Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

αντινομία με το πνεύμα.

Η κοινωνία της τελειότητας και της ομοιότητας. Δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το διαφορετικό μέσα στην άβουλη μάζα των ανθρώπων που τον περικλείει και τις περισσότερες φορές το προτέρημα αυτό της διαφορετικότητας θεωρείται ελάττωμα. Τι μπορούμε να ορίσουμε ως σωστό και τι ως λάθος; Ποιος κρίνει και αποφασίζει τα αποτελέσματα των πράξεών μας; Ποιος είναι κύριος του εαυτού μας αν όχι εμείς οι ίδιοι; Συνηθίζεται να πιστεύουν όλοι σε έναν θεό είτε λέγεται Αλλάχ είτε βούδας είτε χριστός! Μα γιατί πιστεύουν; Δεν το γνωρίζουν, μα αν προσέξεις μπορείς να διακρίνεις ίσως μετά δυσκολίας τι κρύβεται πίσω από την πίστη και την αφοσίωση αυτή σε υπαρκτά και μη πρόσωπα που τίποτα άλλο εκτός από συγγράμματα φανερώνει την παρουσία τους. Ο φόβος και οι προσωπικές ανασφάλειες του ανθρώπου ως ξεχωριστό άτομο είναι αυτά που τον οδηγούν στο απελπιστικό αδιέξοδο της επίκλησης για βοήθεια σε μια στιγμή ανικανότητας όπου τίποτα από αυτά που έχει τη δυνατότητα να κάνει δεν θα τον βοηθήσει. Μα είναι χρέος σας και χρέος μου να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Δεν είναι σωστό αλλά και πρακτικώς εφικτό να αποφεύγουμε προβλήματα και καταστάσεις ζητώντας βοήθεια από «ανώτερα όντα» ή απλά γυρνώντας την πλάτη σε ό, τι φαντάζει ακατόρθωτο για εμάς. Ο πραγματικός θεός είναι μέσα μας! Εκεί ζει, αναπνέει και υπάρχει μόνο για εμάς. Αυτός ορίζει τις πράξεις μας, το σωστό και το λάθος και δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Στις δύσκολες στιγμές μόνο εσύ είσαι δίπλα σου ακόμα και αν δεν το αντέχεις. Κανένας θεός και καμιά θρησκεία δεν θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα είτε υλικά είτε πνευματικά. Ποιος πάσχων από ψυχική ασθένεια μπορεί να βοηθηθεί από τον θεό αν ο ίδιος δεν βοηθήσει τον εαυτό του ή δεν βοηθηθεί από κάποιον τρίτο; Κανένας! Οι προσευχές δεν εισακούγονται ποτέ! Είναι απλά ένα μέσο άντλησης ψυχικής δύναμης για τους ψυχικά ασθενέστερους διότι αν όντας κενός εσωτερικά δεν μπορείς να κρίνεις και ταυτοχρόνως δεν μπορείς να σε αγαπήσεις. Από κει πηγάζουν όλες σου οι ανασφάλειες και εκεί βρίσκεται και ο φόβος για το ανώτερο, το δυνατό και κακό πνεύμα που θα σε τιμωρήσει με τις 10 εντολές που θέσπισε ώστε να μην τις παραβαίνεις για να μπορέσεις να πας στον παράδεισο. Μα ποιος θεός τόσο πονόψυχος και συμπονετικός όσο ο δικός σου θα ήταν τόσο αυστηρός μαζί σου; Ποιος θεός που συγχώρησε μια πόρνη θα έλεγε ότι η μοιχεία είναι αμαρτία και ό, τι κάθε σαρακοστή, Πάσχα και γιορτές πρέπει να απέχεις από τις σεξουαλικές πράξεις; Ότι οι προγαμιαίες σχέσεις θεωρούνται όχι μόνο απαγορευμένες άρα σαφώς και αμαρτία αλλά και απαγορεύονται από τον νόμο και ποιος θεός είναι αυτός που είναι και νομοθετικό όργανο πέρα από ηθικό; Έχεις αναρωτηθεί γιατί ο θεός σου είναι γεμάτος προκαταλήψεις και απαγορεύσεις; Η απάντηση είναι όχι μα αν θα αναρωτηθείς ποτέ ανθρωπάκι θα συνεχίσεις να πιστεύεις σε αυτόν με τέτοιο σθένος και αγάπη ως προς το μέρος τους και θα έχεις τηρήσει όλα όσα σου έχει στερήσει εκ γενετής; Πάλι όχι! Φοβάσαι τόσο που δεν σκέφτεσαι καν να αμφισβητήσεις όλα όσα σου δόθηκαν ως δεδομένα. Δεν μπορείς να απορρίψεις την πίστη σου σε κάτι που δεν γνωρίζεις αλλά μπορείς να απορρίψεις τον συνάνθρωπό σου όταν σε εκλιπαρεί για βοήθεια! Αυτό είναι ανθρωπισμός και χριστιανισμός; Αν ναι, ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω τίποτα από τα δύο. Είναι εξίσου μισητά για μένα όσο και εσύ που στολίζεσαι για να πας εκκλησία και να δοξάσεις αυτά που την επόμενη στιγμή θα απορρίπτεις στην πράξη. Φέρεσαι πιο εγωιστικά και υποκριτικά από τους ανθρώπους που θεωρείς αποβράσματα της κοινωνίας που εσύ έφτιαξες στηριζόμενη στην θρησκεία και την «δήθεν» αγάπη. Μπορείς να κρίνεις τους πάντες ποτέ όμως τον εαυτό σου και αν σου ζητηθεί δεν είσαι ικανός να το κάνεις γιατί είσαι απλά ανεπαρκής. Η επιφάνειά σου είναι φανταχτερή και στολισμένη με κάθε λογής ομορφιά όμως το εσωτερικό σου είναι τόσο άδειο που αν ποτέ κοιτάξεις μέσα του με προσήλωση θα τρομάξεις από την κενότητά του. Εγκλωβίζεις τον εαυτό σου μέσα στα μικρά τετραγωνάκια του μυαλού σου και του κοινωνικού κύκλου που σε περιβάλλει παρουσιάζοντας την ανικανότητα να διακρίνεις τι υπάρχει πέρα από αυτό. Καταπιέζεις ο ίδιος τον εαυτό σου και μετά επιτρέπεις και στον θεό σου να σου επιβάλλεται και στους εκπροσώπους του να σε έχουν του χεριού τους δίχως να υπάρχει περιθώριο διαφυγής. Είσαι υπαίτιος για όλα όσα σου συμβαίνουν μην κατηγορείς ανώτερες δυνάμεις πια. Ακόμα και τις μεγαλύτερες επιθυμίες σου τις μεταφράζεις ως απαγορεύσεις και ταμπού δρώντας προκατειλημμένα όταν φτάνεις να αγγίξεις το θέμα αυτό. Εσύ επινόησες τις 10 αυτές εντολές, εσύ επινόησες τους θεούς σου, εσύ όρισες τις αμαρτίες και εσύ ερμήνευσες την αγάπη ως θεόσταλτο δώρο σε όποιον το κατέχει μα ξέχασες κάτι. Δεν είναι όλοι σαν και εσένα. Δεν υπάρχει η κλίμακα και ο ορισμός του τέλειου, υπάρχει όμως η μετριότητα και η μετριότητα είναι καλύτερη από οτιδήποτε. Πρέπει να μάθεις στα λίγα για να αντέξεις στα πολλά. Αν σταματούσες για λίγο να χαζέψεις γύρω σου και να παρατηρήσεις με προσοχή θα έβλεπες ότι υπάρχει και η αληθινή πλευρά του νομίσματος, αυτή που δεν περιβάλλεται από «πρέπει», η ελεύθερη πλευρά του ανθρώπου. Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι αυτό θες πραγματικά αλλά δεν αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου να επιλέξει και να βρει τι τον γεμίζει αλλά αντιθέτως αρκείσαι μόνο σε επιφανειακές διασκεδάσεις αυτοκαταστροφής κλείνοντας τα μάτια σου σε όσα φαίνονται τρομαχτικά. Τόση υποκρισία και ειρωνεία την ίδια στιγμή είναι τραγικό θέαμα. Επικρατεί μια γενικότερη αποξένωση, ένα μεγάλο ψέμα σε όλους τους τομείς της μικρής ζωής μας. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους σε μια πόλη φάντασμα, σκιές στα σοκάκια μιας ένδοξης εποχής που έγινε η κόλαση και ο παράδεισος μαζί, ο πολιτισμός έχει πεθάνει, η ανάγκη για έκφραση είναι πλέον ανύπαρκτη και το χειρότερο η προσωπική άποψη των ανθρώπων που πηγάζει από τον σεβασμό στον εαυτό τους και στο εγώ και εν συνεχεία στον συνάνθρωπό τους εκλείπει. Είναι αυτό το αποτέλεσμα των πράξεών μας ή αρχή των δεινών που θα ακολουθήσουν; Μήπως η αρχή αυτή έχει ήδη γίνει μα φανήκαμε για άλλη μια φορά ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση και που είναι τώρα ο μεγάλος μα θεός που φροντίζει για όλους δίνοντάς μας λύσεις; Όσο περισσότερη σκέψη τόση περισσότερη αμφισβήτηση και όση περισσότερη αμφισβήτηση τόση περισσότερη απελπισία και μελαγχολία μα πώς θα δει κανείς όλα όσα είναι καλά κρυμμένα πίσω από προσωπεία και «πρέπει» αν δεν προβληματιστεί και απογοητευτεί; Η μία ερώτηση οδηγεί στην άλλη και ίσως είναι ανώφελος ο τόσος προβληματισμός μα είναι ο μοναδικός τρόπος διαφυγής και αντίστασης αν θέλει κανείς να λέγεται άνθρωπος και να είναι!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."