Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

φόβος

κι εγώ που κάποτε ήθελα ν' αγγίξω τ' αστέρια, δεν υπολόγισα τις αλυσίδες που με κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά του φόβου..
αφήνεις ένα χιόνι σιωπής να καλύψει τα βλέφαρα σου, τα χείλη σου παγώνουν, τα μάτια σου πλημμυρίζουν με δάκρυα...
κοιτάζεις πίσω για μια στιγμή, μα δεν υπάρχει τίποτα να δεις.
καπνός και σκόνη παντού
το όνειρό σου νησί μέσα στο απέραντο γαλάζιο και εσύ ναυαγός δίχως ελπίδα.
ψάχνεις μέσα στη σιωπή δυο λέξεις να πεις, όλα όμως είναι τόσο κενά δίχως τα μάτια που αγαπάς..
μόνη παρηγοριά σου τα δαχτυλίδια του καπνού
κάθε σου βήμα σε τεντωμένο νήμα και ο κόσμος από κάτω θεατής..
σε κοιτάνε και θέλουν να πέσεις και συ μαζί μ' εκείνους
μα όχι δεν τα παρατάς!
συνεχίζεις και ας μην σε βγάλει πουθενά
μπορεί να φτάσεις στην άλλη άκρη και να συναντήσεις ένα αδιέξοδο, μπορεί πάλι να μην φτάσεις ποτέ και να χαθείς στην πορεία.. κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα το μάθει αν δεν προσπαθήσεις να δεις τι υπάρχει στην άλλη μεριά..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."