άνθρωποι και στιγμές στο χρόνο

Άνθρωποι τριγύρω, όλοι διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι καταβάθος.Από δίπλα σου περνάνε.Μερικοί στέκονται και σε κοιτάνε, ενώ άλλοι απλά σε προσπερνάνε.Ορισμένοι βαδίζουν γρήγορα και ορισμένοι αργά, όμως στην τελική όλοι είναι περαστικοί.Καθένας τους και μια ιστορία, καθένας ήρωας, εγκληματίας, θύμα, θύτης, εραστής και απατημένος.Οι περισσότεροι πληγωμένοι, πολλές φορές απογοητευμένοι.Η κάθε ιστορία μοναδική και πάντα υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για να την ακούσεις.Όλοι σχεδόν κοιτάζουν, ίσως και να σε σχολιάζουν μα αυτοί δε ξέρουν, ενώ εσύ γνωρίζεις πολύ καλύτερα από όλους γιατί είσαι εκεί και ίσως γιατί είναι και εκείνοι εκεί.Πρόσωπα γνωστά και μη, όλα βυθισμένα, μυημένα θα έλεγε κανείς, στη μοναξιά.Ποτέ δε μιλούν.Ακόμα και τα ζευγάρια προχωρούν αμίλητα, ούτε το βλέμα τους δεν ανταλλάζουν πια!Μοιάζουν να φοβούνται ο ένας την αλήθεια του άλλου.Κάνουν μια σχέση μόνο από φυσική ανάγκη.Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο.Το συναίσθημα είναι απλά χαμένο.Ακόμα και το,"σε μισώ." έχει γίνει γραφικό και δε σημαίνει πλέον κάτι.Πόσο μάλλον το "σ' αγαπώ"...Μετά από λίγο ο πεζόδρομος είναι άδειος.Τ' αμάξια σαν μικρά θηρία,το ένα δίπλα στ' άλλο, με θέα τη θάλασσα και τ' αστέρια.Εσύ όμως παραμένεις εκεί, στο βράχο ν' αγναντεύεις πέρα τη θάλασσα, αφήνοντας το απαλό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό σου, σαν το χέρι του εραστή σου στο πρωινό ξύπνημα.Αν κ μόνη μεσάνυχτα στην ερημιά νιώθεις ασφαλής, σίγουρη για εσένα.Ελεύθερη πλέον από φόβους και σκέψεις μπορείς να επιστρέψεις στην καθημερινότητα, ν' αντιμετωπίσεις όλα εκείνα που μισείς μα πριν απ' αυτό, θα μείνεις λίγο ακόμα στο σκοτάδι.Πάνω στο δικό σου μικρό βασίλειο, όπου όλα είναι δικά σου, όπου όλα είναι εσύ!Εκεί θ' ακούσεις τον παφλασμό των κυμάτων που απαλά χαϊδεύουν την ακτή, θ' αφουγκραστείς τη σιωπή και χαζεύοντας τ' αστέρια θα έχει χαθεί και αυτή η νύχτα μα ήταν όλη δική σου και την αγκάλιασες όπως τη σιωπή....

*όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν ούτε τα λόγια σου...(τόσο αληθινό..)
**τα πρόσωπα όλων είναι ξενά και εσύ πνίγεις τη μαγεία της στιγμής μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού, μέσα στο μίζερο εγώ σου, στη φυλακή της ψυχής σου. Πρέπει να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατάνε όμηρο αλλά για να τα σπάσεις θα χρειαστεί πρώτα να βρεις τις αλυσίδες που σε δένουν, όμως μέχρι τότε πέτα με τα όνειρά σου σαν ελεύθερο πουλί, γιατί Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

17.04.09