αναμνήσεις

Το άρωμα της ανάμνησης παραείναι δυνατό τελευταία.
Σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα,ενώ στο μέτωπο σε κόβει πάλι κρύος ιδρώτας.
Μήνες τώρα θέλεις να ξεχάσεις,μα το παρελθόν σε επισκέπτεται δειλά δειλά τα βράδια σου.
Υπόκωφα μα φανερά χτυπάει τη πόρτα σου και συ φοβισμένος του ανοίγεις.
Μοιάζει με το αεράκι που απαλά χτυπάει το πρόσωπό σου τα κρύα πρωινά του χειμώνα.
Έρχεται και φεύγει ξαφνικά.
Ένας απρόσμενος επισκέπτης απο το πουθενά που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί.
Ένας κλέφτης..μια σκιά που φωλιάζει στην πιο απόκρυφη γωνιά της καρδιάς σου περιμένοντας πως κ πως να ανοίξεις τις πύλες της ψυχής σου για να μπει κ να σκαλίσει ό,τι έχει απομείνει από ένα χθες που φοβάσαι..ένα χθες που σε κάνει να γυρίζεις πάντα εδώ.
Μπορείς άραγε να ζεις με την ανάμνηση ή προτιμάς να κάψεις ό,τι έχεις για να θυμάσαι?
Και πάλι όμως,πάντα θα υπάρχει εκείνο το μικρό παραθυράκι στην ψυχή σου που θα αφηνει λίγο χώρο για να μπει το φως κ πάντα το παρελθόν θα βρίσκει τρόπο για να ανεβαίνει στην επιφάνεια.
Καλώς ή κακώς συμβιβάσου με τις αναμνήσεις σου..πάντα θα σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε κάτι αληθινό κ ότι τίποτα δεν χάνεται τελικά.
Όλα είναι ένας κύκλος.
Αργά ή γρήγορα η ζωή θα έχει πάρει την παλιά,γνώριμη μορφή της κ συ θα βρίσκεσαι πάλι ανάμεσά μας.
Θεατής σε ένα έργο όπου έπρεπε να πρωταγωνιστείς εκτός αν διαλέξεις τη ζωή από το θάνατο κ το παρελθόν...



*Όσοι δεν καταλαβαίνουν τη σιωπή σου,δεν θα καταλάβουν κ τα λόγια σου..