Κυριακή 5 Απριλίου 2009

3 χαρακτήρες..παράξενο πράγμα ο άνθρωπος κ η ψυχοσύνθεσή του

Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, κάθε άνθρωπος και μια διαφορετική πινελιά, ένα διαφορετικό χρώμα πάνω στον καμβά του μικρότερου και πολυτιμότερου πίνακα.. πάνω στον πίνακα της ζωής. Ο καθένας διαφέρει λόγω του χαρακτήρα κ της προσωπικότητας του που άλλοτε είναι καλή κ άλλοτε όχι.

Όλοι από τη φύση τους είναι προικισμένοι με το υπέρτατο αγαθό της νοημοσύνης κ της σκέψης όμως όλοι κρύβουν μέσα τους κ έναν μικρό ηθοποιό, έναν υποκριτή που σε κάθε του έξοδο είναι έτοιμος να ανέβει στη σκηνή κ να δώσει την καλύτερη του ερμηνεία. Μια ερμηνεία ικανή πολλές φορές για την απόκτηση ενός Όσκαρ. Λέγεται ότι έχει τρεις χαρακτήρες : αυτόν που δείχνει, αυτόν που πραγματικά έχει και αυτόν που νομίζει ότι έχει. Η κοινωνία έχει κάποιους αόρατους κανόνες, κάποια μέτρα κ σταθμά τα οποία πρέπει να τηρεί κάποιος για να γίνει κοινωνικά αποδεκτός. Πολλές φορές για να γίνει αυτό, ο άνθρωπος αλλάζει είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Διαμορφώνει τον χαρακτήρα του για κάποιες ώρες έτσι ώστε να μπορεί να είναι ευχάριστος κ αυτό που οι άλλοι θέλουν να είναι αλλά κ αυτό που πρέπει ώστε να μην τον εκμεταλλευτούν κ πληγωθεί. Όλη αυτή η υποκρισία λειτουργεί ως άμυνα απέναντι στους αόρατους εχθρούς του. Όταν είναι ευαίσθητος, αγαθός, καλός κλείνεται μέσα στο καβούκι του κ δείχνει τον «κακό» του εαυτό, το σκληρό του εαυτό. Προσπαθεί απλά να μη δεθεί, να μην πληγωθεί, να μην προδοθεί κ να μη τον εκμεταλλευτούν. Κρύβει αυτό που πολλοί θα αγαπούσαν κ θα εκτιμούσαν κ έχει μάθει να το κρύβει πολύ καλά πίσω από το προσωπείο του ψυχρού κ κυνικού καθημερινού ανθρώπου που οι περισσότεροι κρατάνε σε απόσταση κ φοβούνται. Στην ουσία χάνει όλα όσα θα κέρδιζε εάν ήταν ο εαυτός του κ αυτό μόνο κ μόνο επειδή έχει επικρατήσει η άποψη του «κακού». Έχει επικρατήσει η άποψη ότι δεν υπάρχουν καλοί φίλοι, δεν υπάρχουν αξιόλογα άτομα για να σου σταθούν κ να τους σταθείς. Απλά σε μια άκρως υλιστική εποχή υπάρχει, δυστυχώς, η νοοτροπία της ανιδιοτέλειας και αυτό γιατί απλά δεν υπάρχουν καλοί φίλοι επειδή δεν είσαι εσύ καλός φίλος κ δεν μπορείς να απαιτείς επειδή κάποτε έδωσες κ συ το μερίδιό σου.

Από την άλλη τώρα, υπάρχουν κ οι «κακοί» που θέλουν να δείχνουν καλοί ώστε να βγαίνουν κερδισμένοι μέσα από περίεργες καταστάσεις. Είναι οι άνθρωποι που πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος. Δεν τους ενδιαφέρουν οι σχέσεις, δεν τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι κ οι δεσμοί, τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους κ πως θα ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που περνάνε. Το θέμα είναι να μην ξεχνάει κανείς να είναι ο εαυτός τους. Να δείχνει τον πραγματικό του χαρακτήρα γιατί πολύ απλά οι σχέσεις δεν κερδίζονται με υποκρισία κ ψέματα αλλά αντιθέτως με ειλικρίνεια. Ένα στοιχείο το οποίο εκλείπει στις μέρες μας. Ο χαρακτήρας που πραγματικά έχουμε είναι το καλά κρυμμένο εγώ μας, εκείνο που φοβάται να βγει προς τα έξω, εκείνο που φοβάται να βγει στο φως γιατί είναι αδύναμο κ γυμνό απέναντι στις αλήθειες τις δικές του κ των άλλων. Ο χαρακτήρας μας είναι ο καθρέφτης της προσωπικότητάς μας κ του επιπέδου μας. Ο φόβος ότι ίσως οι άλλοι φύγουν από κοντά μας εξαιτίας τους αληθινού μας εαυτού είναι που μας κάνει να κρυβόμαστε πίσω από μια πλαστή εικόνα που είναι αποκύημα της φαντασίας μας φτιαγμένο με βάση το καλούπι στο οποίο πρέπει να ταιριάξουμε κ να μπούμε ώστε να είμαστε αρεστοί κ αγαπητοί από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο είναι η άποψη μας κ ίσως η αυταπάτη σχετικά με τον χαρακτήρα τον οποίο νομίζουμε ότι έχουμε. Μέσα από αυτό υποδηλώνεται έμμεσα η αυτοπεποίθηση του ατόμου κ η γνώμη που έχει διαμορφώσει για τον εαυτό του αλλά κ εν συνεχεία η εντύπωση που δίνει στους γύρω του. Ελάχιστα είναι τα άτομα που γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι κ δεν έχουν πρόβλημα στο να αντικρύσουν την αλήθεια τους κατάματα. Αν παρατηρήσει κανείς τα άτομα που νομίζουν ότι δεν είναι καλοί συνήθως είναι καλύτεροι από αυτό που μέχρι πρότινος πίστευαν κ έδειχναν στους άλλους ενώ αντιθέτως εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι πράγματι καλοί είναι χειρότεροι κατά μία έννοια κ απλά διαθέτουν περισσότερη αυτοπεποίθηση κ εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Η παραπάνω θεωρία βέβαια δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη διότι είναι απλά μια εικασία. Σε γενικές γραμμές κάθε άνθρωπος θρέφει μια εσφαλμένη άποψη για τον εαυτό του κ παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο κ επειδή απλά φοβάται να δείξει τι έχει μέσα του κ να είναι πλέον ευάλωτος στην κριτική των άλλων.

Όλοι φτιάχνουν τον ιδανικό άνθρωπο μέσα στο μυαλό τους κ θέλουν να γίνουν αυτό που κατασκευάζουν γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι αρκετά καλοί είτε έχουν δίκιο είτε όχι. Πάντα όμως υπάρχει περιθώριο βελτίωσης κ αλλαγής. Το σωστό θα ήταν ο καθένας από μας να μπορούσε κάποτε να ξεπεράσει τις φοβίες κ ίσως τα κόμπλεξ κατωτερότητας που τον διακατέχουν κ να ασκήσει την αυτοκριτική του προσπαθώντας να αλλάξει προς το καλύτερο αν το θεωρεί αναγκαίο αλλά και να αποδεχθεί τον εαυτό του ως έχει είτε είναι καλός είτε όχι ώστε να μην βασανίζεται με το να υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο που ίσως να μην τον αντιπροσωπεύει καθόλου αλλά κ να μην είναι αυτό που ήθελε να είναι κ που θα τον έκανε αποδεκτό από τους άλλους. Είναι τουλάχιστον λυπητερό να βλέπει κανείς αξιόλογα άτομα να χαραμίζονται κ να χάνονται στη σκιά της προβολής τους μόνο κ μόνο για να αρέσουν ενώ θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα αν πίστευαν στον εαυτό τους κ ήταν ο εαυτός τους απέναντι στους άλλους κ όχι κάτι που ποτέ δεν ήταν κ δεν θα γίνουν το οποίο πιθανότατα να είναι κ χειρότερο. Μακάρι να καταλάβαιναν όλοι πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου κ να είσαι διαφορετικός. Δεν χρειάζεται να είσαι ένα με το όλον για να είσαι καλός. Η ζωή εξάλλου είναι ένα παιχνίδι, το δικό σου παιχνίδι όπου καθένας παίζει με τους όρους του κ με τους κανόνες του. Σημασία έχει να πιστεύεις σε σένα, όλα τα άλλα είναι μάλλον περιττά. Αν μάθει κάποιος να αγαπά κ να περνά με τον εαυτό του θα μπορεί να περνάει καλά με οποιονδήποτε κ να είναι αποδεκτός από όλους. Πρέπει απλά να αντιμετωπίσει το εγώ του κ τις αλήθειες του γυμνές μπροστά στα μάτια του που πολλές φορές βλέπουν καλύτερα κλειστά παρά ανοιχτά…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."