Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

διάλεξε στρατόπεδο

Τί σημαίνει να είσαι επαναστάτης τελικά; Ποιος είναι πραγματικά;
Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι και είμαστε όλοι αναρχικοί κατά βάθος όμως δεν σπάμε όλοι τις βιτρίνες και τα αυτοκίνητα των συνανθρώπων μας. Είτε από φόβο, είτε από λύπηση, είτε από σεβασμό.. όμως κυριαρχεί ο φόβος, αυτή είναι η πικρή αλήθεια!
Κάθε άτομο μιας ελεύθερης και δημοκρατικής(;) κοινωνίας όπως η δική μας έχει το δικαίωμα να αγοράζει ακριβά αυτοκίνητα κτλ, όπως και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να πετάει πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους και τις βιτρίνες. Και ναι, σέβομαι τον κόπο και το μόχθο των άλλων που έφτιαξαν ένα μαγαζί και ζουν από αυτό ή που αγόρασαν ένα ακριβό αυτοκίνητο γιατί γούσταραν, όμως δε δέχομαι και δε σέβομαι το ακριβό αυτό αυτοκίνητο να είναι όνειρο ζωής κάποιου, είναι επιεικώς απαράδεκτο και αξιολύπητο. Άποψή μου είναι ότι με τέτοια όνειρα απλά ανάγουμε τη ζωή μας σε δουλεία και σκλαβιά άχρηστων υλικών αγαθών που απλά μας οδηγούν στην υπερκατανάλωση και στην άσκοπη σπατάληση των όσων χρημάτων διαθέτουμε. Πέρα από αυτό όμως, απαράδεκτο ήταν και το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο, μέρες σαν κι αυτές που όλοι ήταν στους δρόμους και έκαιγαν θέλοντας να ξεσπάσουν και να εξωτερικεύσουν το θυμό και την οργή που έκρυβαν μέσα τους κάποιοι άλλοι νοιαζόντουσαν μόνο για τις βιτρίνες και τα χρήματα που θα κοστίσουν όλες οι ζημιές, ενώ κανείς δεν έβλεπε το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχεπ ίσω από όλα αυτά.. τον πόνο και την αγανάκτηση των ανθρώπων της χώρας μας. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό; Οι δημοσιογράφοι; Οι μεγαλύτεροι αλήτες και ρουφιάνοι της εποχής μας; Δεν το νομίζω.. Ήξεραν μόνο να κατηγορούν τους απροσάρμοστους και ασυμβίβαστους της κοινωνίας, όλους εμάς τους υπερευαίσθητους που για να επιβιώσουμε μπορούμε μόνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ίσως βέβαια μετά από πολλά χρόνια να μην θυμόμαστε τίποτα και να μην είμαστε τίποτα από όλα όσα είμαστε τώρα, όμως και πάλι μέσα μας η φωτιά εκείνη θα σιγοκαίει ώσπου μια μέρα να φουντώσει ξανά, ίσως όχι με πορείες και πέτρες αλλά με δυνατά συνθήματα και λέξεις που θα κόβουν το αίμα κάποιων ανυποψίαστων περαστικών από τη ζωή μας. Εσείς είστε εκείνοι που δώσατε της θέση σας σε εμάς και τώρα κουρνιάζετε ήρεμοι στη γωνιά σας, ΄διχως τύψεις και ενοχές για όλα όσα δεν κάνατε και αφήσατε πίσω σας, για τα συντρίμμια που εμείς τώρα καλούμαστε να μαζέψουμε επειδή εσείς συμβιβαστήκατε! Ποιο το νόημα όλων αυτών αν τελικά καταλήξουμε όλοι συμβιβασμένοι με αυτά που εχθρευόμαστε και μισούμε? Γιατί πολεμάμε άραγε? Τραγικό και επιεικώς απαράδεκτο να μην είσαι αγωνιστής μέχρι το τέλος, λυπάμαι εσένα φίλε και την ψυχή σου που τα βράδια κοιμάται ήσυχη έχοντας προδώσει όλα όσα κάποτε θα υποστήριζε μέχρι θανάτου. Λυπάμαι που τους επέτρεψες να σ' αγγίξουν με τα λερωμένα χέρια τους, που τους επέτρεψες να σε κάνουν σαν κι αυτούς, να σου φορέσουν μια μάσκα ώστε να οταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις τον άλλο σου εαυτό, εκείνον που ίσως πάντοτε να ήθελες να είχες όμως το κατάλαβες αργά. Δεν λυπάμαι όμως όταν μαθαίνω για σένα ότι ποτέ δεν υπήρξες επαναστάτης και αγωνιστής, όταν μαθαίνω ότι πάντα ήσουν ένας πουλημένος κεφαλαιοκράτης όμως καλά κρυμμένος για να είσαι πιο "ιν". Να ξέρεις ότι αυτό ποτέ δεν θα στο συγχωρέσω. Να ξέρεις ότι όταν θελήσεις να επιστρέψεις στα παλιά γνωστά σου στέκια δεν θα είμαι εκεί να σε υποδεχτώ, δεν θα σε καλωσορίσω πίσω γιατί ποτέ δεν ήσουν εδώ....
Καλή σου μέρα στην καινούργια σου ζωή, κι αν κάποτε μάθεις τι θα πει ζωή, επανάσταση, αγώνας και αγάπη έλα πες μου και μένα να με σώσεις από το βούρκο, μέχρι τότε όμως μη μου μιλάς για τη ζωή!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."