν μπορείς προσποιήσου,το ξέρεις ότι μπορείς...
ώρες ατελείωτης σιωπής να συζητάς με τον εαυτό σου,να συζητάς με σένα για να βρεις την άκρη!περνάς καλά κ το αναγνωρίζεις όμως πονάς,θέλεις κάποιον να σε πάρει αγκαλιά κ να σου πει πως όλα θα πάνε καλά,θέλεις κάποιον που θα σε δει να κλαις κ θα κλάψει μαζί σου γιατί σ'αγαπά,γιατί δεν φοβάται να κλάψει ούτε να σε δει πιο αδύναμο από πριν,γιατί σε γνωρίζει,θες αυτό τον άνθρωπο δίπλα σου,θες έναν φίλο,τίποτα άλλο..δεν σε νοιάζει ο έρωτας γιατί δεν σε οδήγησε πουθενά,όμως οι φιλίες σε βγάζουν από τα αδιέξοδα της ζωής κ κρατάνε παντοτινά...αυτό είναι που αγαπάς κ εκτιμάς...σου λείπει όμως,γιατί το έδιωξες μακριά τώρα όμως είναι καιρός να διεκδικήσεις ξανά το δικαίωμα της αγάπης,της χαράς,της φιλίας,της ελευθερίας...γιατί μέχρι τώρα δεν ήσουν ελεύθερος,δεν ένιωσες ποτέ ελεύθερος γιατί σε δέσμευαν οι φόβοι σου νίκησε τους,απελευθερώσου κ θα δεις πως θα πετάξεις όπως τα πουλιά που παίζουν έξω στην αμμουδιά...

για ποιον γράφεις?σε ποιον απευθύνεσαι?είσαι εσύ?ναι είσαι εσύ,σε 3 ρόλους διαφορετικούς να παίζεις άλλη μια σκηνή,είναι τελικά για σένα μια παράσταση η ζωή,χωρίς περιθώριο για λάθη γιατί είσαι τελειομανής όταν ολοκληρώσεις αναλογίσου όλα όσα έχεις κάνει...σίγουρα τα πήγες καλά,μην μένεις εδώ να ξεψυχάς πες μια φορά όσα έχεις στη καρδιά κ ας χάσεις μετά κάτι που αγαπάς,τουλάχιστον θα έχεις ανοιχτεί κ θα έχεις μιλήσει με ειλικρίνεια...αξίζει πιστεύω,ευελπιστώ να τα πούμε πάλι κάποια άλλη στιγμή,σε κάποια άλλη φάση της ζωής σου όταν θα έχουν μπει όλα σε μια σειρά προς το παρόν απλά προσπαθείς κ αυτό αξίζει πιο πολύ απ'ό,τι άλλο στη ζωή...

*[forever is just a minute to me
τελικά :)
επίσης σας αγαπώ όλους,καλούς κ μαλάκες (L) :)]

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."