οργή και μίσος

μια μέρα θα κάψω τις πόλεις σας και θα σπάσω τις ακριβές σας βιτρίνες, θα βάλω βόμβα στα ιδανικά σας, στις σάπιες ιδέες και στα σπιτικά σας, τίποτα δε θ' αφήσω όρθιο να σταθεί, όπως η πύρινη λαίλαπα περνά μέσα από τα δάση και σαρώνει ό,τι βρει έτσι κι εγώ σα μια λάιλαπα θα κατασπαράξω τα σπλάχνα των παιδιών σας, της νοσηρότητας και της σαθρότητας του συστήματός σας, θα πνίξω στην αγκαλιά μου τα παιδιά σας, τους σπόρους αυτού του συστήματος που καθημερινά με κατατρώει, που μου αδειάζει την ψυχή και με αφήνει να κοιτάζω το κενό μου, ένα σύστημα που σκοτώνει ό,τι μέσα του ανθίσει, όπως η πόλη σας που σκοτώνει τα παιδιά της πουλώντας μερικές ψυχρές τοξίνες, μπορείς να δεις τα νεκρά παιδιά της κάπου στα Εξάρχεια και την Ομόνοια, μπορεί να μετρήσεις τις ατελείωτες ενέσεις που είναι καρφωμένες στις φλέβες των παιδιών, μα ποτέ δε θα νιώσεις τη ζωή μέσα από το θάνατό τους, θα είσαι πάντα το ίδιο απαθής και απόμακρος καθώς το μόνο που θα εύχεσαι θα είναι να μην καταλήξουν έτσι τα παιδιά σου! Θα είσαι το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι που πάντα ήξερα ακόμα και όταν φτάσεις τα 70 και συνειδητοποιήσεις ότι πλησιάζει το τέλος σου, ακόμα και τότε θα κατηγορείς τους αλήτες και τους περιθωριακούς για όλα σου τα προβλήματα, θα μεταφέρεις τα κόμπλεξ σου στα παιδιά σου και θα στηρίζεις όλα αυτά που πάντα σε σκότωναν δίχως να το καταλαβαίνεις. Θα είσαι άλλο ένα γρανάζι του συστήματος που εκείνοι θα το συντηρούν για να τους συντηρήσει με τον τρόπο του. Πάντα θα τρέφω για σένα την ίδια απέχεθεια που έτρεφα όταν σε πρωτοείδα και κατάλαβα τι είσαι, πάντα θα σε εχθρεύομαι μέχρι να σε καταστρέψω, δε θα το παίξω καλός, δε θα κρυφτώ πίσω από ένα προσωπείο που θα μου δώσετε, θα είμαι εγώ και δε θα σας συγχωρήσω ποτέ όλα όσα έχετε κάνει, γιατί ποτέ δε θα ξεχάσω το πως με κάνατε όλα αυτά τα χρόνια να αισθάνομαι. Το μίσος και η οργή μου γεμίζουν το ποτήρι με το κρασί μου και ξεχειλίζουν μέχρι που κάτι μέσα μου θα εκραγεί και η φλόγα θα φουντώσει και τότε τίποτα μα τίποτα δε θα σας σώσει. Εσάς, τους φασίστες,τους προβοκάτορες, τους ασφαλίτες, τους μπάτσυς και όλους τους πολιτικούς που κάνατε τη ζωή μου μπουρδέλο, που σκοτώσατε τα όνειρα και τις ελπίδες μου, που με φυλακίσατε μέσα σε ένα κλουβί με βιτρίνα ζωής και ευτυχίας και μαζί με εμένα φυλακίσατε και εκατομμύρια άλλους που θα ακολουθήσουν καταπνίγοντας τον πόνο τους καίγοντας ό,τι τους φυλάκιζε και τους έπνιγε τόσα χρόνια, ό,τι δεν τους επέτρεπε να ζήσουν ελεύθεροι..

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες γιατί μέσα σε κάθε καρδιά υπάρχει ένας επαναστατικός πυρήνας που λίγο θέλει για να εκραγεί και να πάρει το μυαλό ανάποδες και όταν αυτό γίνει τότε είναι που κάνεις άνθρωπε πράγματα που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα έκανες..

Οικογένεια

Τί είναι η οικογένεια ;
Είναι το πρώτο και βασικότερο κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται κοινωνία.. είναι το πρώτο και το τελευταίο στάδιο της ζωής κάθε ανθρώπου, είναι μια όμορφη και μια άσχημη εμπειρία ταυτοχρόνως, είναι πολλά πράγματα μαζί μα κυρίως είναι η αρχή του τέλους κάθε ατόμου.
Πώς μπορεί μέσα σε μια τόσο νοσηρή κοινωνία να υπάρχουν υγιείς πυρήνες και κύτταρα, όπως είναι η οικογένεια ;
Καλώς ή κακώς και είτε το δεχόμαστε είτε όχι, η αλήθεια είναι πως μέσω της οικογένειας διαιωνίζονται όλα τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Η οικογένεια αποτελεί τον κύριο τρόπο μεταβίβασης του ιδεολογικού ύποβαθρου της αρρωστημένης αυτής κοινωνίας, του αδυσώπητου και σαθρότατου αυτού συστήματος που δεν αφήνει περιθώριο αναπνοής και εξέλιξης στα άτομα που περικλύονται μέσα σε αυτό.
Η εκκλησία αναγνωρίζει την ύπαρξη της οικογένειας μόνο μέσα από το γάμο και των εικονικών αυτών όρκων που δίνονται μεταξύ δύο ατόμων, του διαφορετικού πάντα φύλου καθώς η ομοφυλοφιλία για τη θρησκεία αποτελεί την ανωμαλία της φύσης και την τιμωρία μας από το θεό(!)., οι οποίοι όρκοι καταπατώνται καθημερινά ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, μέχρι που στο τέλος αναιρείται πλήρως η φράση "Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω" από τα ποσοστά διαζυγίων που υπάρχουν.
Πώς θα έχουμε ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες στον κόσμο αν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν ακόμα και αν δεν είναι από τη φύση του νοσηρό, το αναγκάζει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να γίνει μακροπρόθεσμα ;
Ακούω πολιτικους, καθηγητές, δημοσιογράφους και κάθε είδους ειδήμονες να γκρινιάζουν και να λένε ότι η οικογένεια, ο πυρήνας αυτής της κοινωνίας νοσεί και γι' αυτό πολλά παιδιά οδηγούνται σε ακραίες πράξεις ή στην υιοθέτηση ακραίων ιδεολογιών. Μα ποιος από αυτούς τους ειδήμονες έζησε ενδοοικογενειακή βία, ποιος από αυτούς έζησε φτώχεια, έλλειψη συναισθημάτων, απώλεια του ενός γονέα, ψυχική και σωματική βία από κάποιον πατριό κ.ο.κ;
Ποιος έπεσε θύμα των καταστάσεων ;
Σίγουρα όχι κανένας αλλά κατά 90% όχι αυτοί που βγαίνουν και διαλαλούν τις ιδέες τους λες και είναι τίποτα σπουδαίοι άνθρωποι που μπορούν να κρίνουν και να μην κρίνονται, που θα δώσουν λύση σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος.
Και στην τελική η αντίδραση αυτή των παιδιών εκείνων κάθε άλλο παρά λανθασμένη είναι, διότι αν δεν αντιδρούσαν τότε αυτό θα σήμαινε πως το νοσηρό αυτό σύστημα θα μας είχε καταστήσει εγκεφαλικά και κριτικά νεκρά άτομα, όμως όχι! Εμείς εξακολουθούμε να αντιδρούμε, να αντιστεκόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα λάθη των άλλων προσπαθώντας να τα διορθώσουμε.
Αυτό φανερώνει ότι υπάρχουν οι βάσεις για εξέλιξη, για βελτίωση..
Το μόνο που μένει είναι να αλλάξει η έννοια της οικογένειας ως ο θεσμός που τώρα είναι.
Οικογένεια σημαίνει όταν γυρνάς το βράδυ στο σπίτι από τη δουλειά να είναι εκεί ο άνθρωπός σου και να σε περιμένει δίχως απαιτήσεις και εγωισμούς, οικογένεια είναι να φέρεις στη ζωή ένα παιδί με τον άνθρωπο που αγαπάς και να τον βλέπεις να μεγαλώνει ελεύθερος, να τον βοηθάς να κάνει τα πρώτα του βήματα και να του αφήνεις το περιθώριο να αποφασίσει τι δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του, να μην τον περιορίζεις με τα δικά σου θέλω και με το "εγώ" σου, να του τονίζεις το λάθος, αλλά ταυτόχρονα να του επισημαίνεις και το σωστό και ίσως και να τον επιβραβεύεις γι' αυτό, να του επιτρέπεις να είναι αυτό που θέλει και όχι αυτό που εσύ θα ήθελες να είναι, να είσαι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή του που θα τον αποδεχτεί όπως είναι και δεν θα τον περιθωριοποιήσει όπως κι αν είναι, να του λες κάθε μέρα πόσο τον αγαπάς και πως άλλο τόσο αγαπάς και τον άνθρωπο με τον οποίο τον φέρατε στη ζωή... γιατί η οικογένεια ευτυχώς δεν αποτελείται από ένα άτομο αλλά από δύο και για να συμβαίνει αυτό πρέπει η οικογένεια να είναι κάτι που και οι δύο επιθυμούν και όχι μόνο ο ένας από τους δύο..
Στην ομάδα αυτή θα πρέπει όλα τα άτομα που την αποτελούν να είναι παρόν σε κάθε της βήμα...
Αλλιώς η οικογένεια θα εξακολουθεί να αποτελεί παρακλάδι του συστήματος που καθημερινα μας καίει την ψυχή και μας σκορπάει εδώ κι εκεί όπως ο άνεμος τη γόπα απ' το τσιγάρο..
Καλό βράδυ λοιπόν και καλή χρονιά.. εύχομαι το 2010 να φέρει ωραίες αλλαγές προς το καλύτερο και λέξεις όπως οικογένεια να αλλάξουν σημασία και εκείνοι που εκπροσωπούν το θεσμό να αλλάξουν στάση και να αυτή να μην καθορίζεται μόνο από το στυλ της καρέκλας τους, όπως είχε πει κάποτε η γώγου..

διάλεξε στρατόπεδο

Τί σημαίνει να είσαι επαναστάτης τελικά; Ποιος είναι πραγματικά;
Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι και είμαστε όλοι αναρχικοί κατά βάθος όμως δεν σπάμε όλοι τις βιτρίνες και τα αυτοκίνητα των συνανθρώπων μας. Είτε από φόβο, είτε από λύπηση, είτε από σεβασμό.. όμως κυριαρχεί ο φόβος, αυτή είναι η πικρή αλήθεια!
Κάθε άτομο μιας ελεύθερης και δημοκρατικής(;) κοινωνίας όπως η δική μας έχει το δικαίωμα να αγοράζει ακριβά αυτοκίνητα κτλ, όπως και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να πετάει πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους και τις βιτρίνες. Και ναι, σέβομαι τον κόπο και το μόχθο των άλλων που έφτιαξαν ένα μαγαζί και ζουν από αυτό ή που αγόρασαν ένα ακριβό αυτοκίνητο γιατί γούσταραν, όμως δε δέχομαι και δε σέβομαι το ακριβό αυτό αυτοκίνητο να είναι όνειρο ζωής κάποιου, είναι επιεικώς απαράδεκτο και αξιολύπητο. Άποψή μου είναι ότι με τέτοια όνειρα απλά ανάγουμε τη ζωή μας σε δουλεία και σκλαβιά άχρηστων υλικών αγαθών που απλά μας οδηγούν στην υπερκατανάλωση και στην άσκοπη σπατάληση των όσων χρημάτων διαθέτουμε. Πέρα από αυτό όμως, απαράδεκτο ήταν και το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο, μέρες σαν κι αυτές που όλοι ήταν στους δρόμους και έκαιγαν θέλοντας να ξεσπάσουν και να εξωτερικεύσουν το θυμό και την οργή που έκρυβαν μέσα τους κάποιοι άλλοι νοιαζόντουσαν μόνο για τις βιτρίνες και τα χρήματα που θα κοστίσουν όλες οι ζημιές, ενώ κανείς δεν έβλεπε το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχεπ ίσω από όλα αυτά.. τον πόνο και την αγανάκτηση των ανθρώπων της χώρας μας. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό; Οι δημοσιογράφοι; Οι μεγαλύτεροι αλήτες και ρουφιάνοι της εποχής μας; Δεν το νομίζω.. Ήξεραν μόνο να κατηγορούν τους απροσάρμοστους και ασυμβίβαστους της κοινωνίας, όλους εμάς τους υπερευαίσθητους που για να επιβιώσουμε μπορούμε μόνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ίσως βέβαια μετά από πολλά χρόνια να μην θυμόμαστε τίποτα και να μην είμαστε τίποτα από όλα όσα είμαστε τώρα, όμως και πάλι μέσα μας η φωτιά εκείνη θα σιγοκαίει ώσπου μια μέρα να φουντώσει ξανά, ίσως όχι με πορείες και πέτρες αλλά με δυνατά συνθήματα και λέξεις που θα κόβουν το αίμα κάποιων ανυποψίαστων περαστικών από τη ζωή μας. Εσείς είστε εκείνοι που δώσατε της θέση σας σε εμάς και τώρα κουρνιάζετε ήρεμοι στη γωνιά σας, ΄διχως τύψεις και ενοχές για όλα όσα δεν κάνατε και αφήσατε πίσω σας, για τα συντρίμμια που εμείς τώρα καλούμαστε να μαζέψουμε επειδή εσείς συμβιβαστήκατε! Ποιο το νόημα όλων αυτών αν τελικά καταλήξουμε όλοι συμβιβασμένοι με αυτά που εχθρευόμαστε και μισούμε? Γιατί πολεμάμε άραγε? Τραγικό και επιεικώς απαράδεκτο να μην είσαι αγωνιστής μέχρι το τέλος, λυπάμαι εσένα φίλε και την ψυχή σου που τα βράδια κοιμάται ήσυχη έχοντας προδώσει όλα όσα κάποτε θα υποστήριζε μέχρι θανάτου. Λυπάμαι που τους επέτρεψες να σ' αγγίξουν με τα λερωμένα χέρια τους, που τους επέτρεψες να σε κάνουν σαν κι αυτούς, να σου φορέσουν μια μάσκα ώστε να οταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις τον άλλο σου εαυτό, εκείνον που ίσως πάντοτε να ήθελες να είχες όμως το κατάλαβες αργά. Δεν λυπάμαι όμως όταν μαθαίνω για σένα ότι ποτέ δεν υπήρξες επαναστάτης και αγωνιστής, όταν μαθαίνω ότι πάντα ήσουν ένας πουλημένος κεφαλαιοκράτης όμως καλά κρυμμένος για να είσαι πιο "ιν". Να ξέρεις ότι αυτό ποτέ δεν θα στο συγχωρέσω. Να ξέρεις ότι όταν θελήσεις να επιστρέψεις στα παλιά γνωστά σου στέκια δεν θα είμαι εκεί να σε υποδεχτώ, δεν θα σε καλωσορίσω πίσω γιατί ποτέ δεν ήσουν εδώ....
Καλή σου μέρα στην καινούργια σου ζωή, κι αν κάποτε μάθεις τι θα πει ζωή, επανάσταση, αγώνας και αγάπη έλα πες μου και μένα να με σώσεις από το βούρκο, μέχρι τότε όμως μη μου μιλάς για τη ζωή!!

Να σε κυβερνάνε σημαίνει... - P.J. Proudhon

Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σ΄επιθεωρούν να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σ΄εγκλωβίζουν σε νόμους, να σε ρυθμίζουν, να σε καταγράφουν, να σου κάνουν κατήχηση, να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε μετρούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση ούτε την αρετή. Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε καταγράφουν, να σε ταξινομούν, να σε ελέγχουν, να σε φορολογούν, να σε σφραγίζουν, να σε μετρούν, να σε υπολογίζουν, να σε καταχωρούν σαν πατέντα, να σου δίνουν άδεια, να σ΄εξουσιοδοτούν, να σε οπισθογράφουν, να σε επιπλήττουν, να σε μπερδεύουν, να σε τροποποιούν, να σε τιμωρούν, να σε συλλαμβάνουν σε κάθε λειτουργία, σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε κίνηση. Σημαίνει να σε φορολογούν, να σου πίνουν το αίμα, να σου ζητάνε λύτρα, να σ΄εκμεταλλεύονται,να σε μονοπωλούν, να σε εκβιάζουν, να σε στίβουν, να σε εξαπατούν, να σε ληστεύουν με την πρόφαση του γενικού συμφέροντος · ύστερα από την ελάχιστη αντίσταση, στην πρώτη διαμαρτυρία, να σε καταπιέζουν, να σε καταδικάζουν σε πρόστιμο, να σε βρίζουν, να σε ενοχλούν, να σε παίρνουν από πίσω, να σε τρομοκρατούν, να σε δέρνουν, να σε αφοπλίζουν, να σε στραγγαλίζουν, να σε φυλακίζουν,να σε δικάζουν, να σε καταδικάζουν να σε εκτοπίζουν, να σε ξυλοκοπούν άγρια, να σε πουλάνε, να σε προδίδουν, και τελικά να σε περιγελάνε, να σε βρίζουν, να σ΄εξευτελίζουν, να σου καταρακώνουν την αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η κυβέρνηση, αυτή είναι η δικαιοσύνη της, αυτή είναι η ηθική της....

άνθρωποι και στιγμές στο χρόνο

Άνθρωποι τριγύρω, όλοι διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι καταβάθος.Από δίπλα σου περνάνε.Μερικοί στέκονται και σε κοιτάνε, ενώ άλλοι απλά σε προσπερνάνε.Ορισμένοι βαδίζουν γρήγορα και ορισμένοι αργά, όμως στην τελική όλοι είναι περαστικοί.Καθένας τους και μια ιστορία, καθένας ήρωας, εγκληματίας, θύμα, θύτης, εραστής και απατημένος.Οι περισσότεροι πληγωμένοι, πολλές φορές απογοητευμένοι.Η κάθε ιστορία μοναδική και πάντα υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για να την ακούσεις.Όλοι σχεδόν κοιτάζουν, ίσως και να σε σχολιάζουν μα αυτοί δε ξέρουν, ενώ εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα από όλους γιατί είσαι εκεί και ίσως γιατί είναι και εκείνοι εκεί.Πρόσωπα γνωστά και μη, όλα βυθισμένα, μυημένα θα έλεγε κανείς, στη μοναξιά.Ποτέ δε μιλούν.Ακόμα και τα ζευγάρια προχωρούν αμίλητα, ούτε το βλέμα τους δεν ανταλλάζουν πια!Μοιάζουν να φοβούνται ο ένας την αλήθεια του άλλου.Κάνουν μια σχέση μόνο από φυσική ανάγκη.Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο.Το συναίσθημα είναι απλά χαμένο.Ακόμα και το,"σε μισώ." έχει γίνει γραφικό και δε σημαίνει πλέον κάτι.Πόσο μάλλον το "σ' αγαπώ"...Μετά από λίγο ο πεζόδρομος είναι άδειος.Τ' αμάξια σαν μικρά θηρία,το ένα δίπλα στ' άλλο, με θέα τη θάλασσα και τ' αστέρια.Εσύ όμως παραμένεις εκεί, στο βράχο ν' αγναντεύεις πέρα τη θάλασσα, αφήνοντας το απαλό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό σου, σαν το χέρι του εραστή σου στο πρωινό ξύπνημα.Αν κ μόνη μεσάνυχτα στην ερημιά νιώθεις ασφαλής, σίγουρη για εσένα.Ελεύθερη πλέον από φόβους και σκέψεις μπορείς να επιστρέψεις στην καθημερινότητα, ν' αντιμετωπίσεις όλα εκείνα που μισείς μα πριν απ' αυτό, θα μείνεις λίγο ακόμα στο σκοτάδι.Πάνω στο δικό σου μικρό βασίλειο, όπου όλα είναι δικά σου, όπου όλα είναι εσύ!Εκεί θ' ακούσεις τον παφλασμό των κυμάτων που απαλά χαϊδεύουν την ακτή, θ' αφουγκραστείς τη σιωπή και χαζεύοντας τ' αστέρια θα έχει χαθεί και αυτή η νύχτα μα ήταν όλη δική σου και την αγκάλιασες όπως τη σιωπή....

*όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν ούτε τα λόγια σου...(τόσο αληθινό..)
**τα πρόσωπα όλων είναι ξενά και εσύ πνίγεις τη μαγεία της στιγμής μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού, μέσα στο μίζερο εγώ σου, στη φυλακή της ψυχής σου. Πρέπει να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατάνε όμηρο αλλά για να τα σπάσεις θα χρειαστεί πρώτα να βρεις τις αλυσίδες που σε δένουν, όμως μέχρι τότε πέτα με τα όνειρά σου σαν ελεύθερο πουλί, γιατί Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

17.04.09

άνεμος

Το φύσημα του ανέμου σκορπάει μακριά τα όνειρά σου, παίρνει την ψυχή σου και την πετάει όπως τη γόπα απ’ το τσιγάρο, την κάνει χίλια μικρά κομμάτια κι εσύ τη μαζεύεις όπως το σπασμένο γυαλί..
Ντύνεις τη θλίψη σου με κάθε λογής κουρέλι.
Κρύβεις τον εαυτό σου πίσω από μια μάσκα περίτχενα φτιαγμένη από φανταχτερά υλικά, να μοιάζει όλο και περισσότερο ξένη, να μοιάζει όλο και περισσότερο απόμακρη.
Βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε παλιές φωτογραφίες μα και αυτές με τον καιρό δε σου θυμίζουν τίποτα πια.
Ξέχασες πως είναι να αγαπάς, πως είναι να μισείς...
Ξέχασες πως είναι η αλήθεια.
Ό, τι απέμεινε από την ευτυχία σου κείτεται νεκρό μέσα στο βυθό της μοναξιάς σου.
Τα δάκρυά σου μυρίζουν αλμύρα, το πρόσωπό σου γέμισε ρυτίδες και τα μάτια σου πια το άπειρο δεν ατενίζουν.
Μοιάζει με χθες που μίλαγες όλο σχέδια και όνειρα για το αύριο, μα σήμερα…
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα.
Σήμερα δεν είσαι εσύ.
Σήμερα είσαι το αποτέλεσμα του χθες.
Ένα χθες που πονάει, ένα χθες που σε κάνει να γυρνάς πάντα εδώ.
Χίλια κομμάτια η ζωή σου.
Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει λύτρωση απ’ τα δεσμά του παρελθόντος.
Από τις αναμνήσεις που στριφογυρνάνε στο μυαλό σου.
Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από εσένα.
Και εσύ είσαι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του εαυτού σου.
Εκείνος που μέχρι τώρα δεν κατάφερες να κερδίσεις.
Σάπια ευτυχία, σάπια ιδεολογία, σάπια ιδανικά, σάπια ζωή.
Σάπια όλα αυτά που σε κάνουν να ελπίζεις και να προσπαθείς.
Φταίει η υποκρισία σου.
Φταις εσύ…

Ποιος μπορεί να δει στα βάθη της ψυχής σου και να μη τρομάξει από αυτά που κρύβεις;
Ποιος μπορεί να σ' αγαπήσει όπως είσαι και όχι θέλοντας να σε αλλάξει;
Ποιος φίλος ή εραστής θα σταθεί δίπλα σου σε κάθε δυσκολία;
Ποιον να πιστέψεις, να αγαπήσεις, να εμπιστευτείς;
Ποιος θα είναι όλα αυτά που θέλεις και χρειάζεσαι χωρίς να του το ζητήσεις απλά και μόνο βλέποντας τα μάτια σου, τον καθρέφτη της ψυχής σου;
Πού είναι αυτό το αληθινό;;;
Φίλοι, σχέσεις, οικογένεια όλα έρχονται και φεύγουν, τί είναι αυτό που μένει τελικά;
Σαθρότητα..

Λυπάμαι για τον πόνο που έχω προκαλέσει και για τον πόνο που ίσως προκαλέσω μελλοντικά, αλλά έτσι είμαι εγώ... ξύδι στην πληγή.... ένα λάθος που πια είναι μη αντιστρέψιμο.

ακροβατώντας

συναισθήματα από αέρα και χώμα..
ζωή πάνω σε τεντωμένο νήμα
παραπατάς μια στο τίποτα μια στο πουθενά..
καθημερινά αγκαλιάζεις όλο και περισσότερο το σκοτάδι της ψυχής,το κενό της δικής σου αβύσσου.
δεν ξέρεις ν' αγαπάς ξέρεις όμως να πονάς.
διώχνεις ό,τι όμορφο σε πλησιάσει και κρατάς μόνο ότι σε πληγώσει
ζεις όταν πονάς,πεθαίνεις όταν αγαπάς..
θέλεις ν' αγγίξεις πάλι τον καπνό που γύρω σου απλώνεται σιγά σιγά
θέλεις να σκορπίσεις στα όνειρά σου τη μοναξιά,να ζωγραφίσεις πάνω σε μουσαμάδες,να πετάξεις ό,τι σε βαραίνει μακριά.
θα μπορούσε να ήταν η αρχή κάτι καλού,είναι όμως η αρχή του τέλους όσων χρόνια τώρα πάσχισες να αποκτήσεις και να χτίσεις στο διάβα σου..

αγαπώ όλα εκείνα που έχουν φύγει με το χθες και φοβάμαι όσα το αύριο θα φέρει..είναι που ποτέ δεν έμαθα να ζω το σήμερα......

φόβος

κι εγώ που κάποτε ήθελα ν' αγγίξω τ' αστέρια, δεν υπολόγισα τις αλυσίδες που με κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά του φόβου..
αφήνεις ένα χιόνι σιωπής να καλύψει τα βλέφαρα σου, τα χείλη σου παγώνουν, τα μάτια σου πλημμυρίζουν με δάκρυα...
κοιτάζεις πίσω για μια στιγμή, μα δεν υπάρχει τίποτα να δεις.
καπνός και σκόνη παντού
το όνειρό σου νησί μέσα στο απέραντο γαλάζιο και εσύ ναυαγός δίχως ελπίδα.
ψάχνεις μέσα στη σιωπή δυο λέξεις να πεις, όλα όμως είναι τόσο κενά δίχως τα μάτια που αγαπάς..
μόνη παρηγοριά σου τα δαχτυλίδια του καπνού
κάθε σου βήμα σε τεντωμένο νήμα και ο κόσμος από κάτω θεατής..
σε κοιτάνε και θέλουν να πέσεις και συ μαζί μ' εκείνους
μα όχι δεν τα παρατάς!
συνεχίζεις και ας μην σε βγάλει πουθενά
μπορεί να φτάσεις στην άλλη άκρη και να συναντήσεις ένα αδιέξοδο, μπορεί πάλι να μην φτάσεις ποτέ και να χαθείς στην πορεία.. κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα το μάθει αν δεν προσπαθήσεις να δεις τι υπάρχει στην άλλη μεριά..

σάπιες ιδέες και εκλογές

και ναι.. μετά από αρκετό καιρό επέστρεψα(πανελλήνιες.. δε φταίω εγώ!)!
για μία ακόμα φορές έχουμε εκλογές, κλασσικό εικονογραφημένο για την ελλαδάρα μας έτσι δεν είναι; το θέμα όμως τώρα έχει ως εξής: η νέα δημοκρατία χάνει συνεχώς έδαφος λόγω όλων των απαράδεκτων πράξεών της, ψάχνοντας όμως ταυτόχρονα τον πιο αδύναμο κρίκο για να χρεωθεί τα λάθη μιας ολόκληρης πολιτικής παράταξης, από την άλλη το πασοκ κερδίζει έδαφος βάζοντας το γιωργάκη να λέει ό,τι του έχουν γράψει(και δυστυχώς για τ' αυτιά μας να το λέει και λάθος!!). Το χειρότερο όλων όμως είναι η άνοδος του λαός.. δυστυχώς έφτασε το 6% και ακούγονται σενάρια για συνεργασία με οικολόγους(το δήθεν φιλελεύθερο κόμμα ή μάλλον όχι κόμμα, αλλά οργάνωση όπως προτιμούν..). Από την άλλη η αριστερά διέπεται μια ιδεολογική κρίση στην οποία έχει χαθεί η ενότητά της για τα καλά! Το ΚΚΕ παραμένει ακλόνητο όπως πάντα, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κάνει σιγά σιγά αισθητή την παρουσία της με μικρό ποσοστό μεν αλλά με σημαντική παρουσία στις νεολαίες δε! Και τέλος, ο πολυαγαπημένος ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πεδίο μάχης! Σε μερικές εβδομάδες έχουμε εκλογές και εκεί μαλώνουν ακόμα για την εκπροσώπησή τους στη βουλή και στα ψηφοδέλτια, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν συνεχίσουν έτσι οδεύουν προς διάσπαση κάτι που σημαίνει ότι τα ποσοστά της αριστεράς θα μειωθούν ακόμα περισσότερο..
Συμπέρασμα, οι επερχόμενες εκλογές δεν θα φέρουν καμία απολύτως αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας παρά μόνο την αναμενόμενη εκλογή του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ για κακή μας τύχη πάντοτε...
Ακόμα περιμένουμε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων όμως και εκεί οι αλλαγές δεν θα είναι πολλές εκτός από του ΚΚΕ που έχει 150 υποψηφιους που κατεβαίνουν σε εκλογές για πρώτη φορά.
Τέλος πάντων, θα ενημερώσω σύντομα ή μάλλον όποτε μπορέσω γιατί λόγω διαβάσματος είναι κάπως δύσκολο να βρίσκομαι μέσα στα πράγματα..
Καλή τυχή και καλά να περνάμε όλοι μέχρι τότε!

αναμνήσεις

Το άρωμα της ανάμνησης παραείναι δυνατό τελευταία.
Σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα,ενώ στο μέτωπο σε κόβει πάλι κρύος ιδρώτας.
Μήνες τώρα θέλεις να ξεχάσεις,μα το παρελθόν σε επισκέπτεται δειλά δειλά τα βράδια σου.
Υπόκωφα μα φανερά χτυπάει τη πόρτα σου και συ φοβισμένος του ανοίγεις.
Μοιάζει με το αεράκι που απαλά χτυπάει το πρόσωπό σου τα κρύα πρωινά του χειμώνα.
Έρχεται και φεύγει ξαφνικά.
Ένας απρόσμενος επισκέπτης απο το πουθενά που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί.
Ένας κλέφτης..μια σκιά που φωλιάζει στην πιο απόκρυφη γωνιά της καρδιάς σου περιμένοντας πως κ πως να ανοίξεις τις πύλες της ψυχής σου για να μπει κ να σκαλίσει ό,τι έχει απομείνει από ένα χθες που φοβάσαι..ένα χθες που σε κάνει να γυρίζεις πάντα εδώ.
Μπορείς άραγε να ζεις με την ανάμνηση ή προτιμάς να κάψεις ό,τι έχεις για να θυμάσαι?
Και πάλι όμως,πάντα θα υπάρχει εκείνο το μικρό παραθυράκι στην ψυχή σου που θα αφηνει λίγο χώρο για να μπει το φως κ πάντα το παρελθόν θα βρίσκει τρόπο για να ανεβαίνει στην επιφάνεια.
Καλώς ή κακώς συμβιβάσου με τις αναμνήσεις σου..πάντα θα σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε κάτι αληθινό κ ότι τίποτα δεν χάνεται τελικά.
Όλα είναι ένας κύκλος.
Αργά ή γρήγορα η ζωή θα έχει πάρει την παλιά,γνώριμη μορφή της κ συ θα βρίσκεσαι πάλι ανάμεσά μας.
Θεατής σε ένα έργο όπου έπρεπε να πρωταγωνιστείς εκτός αν διαλέξεις τη ζωή από το θάνατο κ το παρελθόν...



*Όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν κ τα λόγια σου..

3 χαρακτήρες..παράξενο πράγμα ο άνθρωπος κ η ψυχοσύνθεσή του

Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, κάθε άνθρωπος και μια διαφορετική πινελιά, ένα διαφορετικό χρώμα πάνω στον καμβά του μικρότερου και πολυτιμότερου πίνακα.. πάνω στον πίνακα της ζωής. Ο καθένας διαφέρει λόγω του χαρακτήρα κ της προσωπικότητας του που άλλοτε είναι καλή κ άλλοτε όχι.

Όλοι από τη φύση τους είναι προικισμένοι με το υπέρτατο αγαθό της νοημοσύνης κ της σκέψης όμως όλοι κρύβουν μέσα τους κ έναν μικρό ηθοποιό, έναν υποκριτή που σε κάθε του έξοδο είναι έτοιμος να ανέβει στη σκηνή κ να δώσει την καλύτερη του ερμηνεία. Μια ερμηνεία ικανή πολλές φορές για την απόκτηση ενός Όσκαρ. Λέγεται ότι έχει τρεις χαρακτήρες : αυτόν που δείχνει, αυτόν που πραγματικά έχει και αυτόν που νομίζει ότι έχει. Η κοινωνία έχει κάποιους αόρατους κανόνες, κάποια μέτρα κ σταθμά τα οποία πρέπει να τηρεί κάποιος για να γίνει κοινωνικά αποδεκτός. Πολλές φορές για να γίνει αυτό, ο άνθρωπος αλλάζει είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Διαμορφώνει τον χαρακτήρα του για κάποιες ώρες έτσι ώστε να μπορεί να είναι ευχάριστος κ αυτό που οι άλλοι θέλουν να είναι αλλά κ αυτό που πρέπει ώστε να μην τον εκμεταλλευτούν κ πληγωθεί. Όλη αυτή η υποκρισία λειτουργεί ως άμυνα απέναντι στους αόρατους εχθρούς του. Όταν είναι ευαίσθητος, αγαθός, καλός κλείνεται μέσα στο καβούκι του κ δείχνει τον «κακό» του εαυτό, το σκληρό του εαυτό. Προσπαθεί απλά να μη δεθεί, να μην πληγωθεί, να μην προδοθεί κ να μη τον εκμεταλλευτούν. Κρύβει αυτό που πολλοί θα αγαπούσαν κ θα εκτιμούσαν κ έχει μάθει να το κρύβει πολύ καλά πίσω από το προσωπείο του ψυχρού κ κυνικού καθημερινού ανθρώπου που οι περισσότεροι κρατάνε σε απόσταση κ φοβούνται. Στην ουσία χάνει όλα όσα θα κέρδιζε εάν ήταν ο εαυτός του κ αυτό μόνο κ μόνο επειδή έχει επικρατήσει η άποψη του «κακού». Έχει επικρατήσει η άποψη ότι δεν υπάρχουν καλοί φίλοι, δεν υπάρχουν αξιόλογα άτομα για να σου σταθούν κ να τους σταθείς. Απλά σε μια άκρως υλιστική εποχή υπάρχει, δυστυχώς, η νοοτροπία της ανιδιοτέλειας και αυτό γιατί απλά δεν υπάρχουν καλοί φίλοι επειδή δεν είσαι εσύ καλός φίλος κ δεν μπορείς να απαιτείς επειδή κάποτε έδωσες κ συ το μερίδιό σου.

Από την άλλη τώρα, υπάρχουν κ οι «κακοί» που θέλουν να δείχνουν καλοί ώστε να βγαίνουν κερδισμένοι μέσα από περίεργες καταστάσεις. Είναι οι άνθρωποι που πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος. Δεν τους ενδιαφέρουν οι σχέσεις, δεν τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι κ οι δεσμοί, τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους κ πως θα ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που περνάνε. Το θέμα είναι να μην ξεχνάει κανείς να είναι ο εαυτός τους. Να δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα γιατί πολύ απλά οι σχέσεις δεν κερδίζονται με υποκρισία κ ψέματα αλλά αντιθέτως με ειλικρίνεια. Ένα στοιχείο το οποίο εκλείπει στις μέρες μας. Ο χαρακτήρας που πραγματικά έχουμε είναι το καλά κρυμμένο εγώ μας, εκείνο που φοβάται να βγει προς τα έξω, εκείνο που φοβάται να βγει στο φως γιατί είναι αδύναμο κ γυμνό απέναντι στις αλήθειες τις δικές του κ των άλλων. Ο χαρακτήρας μας είναι ο καθρέφτης της προσωπικότητάς μας κ του επιπέδου μας. Ο φόβος ότι ίσως οι άλλοι φύγουν από κοντά μας εξαιτίας τους αληθινού μας εαυτού είναι που μας κάνει να κρυβόμαστε πίσω από μια πλαστή εικόνα που είναι αποκύημα της φαντασίας μας φτιαγμένο με βάση το καλούπι στο οποίο πρέπει να ταιριάξουμε κ να μπούμε ώστε να είμαστε αρεστοί κ αγαπητοί από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο είναι η άποψη μας κ ίσως η αυταπάτη σχετικά με τον χαρακτήρα τον οποίο νομίζουμε ότι έχουμε. Μέσα από αυτό υποδηλώνεται έμμεσα η αυτοπεποίθηση του ατόμου κ η γνώμη που έχει διαμορφώσει για τον εαυτό του αλλά κ εν συνεχεία η εντύπωση που δίνει στους γύρω του. Ελάχιστα είναι τα άτομα που γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι κ δεν έχουν πρόβλημα στο να αντικρύσουν την αλήθεια τους κατάματα. Αν παρατηρήσει κανείς τα άτομα που νομίζουν ότι δεν είναι καλοί συνήθως είναι καλύτεροι από αυτό που μέχρι πρότινος πίστευαν κ έδειχναν στους άλλους ενώ αντιθέτως εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι πράγματι καλοί είναι χειρότεροι κατά μία έννοια κ απλά διαθέτουν περισσότερη αυτοπεποίθηση κ εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Η παραπάνω θεωρία βέβαια δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη διότι είναι απλά μια εικασία. Σε γενικές γραμμές κάθε άνθρωπος θρέφει μια εσφαλμένη άποψη για τον εαυτό του κ παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο κ επειδή απλά φοβάται να δείξει τι έχει μέσα του κ να είναι πλέον ευάλωτος στην κριτική των άλλων.

Όλοι φτιάχνουν τον ιδανικό άνθρωπο μέσα στο μυαλό τους κ θέλουν να γίνουν αυτό που κατασκευάζουν γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι αρκετά καλοί είτε έχουν δίκιο είτε όχι. Πάντα όμως υπάρχει περιθώριο βελτίωσης κ αλλαγής. Το σωστό θα ήταν ο καθένας από μας να μπορούσε κάποτε να ξεπεράσει τις φοβίες κ ίσως τα κόμπλεξ κατωτερότητας που τον διακατέχουν κ να ασκήσει την αυτοκριτική του προσπαθώντας να αλλάξει προς το καλύτερο αν το θεωρεί αναγκαίο αλλά και να αποδεχθεί τον εαυτό του ως έχει είτε είναι καλός είτε όχι ώστε να μην βασανίζεται με το να υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο που ίσως να μην τον αντιπροσωπεύει καθόλου αλλά κ να μην είναι αυτό που ήθελε να είναι κ που θα τον έκανε αποδεκτό από τους άλλους. Είναι τουλάχιστον λυπητερό να βλέπει κανείς αξιόλογα άτομα να χαραμίζονται κ να χάνονται στη σκιά της προβολής τους μόνο κ μόνο για να αρέσουν ενώ θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα αν πίστευαν στον εαυτό τους κ ήταν ο εαυτός τους απέναντι στους άλλους κ όχι κάτι που ποτέ δεν ήταν κ δεν θα γίνουν το οποίο πιθανότατα να είναι κ χειρότερο. Μακάρι να καταλάβαιναν όλοι πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου κ να είσαι διαφορετικός. Δεν χρειάζεται να είσαι ένα με το όλον για να είσαι καλός. Η ζωή εξάλλου είναι ένα παιχνίδι, το δικό σου παιχνίδι όπου καθένας παίζει με τους όρους του κ με τους κανόνες του. Σημασία έχει να πιστεύεις σε σένα, όλα τα άλλα είναι μάλλον περιττά. Αν μάθει κάποιος να αγαπά κ να περνά με τον εαυτό του θα μπορεί να περνάει καλά με οποιονδήποτε κ να είναι αποδεκτός από όλους. Πρέπει απλά να αντιμετωπίσει το εγώ του κ τις αλήθειες του γυμνές μπροστά στα μάτια του που πολλές φορές βλέπουν καλύτερα κλειστά παρά ανοιχτά…

αντινομία με το πνεύμα.

Η κοινωνία της τελειότητας και της ομοιότητας. Δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το διαφορετικό μέσα στην άβουλη μάζα των ανθρώπων που τον περικλείει και τις περισσότερες φορές το προτέρημα αυτό της διαφορετικότητας θεωρείται ελάττωμα. Τι μπορούμε να ορίσουμε ως σωστό και τι ως λάθος; Ποιος κρίνει και αποφασίζει τα αποτελέσματα των πράξεών μας; Ποιος είναι κύριος του εαυτού μας αν όχι εμείς οι ίδιοι; Συνηθίζεται να πιστεύουν όλοι σε έναν θεό είτε λέγεται Αλλάχ είτε βούδας είτε χριστός! Μα γιατί πιστεύουν; Δεν το γνωρίζουν, μα αν προσέξεις μπορείς να διακρίνεις ίσως μετά δυσκολίας τι κρύβεται πίσω από την πίστη και την αφοσίωση αυτή σε υπαρκτά και μη πρόσωπα που τίποτα άλλο εκτός από συγγράμματα φανερώνει την παρουσία τους. Ο φόβος και οι προσωπικές ανασφάλειες του ανθρώπου ως ξεχωριστό άτομο είναι αυτά που τον οδηγούν στο απελπιστικό αδιέξοδο της επίκλησης για βοήθεια σε μια στιγμή ανικανότητας όπου τίποτα από αυτά που έχει τη δυνατότητα να κάνει δεν θα τον βοηθήσει. Μα είναι χρέος σας και χρέος μου να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Δεν είναι σωστό αλλά και πρακτικώς εφικτό να αποφεύγουμε προβλήματα και καταστάσεις ζητώντας βοήθεια από «ανώτερα όντα» ή απλά γυρνώντας την πλάτη σε ό, τι φαντάζει ακατόρθωτο για εμάς. Ο πραγματικός θεός είναι μέσα μας! Εκεί ζει, αναπνέει και υπάρχει μόνο για εμάς. Αυτός ορίζει τις πράξεις μας, το σωστό και το λάθος και δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Στις δύσκολες στιγμές μόνο εσύ είσαι δίπλα σου ακόμα και αν δεν το αντέχεις. Κανένας θεός και καμιά θρησκεία δεν θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα είτε υλικά είτε πνευματικά. Ποιος πάσχων από ψυχική ασθένεια μπορεί να βοηθηθεί από τον θεό αν ο ίδιος δεν βοηθήσει τον εαυτό του ή δεν βοηθηθεί από κάποιον τρίτο; Κανένας! Οι προσευχές δεν εισακούγονται ποτέ! Είναι απλά ένα μέσο άντλησης ψυχικής δύναμης για τους ψυχικά ασθενέστερους διότι αν όντας κενός εσωτερικά δεν μπορείς να κρίνεις και ταυτοχρόνως δεν μπορείς να σε αγαπήσεις. Από κει πηγάζουν όλες σου οι ανασφάλειες και εκεί βρίσκεται και ο φόβος για το ανώτερο, το δυνατό και κακό πνεύμα που θα σε τιμωρήσει με τις 10 εντολές που θέσπισε ώστε να μην τις παραβαίνεις για να μπορέσεις να πας στον παράδεισο. Μα ποιος θεός τόσο πονόψυχος και συμπονετικός όσο ο δικός σου θα ήταν τόσο αυστηρός μαζί σου; Ποιος θεός που συγχώρησε μια πόρνη θα έλεγε ότι η μοιχεία είναι αμαρτία και ό, τι κάθε σαρακοστή, Πάσχα και γιορτές πρέπει να απέχεις από τις σεξουαλικές πράξεις; Ότι οι προγαμιαίες σχέσεις θεωρούνται όχι μόνο απαγορευμένες άρα σαφώς και αμαρτία αλλά και απαγορεύονται από τον νόμο και ποιος θεός είναι αυτός που είναι και νομοθετικό όργανο πέρα από ηθικό; Έχεις αναρωτηθεί γιατί ο θεός σου είναι γεμάτος προκαταλήψεις και απαγορεύσεις; Η απάντηση είναι όχι μα αν θα αναρωτηθείς ποτέ ανθρωπάκι θα συνεχίσεις να πιστεύεις σε αυτόν με τέτοιο σθένος και αγάπη ως προς το μέρος τους και θα έχεις τηρήσει όλα όσα σου έχει στερήσει εκ γενετής; Πάλι όχι! Φοβάσαι τόσο που δεν σκέφτεσαι καν να αμφισβητήσεις όλα όσα σου δόθηκαν ως δεδομένα. Δεν μπορείς να απορρίψεις την πίστη σου σε κάτι που δεν γνωρίζεις αλλά μπορείς να απορρίψεις τον συνάνθρωπό σου όταν σε εκλιπαρεί για βοήθεια! Αυτό είναι ανθρωπισμός και χριστιανισμός; Αν ναι, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω τίποτα από τα δύο. Είναι εξίσου μισητά για μένα όσο και εσύ που στολίζεσαι για να πας εκκλησία και να δοξάσεις αυτά που την επόμενη στιγμή θα απορρίπτεις στην πράξη. Φέρεσαι πιο εγωιστικά και υποκριτικά από τους ανθρώπους που θεωρείς αποβράσματα της κοινωνίας που εσύ έφτιαξες στηριζόμενη στην θρησκεία και την «δήθεν» αγάπη. Μπορείς να κρίνεις τους πάντες ποτέ όμως τον εαυτό σου και αν σου ζητηθεί δεν είσαι ικανός να το κάνεις γιατί είσαι απλά ανεπαρκής. Η επιφάνειά σου είναι φανταχτερή και στολισμένη με κάθε λογής ομορφιά όμως το εσωτερικό σου είναι τόσο άδειο που αν ποτέ κοιτάξεις μέσα του με προσήλωση θα τρομάξεις από την κενότητά του. Εγκλωβίζεις τον εαυτό σου μέσα στα μικρά τετραγωνάκια του μυαλού σου και του κοινωνικού κύκλου που σε περιβάλλει παρουσιάζοντας την ανικανότητα να διακρίνεις τι υπάρχει πέρα από αυτό. Καταπιέζεις ο ίδιος τον εαυτό σου και μετά επιτρέπεις και στον θεό σου να σου επιβάλλεται και στους εκπροσώπους του να σε έχουν του χεριού τους δίχως να υπάρχει περιθώριο διαφυγής. Είσαι υπαίτιος για όλα όσα σου συμβαίνουν μην κατηγορείς ανώτερες δυνάμεις πια. Ακόμα και τις μεγαλύτερες επιθυμίες σου τις μεταφράζεις ως απαγορεύσεις και ταμπού δρώντας προκατειλημμένα όταν φτάνεις να αγγίξεις το θέμα αυτό. Εσύ επινόησες τις 10 αυτές εντολές, εσύ επινόησες τους θεούς σου, εσύ όρισες τις αμαρτίες και εσύ ερμήνευσες την αγάπη ως θεόσταλτο δώρο σε όποιον το κατέχει μα ξέχασες κάτι. Δεν είναι όλοι σαν και εσένα. Δεν υπάρχει η κλίμακα και ο ορισμός του τέλειου, υπάρχει όμως η μετριότητα και η μετριότητα είναι καλύτερη από οτιδήποτε. Πρέπει να μάθεις στα λίγα για να αντέξεις στα πολλά. Αν σταματούσες για λίγο να χαζέψεις γύρω σου και να παρατηρήσεις με προσοχή θα έβλεπες ότι υπάρχει και η αληθινή πλευρά του νομίσματος, αυτή που δεν περιβάλλεται από «πρέπει», η ελεύθερη πλευρά του ανθρώπου. Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι αυτό θες πραγματικά αλλά δεν αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου να επιλέξει και να βρει τι τον γεμίζει αλλά αντιθέτως αρκείσαι μόνο σε επιφανειακές διασκεδάσεις αυτοκαταστροφής κλείνοντας τα μάτια σου σε όσα φαίνονται τρομαχτικά. Τόση υποκρισία και ειρωνεία την ίδια στιγμή είναι τραγικό θέαμα. Επικρατεί μια γενικότερη αποξένωση, ένα μεγάλο ψέμα σε όλους τους τομείς της μικρής ζωής μας. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους σε μια πόλη φάντασμα, σκιές στα σοκάκια μιας ένδοξης εποχής που έγινε η κόλαση και ο παράδεισος μαζί, ο πολιτισμός έχει πεθάνει, η ανάγκη για έκφραση είναι πλέον ανύπαρκτη και το χειρότερο η προσωπική άποψη των ανθρώπων που πηγάζει από τον σεβασμό στον εαυτό τους και στο εγώ και εν συνεχεία στον συνάνθρωπό τους εκλείπει. Είναι αυτό το αποτέλεσμα των πράξεών μας ή αρχή των δεινών που θα ακολουθήσουν; Μήπως η αρχή αυτή έχει ήδη γίνει μα φανήκαμε για άλλη μια φορά ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και που είναι τώρα ο μεγάλος μα θεός που φροντίζει για όλους δίνοντάς μας λύσεις; Όσο περισσότερη σκέψη τόση περισσότερη αμφισβήτηση και όση περισσότερη αμφισβήτηση τόση περισσότερη απελπισία και μελαγχολία μα πώς θα δει κανείς όλα όσα είναι καλά κρυμμένα πίσω από προσωπεία και «πρέπει» αν δεν προβληματιστεί και απογοητευτεί; Η μία ερώτηση οδηγεί στην άλλη και ίσως είναι ανώφελος ο τόσος προβληματισμός μα είναι ο μοναδικός τρόπος διαφυγής και αντίστασης αν θέλει κανείς να λέγεται άνθρωπος και να είναι!