going nowhere..

από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι μόνο τις διαδρομές με το λεωφορείο..διαδρομές κ "ταξίδια" που ανυπομονούσα να αρχίσουν όμως τελείωναν γρήγορα χωρίς να με βγάζουν πουθενά..πάντα βρισκόμουν μόνο μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου κ όμως ποτέ μέχρι σήμερα δεν βρήκα το κουράγιο να πάω κ πιο πέρα.ο φόβος για το άγνωστο,ο φόβος του ρίσκου.τί είδα;τί έζησα;τί κατάφερα;βρίσκομαι ακόμα εδώ κ το ταξίδι της ζωής μου φαντάζει ακόμα πιο μικρό πριν καν αρχίσει.απομένει ένας χρόνος κ μερικοί μήνες μέχρι να ξεκινήσει όμως....θέλω να ταξιδέψω τελικά;;;το ταξίδι προυποθέτει γνώσεις που δεν κατέχω κ δεν είμαι πρόθυμη να αποκτήσω.θέλω να πέσω κ να ξανασηκωθώ!θέλω να χτυπήσω κ όμως να συνεχίσω να παίζω!θέλω να πληγωθώ για να νιώσω ότι ζω..ποια είναι η ευτυχία που μου προσφέρουν μέχρι τώρα;μέσα στα πανάρχαια βιβλία τους πού είναι η ευτυχία που αποζητώ;γιατί να την μετράνε κ αυτήν με αριθμούς;γιατί το παν να είναι τα υλικά αγαθά κ εν μέρει τα χρήματα κ γιατί το υπέρτατο αγαθό της παιδείας να έχει να κάνει αποκλειστικά κ μόνο με δουλειά,χρήματα,κοινωνική καταξίωση κ για μια ακόμη φορά αριθμούς;!ποιος από όλους αυτούς που συνθέτουν νόμους κ διατάξεις γνωρίζει τη ζωή από πρώτο χέρι;η κλίμακα στην οποία μετριέται η ευτυχία κ η ζωή είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μου.εμένα μιλάει για ανθρώπινες σχέσεις κ συναισθήματα.για γνώσεις κ εμπειρίες που μόνο μέσα από ταξίδια κ ρίσκα μπορεί κανείς να νιώσει.το κανονικό είναι κ το αποδεκτό,είναι το δήθεν φυσιολογικό.λυπάμαι κ πάλι εμένα που δεν είμαι φυσιολογική.που δεν φτιάχτηκα όπωςε αυτοί θα ήθελαν.που δεν σκέφτομαι όπως σκέφτονται.που το φυσιολογικό για μένα είναι το "ανώμαλο" κ το "ιδιαίτερο" για εκείνους.λυπάμαι που η κάθε μου λέξη κ πράξη φτάνει στα αυτιά κ στα μάτια τους ως προβληματική.λυπάμαι που πριν καν μάθω να ζω μου κάρφωσαν μια ταμπέλα στο μέτωπο με διάφορους κοσμητικούς χαρακτηρισμούς.με το σημάδι που για πάντα θα υποδηλώνει την άρνηση μου για υπακοή κ συμβιβασμό.την απροσαρμοστιά μου.απ'την άλληη χαίρομαι όμως που δεν σας έμοιασα κ δεν με κάνατε παιχνίδι σας κ αν αυτό που εσείς αποκαλείτε ευτυχία εγώ το αποκαλλώ φυλακή είναι γιατί εγώ είμαι άνθρωπος ενώ εσείς ούτε καν ζώα.καλή σας μέρα κ καλή τύχη!

να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις(απόσπασμα) - Λέο Μπουσκάλια

Μπορείς και σήμερα να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις όλες αυτές τις ανόητες, αυτομειωτικές ιδέες και να γίνεις αυτό για το οποίο σε προόρισε ο Θεός, μια ελάχιστη παραχώρηση σε αυτόν που σε δημιούργησε. Πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι; Αυτό θα το πετύχεις, αν αποφασίσεις να το κάνεις. Είναι τόσο εύκολο. Έτσι γίνονται οι αλλαγές και η αλλαγή είναι πάντα δυνατή. Δεν αντέχω ν’ ακούω κουβέντες όπως: «Το γέρικο σκυλί δε μαθαίνει καινούργια κόλπα». Έχω διδάξει πολλά καινούργια κόλπα σε γέρικα σκυλιά. Μπορείς όμως να διαλέξεις. Η ζωή είναι επιλογή και είναι στα χέρια σου. Μπορείς να την ζήσεις χαρούμενα ή να την ζήσεις θλιβερά. Μπορείς να είσαι επιπόλαιος. Μπορεί να είσαι πολύ σοβαρός. Ανάλαβε όμως ολόκληρη την ευθύνη για την επιλογή που κάνεις.
Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δε σ’ αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε! Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σ’ όποιο σκηνικό θελήσεις. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη.
Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε το δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από σένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις. Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατί όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα. Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

Θέλω να σας διαβάσω κάτι: «Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος» .
Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ένα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα, ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.
«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός» .
Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από , κλαίω από απελπισία. Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’ αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.
«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση αν ζήσω μόνος μου σ’ ένα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς.
«Όταν δείχνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου» .
Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα από την ανθρωπιά σου.
«Όταν εκθέτεις τις ιδέες κ τα όνειρά σου στον κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις» .
Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει: «Είναι απατεώνας. Έλα, Μέιμπελ, αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι». Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι.
«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου» . Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.
«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις» . Και «Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις» . Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις , γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο κ τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει κ δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες κ τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.
Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου.

είναι οι σιωπές κ όχι τα λόγια που πονάνε ή ψεύτικα λόγια κ απροσαρμοστιά.

βαρέθηκα τα ψεύτικα λόγια,τα λόγια γεμάτα πάθος κ αγάπη δίχως όμως ουσία.τί είναι αληθινό σ'αυτή τη ζωή κ τί ουτοπία?κουράστηκα να προσπαθώ κάθε μέρα για ένα καλύτερο αύριο,με κούρασαν τα μεγάλα λόγια κ οι μικρές σιωπές.ποιος έχει καταλάβει τί αξίζει περισσότερο?όλο λόγια λόγια λόγια!!κανείς δεν εκτιμά τη σιωπή.γιατί απλά πώς να πω όλα αυτά που θέλω?πώς να πω σ'αγαπώ όταν δεν θα σημαίνει τίποτα μπροστά σε αυτά που πραγματικά νιώθω.?μια λέξη είναι ταυτοχρόνως τόσο μικρή μα κ γεμάτη όμως δεν σε αντιπροσωπεύει.μπορείς να μιλάς κ να κρίνεις τα πάντα σαν να ξέρεις μα στο τέλος να μην μπορείς να τα κάνεις πραγματικότητα.η πράξη από την θεωρία απέχουν πιο πολύ απ'όσο νομίζεις φίλε μου..παρακαλώ,διεκδικήστε αυτά που μπορείτε να έχετε κ μην λέτε περισσότερα απ'όσα έχετε τη δυνατότητα να υλοποιήσετε.μην γεμίζετε τα στόματα κ τις ψυχές σας με μεγάλα λόγια,αφήστε χώρο κ για συναίσθημα κ πράξεις,δεν είναι όλα λέξεις.είναι εκφράσεις,ματιές,αγκαλιές,

φιλιά,χειραψίες..είναι ανθρώπινη ουσία..ανθρώπινη επαφή γιατι τα λόγια δεν καλύπτουν κανένα κενό,μόνο μπερδεύουν.επίσης,δεν εκφράζεις την αγάπη σου με υλικά αγαθά.είναι προτιμότερο να πεις "σ'αγαπώ" παρά να αγοράσεις ένα δαχτυλίδι ή κάτι ανάλογο.όπως κ στα μικρά παιδάκια δεν πρέπει να εκφράζεις την αγάπη σου ρε μάνα με παιχνίδια κ γλυφειτζούρια αλλά με μια αγκαλιά κ ένα φιλί.όλα τα παιδιά μεταφράζουν την αγάπη όπως τη δέχονται από τους γονείς τους κ το συγγενικό τους περιβάλλον διότι αυτοί είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.βαρέθηκα να βλέπω μανάδες να αγαπούν τα παιδιά τους υλικά!!βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι!θέλω να δω ειλικρίνεια,θέλω να νιώσω αγάπη,ασφάλεια κ ζεστασιά.με κούρασαν τα ψεύτικα σας λόγια,οι ψεύτικες πράξεις σας..χαίρομαι που δεν σας έμοιασα λυπάμαι που σας έζησα..
θα συνεχίσω να διεκδικώ θαύματα που δίνουν τα χασίσια κ παραισθήσεις όσων ζουν στις φυλακές κ ας χαθώ.θα έχω νιώσει άνθρωπος μέσα στη ζούγκλα που δημιουργήσατε..όσοι κατηγορείτε τους ναρκομανείς ή τους μαστούρες αναρωητθείτε πρώτα γιατί έφτασαν εκεί το ίδιο ισχύει για κάθε κοινωνικά αποκλεισμένο κ απροσάρμοστο.το ίδιο κ για εμένα...

τρία ερωτήματα κ μια ανάγκη για έκφραση

Πώς να μεταφράσω αυτά που αισθάνομαι
Με ποιο χρώμα να ζωγραφίσω την οργή κ το μίσος που με κατακλύζουν
Ποιες λέξεις θα καλύψουν άραγε το κενό που νιώθω μέσα μου
Κανένας δεν ενδιαφέρεται,κανείς δεν ακούει.
Τα αυτιά τους τοίχοι που υψώνονται μπροστά στη μικρή,αδύναμη φωνή μου..
Τόσες μέρες μετά,τόσα δάκρυα,τόσος πόνος μα ούτε ένας δεν νοιάστηκε
Ψάχνω τη δύναμη ένα πρωί να κλείσω την πόρτα πίσω μου κ να χαθώ στους δρόμους.
Δεν θέλω να με ξυπνήσεις,δεν θέλω να ενδιαφερθείς,δεν θέλω να είσαι καν εκεί!
Έχω κ γω όνειρα!Δεν τα σκοτώνουν τα χημικά,δεν τα σκοτώνουν οι σφαίρες,δεν τα σκοτώνει κανείς σας!
Έχουν μέσα τους τη δύναμη του κόσμου ολόκληρου,τις ελπίδες όλων των ανθρώπων,τα χρώματα του ουρανού.
Έχουν όλα όσα εσείς μου στερήσατε.
Όταν θα με χτυπάτε δεν θα σιωπώ αλλά θα χτυπώ κ γω.
Είτε με λέξεις,είτε με φωτιές οι δρόμοι θα 'ναι κ πάλι δικοί μας.
Θα μπορώ να σηκώσω τα χέρια στον αέρα κ να πω "μπορώ".
Θα αναπνέω,θα ζω,θα υπάρχω μέσα σε μια πόλη μάνα που δεν θα τρώει πια τα παιδιά της.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το χείμμαρο των ανθρώπων κ εσείς που τόσα χρόνια υποστηρίζατε την καταστροφή μας κ ήσασταν κ περήφανοι μη μου διατυμπανίζετε τις "απόψεις" σας τώρα.
Τόσα χρόνια βολεμένοι κ τώρα κατατρεγμένοι ψάχνετε για καταφύγιο μέσα σε υπόγεια.
Με αίμα θα γραφτεί η ιστορία.Καμία εξέγερση δεν ήταν ειρηνική.Σε κάθε δράση κ αντίδραση.Καμία ανοχή στου συστήματος τα παιχνίδια τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο τίποτα ασυγχώρητο.Αν δεν υπάρξει τιμωρία θα υπάρξει αυτοδικία.
Θα τα πούμε ξανά στους δρόμους εκεί που όλα είναι δικά μας,εκεί που κανείς κ τίποτα δε μας δεσμεύει.

όταν τ'αστέρια σβήνουνε πες μου που πάνε..

Αγγίζοντας την ανυπαρξία κάτι ώρες μου δίνεται η εντύπωση όχι ότι δεν υπάρχω αλλά ότι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι υπάρχω.Είναι όπως στα άσχημα όνειρα που φωνάζεις κ φωνάζεις πασχίζοντας να σωθείς από κάτι κακό όμως κανείς δεν σε ακούει σαν να είσαι σε μια γυάλα κλεισμένος εσύ κ οι φοβίες σου,έτσι κ τώρα.Μιλάω κ όμως η φωνή μου δεν έχει αντίκρυσμα.Χτυπάει πάντα σε έναν τοίχο από "ωριμότητα" κ γυρίζει πάλι πίσω σε εμένα ωθώντας με σε ριζικές αλλαγές δίχως νόημα κ σκοπό.Μου θυμίζει λόγια άλλων που οικειοποιήθηκα,λέξεις κ πράξεις που πίστεψα σε αυτές,ανθρώπους που σεβάστηκα μα στο τέλος τους πλήγωσα γιατί απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου κ την αφέλειά του.Σου λένε ότι σε πιστεύουν σ' αγαπούν μα αν δεν προσέξεις θα την πατήσεις. Βγαίνουν κ διατυμπανίζουν τις "απόψεις" τους κατακρίνοντας σε. Σε θεωρούν ικανό φορτώνοντας σε με αέρα δίχως ουσία,σε κάνουν να πετάς έστω κ για λίγο μα δεν τους νοιάζει όταν γκρεμίζεσαι από τα σύννεφα,από το δικό σου μικρό ροζ βασίλειο. Όλα τους φαίνονται απολύτως φυσιολογικά για σένα όμως δεν είναι.Ο πόνος σου είναι η καταναγκαστική σκληραγώγηση που πρέπει να λάβεις για να είσαι δυνατός κ να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής μα...είσαι ένα παιδί!Τι 17 τι 18?!Ποια η διαφορά?Ένας χρόνος σε κάνει να ωριμάσει ή σου προσφέρει ΤΙΣ εμπειρίες που θα σε βοηθήσουν να προχωρήσεις με δύναμη στη ζωή σου?ένας χρόνος δεν είναι παρά μια στιγμή.Γι'αυτούς όμως μετριέται σε μήνες,εβδομάδες,μέρες,ώρες,λεπτά,δευτερόλεπτα..σε αριθμούς κ για την ακρίβεια σε 12 μήνες,365 ημέρες,8.760 ώρες,525.600 λεπτά,31.536.000 δευτερόλεπτα. Εύχομαι μεγαλώνοντας να μην γίνω κ γω σαν αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς,ό,τι είδους κ αν είναι αυτοί. Πάντα φανταζόμουν το μέλλον για να αντέχω το παρόν τώρα όμως δεν μου έμεινε τίποτα για να ελπίζω κ το μέλλον μου μοιάζει με έρημο καράβι στον ωκεανό τη στιγμή που το παρόν μου έχει γίνει πιο ανυπόφορο από ποτέ."Να βρεις μια καλή δουλειά με χρήματα κ να κάνεις έναν καλό γάμο με παιδιά κ μεγάλο σπίτι."κ όμως αυτό ακούω συνέχεια να μου λένε κ ας έχουμε 2008 σήμερα κ σε μερικές ημέρες 2009..δηλαδή αντί να προχωράμε μένουμε στάσιμοι ή μήπως πηγαίνουμε κ πίσω?Άραγε πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα προχωράς ή μένεις στάσιμο γιατί δεν μπορείς να ασκήσεις μεγαλύτερη δύναμη από εκείνη του ρεύματος που σε σπρώχνει?Απλές,χαζές,καθημερινές απορίες χωρίς απαντήσεις..μα γιατί κανείς δεν τους δίνει σημασία?κ γιατί όσοι τους δίνουμε θεωρούμαστε υπερευαίσθητοι κ απροσάρμοστοι?Γιατί πρέπει να με κάνουν να λυπάμαι κ να συμπονώ τον εαυτό μου καθημερινά??Ποιος είναι λάθος,εγώ ή αυτοί??Με συμφέρει να πω αυτοί,μα θα έχω δίκιο ή θα γελάσω τον εαυτό μου για μια ακόμη φορά?Κουράστηκα να ψάχνω απεγνωσμένα για απαντήσεις μέσα σε ουσίες σκέφτομαι να τα παρατήσω αλλά κ πάλι δεν έχω κάτι να χάσω άμα συνεχίσω...τουλάχιστον δεν θα ζω κ γω μέσα στη μιζέρια του κόσμου αυτού,θα είμαι ξύπνια μέσα στα όνειρα των άλλων.

Ένας θάνατος κ μια λαική εξέγερση(?)χίλια δυο ακόμα..

"ο θανών παρουσίαζε αποκλίνουσα συμπεριφορά.."
αυτή είναι η φράση που ακούω συνεχώς τις τελευταίες μέρες. Δημοσιογράφοι, ειδικοί φρουροί, αστυνομικοί, δικηγόροι, ανίδεοι δεξιοί ακόμα κ αριστεροί, ανιωθα όντα σε μια τραγική στιγμή. Ο καθένας μας κρίνει χωρίς να ξέρει, γίναμε όλοι ειδικοί εξ αποστάσεως, όλοι γνώστες άγνωστων για εμάς πραγμάτων. Οι δημοσιογραφοι βγαίνουν στα κανάλια κ κρίνουν σαν να ξέρουν τα πάντα, δεν κοιτάνε τα δικά τους στραβά, τα εισοδήματα τους, τα κλεμμένα τους μόνο πως θα κάνουν "νούμερα"! Μα τι είναι τα νούμερα?? Είναι αριθμοί, οι αριθμοί που κάποτε ο Antoine de Saint-Exupery(Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερύ) είχε ορθώς πει στο βιβλίο του "Ο μικρός πρίγκιπας" ότι είναι τα μοναδικά που απασχολούν τους "μεγάλους" ανθρώπους. Έτσι κ τώρα. Πόσες φορές πυροβόλησες, πότε πυροβόλησε, πόσων ετών ήταν το παιδί που πυροβόλησε, πόσο κοστίζουν οι "ζημιές" που προκλήθηκαν από τους αναρχικούς-οι οποίοι ευτυχώς για εμάς δεν ήταν αναρχικοί, τουλάχιστον οι περισσότεροι διότι αν ρωτήσει κανείς καταστηματάρχες στην Ερμού, το σύνταγμα κ.ο.κ. θα δει ότι τα επεισόδια προκλήθηκαν από ματατζήδες, προβοκάτορες, χρυσαυγίτες κ λοιπούς μαλάκες πληρωμένους με το αίμα του μικρού Αλεξάνδρου που δυστυχώς δεν έχουν ούτε το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς μέσα τους! Μη εξαιρουμένου του ίδιου μου του εαυτού απλά λυπάμαι για όλους εσάς που παρερμηνεύσατε το θάνατο ενός αθώου σε λαϊκή εξέγερση κ τώρα τρέχετε σαν τα ποντίκια να κρυφτείτε γιατί φοβάστε το αύριο. Βγήκατε μέσα στη μαύρη νύχτα σαν κλέφτες στο κατώφλι του σπιτιού κ μετά με το πρώτο φως του ήλιου χαθήκατε μέσα στις ηλιαχτίδες κ αφήσατε πίσω μόνο συντρίμμια ενός τραγικού και ντροπιαστικού παρελθόντος. Πού είστε λοιπόν, εσείς οι σπουδαίοι επαναστάτες της μιας βραδιάς? της αλόγιστης τυφλής βίας πάνω σε κάθε τι που θεωρείτε ότι εναντιώνεται στο έργο σας?? Πού είστε τώρα που εκατοντάδες πεινούν κ χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες? Πού είστε να αλλάξετε αυτό που δημιουργήσατε? Όπως το αρχίσατε έτσι κ θα το τελειώσετε πιστεύω.. καμία κυβέρνηση κανένας πολιτικός αρχηγός δεν θα φέρει ευθύνη για όλα αυτά. Ούτε ο Παυλόπουλος έφυγε από τη βουλή ούτε κ ο Καραμανλής θα παραιτηθεί. Αντί να βελτιώνετε το αύριο εσείς το μόνο που κάνετε είναι να το δυσχαιρένετε με ανούσιες κ αδικαιολόγητες πράξεις κ όταν λέω εσείς αναφέρομαι ακόμα κ στους ελάχιστους αναρχικούς που έκαναν επεισόδια το βράδι της Κυριακής γιατί αν ήθελα να αναφερθώ σε όλους τους άλλους τους πληρωμένους θα έπρεπε να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο καθώς κανείς ή σχεδόν κανείς δεν θα πίστευε ποτέ ότι μπορεί να συμβεί αυτό κ πάλι όλα θα βάραιναν τους αναρχικούς κ τους αντιεξουσιαστές. Ξεχνώντας όλα τα παραπάνω κ επιστρέφοντας στο θέμα μας, αν κάποιος ψάχνει απελπισμένα για μια λογική εξήγηση στα όσα συμβαίνουν(ναι, λογική!)ένα είναι αυτό που μπορεί κ έχει ήδη ειπωθεί αλλά δεν σημαίνει ότι έχει ακουστεί κιόλας.Ο λαός χρόνια τώρα ήταν ένα καζάνι που έβραζε, έτσι μόλις έγινε το μεγάλο μπαμ κ πετάχτηκε μια φλόγα προς το μέρος του η φωτιά φούντωσε κ ο ζωμός χύθηκε, έτσι ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους μέσα σε λιγότερο από 12 ώρες μετά το μοιραίο περιστατικό με τη δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου. Από κει κ πέρα όλα τα επεισόδια της Κυριακής γνωρίζω ότι έγιναν από αναρχικούς κ αυτό διότι όταν περιμένεις ένα καλύτερο αύριο κ πλέον βλέπεις ότι το αύριο μπορεί να μην υπάρχει καν ξεσπάς σε όλα όσα σε δεσμεύουν δηλαδή αυτοκίνητα, μαγαζιά, τράπεζες κ γενικότερα υλικά αγαθά καθώς όταν θες να νιώσεις ελεύθερος από κάθε ύλη πρέπει να μάθεις να μην έχεις ανάγκη κ να μη ζητάς αυτά που σου προσφέρουν αλλά ούτε κ αυτά που σου στερούν. Έτσι καθώς μας γαλουχούν να θέλουμε αυτά που εκείνους συμφέρει πρέπει πρώτα να τα καταστρέψουμε για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν τα έχουμε ανάγκη κ ότι μπορούμε να τα καταστρέψουμε άφοβα. Αυτή η άποψη σαφώς κ δεν καλύπτει όλους τους ανθρώπους αλλά είναι αυτή που επικρατεί, όποιος θέλει την οικειοποιείται όποιος δε θέλει μπορεί άνετα να συνεχίζει να κατηγορεί κ να δείχνει τους τραμπούκους κ τους χούλιγκαν της ελληνικής ακροαριστεράς. Θαύμαζε το λαό που έχουμε Περικλή! Ζήτω! Αυτά τα "ζήτω!" μας έφτασαν εδώ. Όπως λέει κ ο αείμνηστος Τζιμάρας:
"Βούλγαροι, Βούλγαροι,
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες."
Κοιτάζετε το δέντρο κ χάνετε το δάσος. Κοινότυπη φράση μα όμως αληθής σε όλες τις φάσεις που έχει χρησιμοποιηθεί. Κουράστηκα να ανοίγω την τηλεόραση κ να βλέπω μόνο πόνο, θλίψη κ τραγικά γεγονότα. Άκουσα να λένε ότι δολοφονήθηκε ο Λαζαρίδης κ ότι ήταν μεγάλος απατεώνας, σκουλήκι κ άλλα τέτοια κοσμητικά επίθετα μα εγώ στάθηκα αλλού, στο χαμό του. Ό, τι κ να είχε κάνει του άξιζε? Πώς μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι κ να συμπεριφερόμαστε τόσο απάνθρωπα? Αν είσαι άνθρωπος με όλη την έννοια της λέξης όλοι σου λένε ότι δεν είναι σωστό να είσαι έτσι κ ότι καλύτερα να κοιτάς τη δουλειά σου αν πάλι δεν είσαι θεωρείσαι ίδιος κ όμοιος με όλους όσους κοροϊδεύεις χωρίς όμως να το συνειδητοποιείς. Υπάρχουν τόσο σημαντικά πράγματα μα κανένα τόσο σημαντικό ώστε να πρέπει να ασχοληθείς μαζί τους. Η αιώνια απορία μου είναι η εξής, αν όλοι μας ήρθαμε εδώ για έναν συγκεκριμένο σκοπό τότε αυτός ποιος είναι? δεν θα έπρεπε να είναι η βελτίωση του κόσμου ή η εύρεση του σκοπού της ζωής? κ αν ο θεός μας είναι τόσο καλός γιατί δεν μας φτιάχνει όλους εξ αρχής καλούς μα μας διαφοροποιεί κ μας δημιουργεί με λάθη εκ γενετής? γιατί ο μεγαλύτερος ρατσισμός να πηγάζει μέσα από τον πνευματικό μας πλούτο με τον οποίο μας ποτίζουν από την ημέρα που γεννιόμαστε? το πρώτο που μας μαθαίνουν είναι σεβασμός ως προς τους μεγαλύτερους κ να κάνουμε το σταυρό μας κ την προσευχή μας κάθε βράδι πριν πέσουμε για ύπνο λες κ είναι κάποια συνταγή για να καταλήξουμε κ μείς κάποτε στον παράδεισο(σα να σου λέει ο γιατρός να παίρνεις δύο χάπια για την πίεση κάθε μέρα αν θες να είσαι καλά[!]).Ε, λοιπόν αυτά τα 2 απλά πραγματάκια δεν έμαθα ποτέ μου να τα κάνω κ να τα τηρώ άρα υποθέτω ότι είμαι σκάρτο υλικό εκ γενετής κ προφανώς δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Ακούγεται απαισιόδοξο οπότε κ πάλι υποθέτω ότι αυτό είναι ένα ακόμα λάθος από τον κατασκευαστή μου. Όλα όσα έχω εγώ κ οι όμοιοί μου είναι λάθη μα εγώ τα αγαπώ όσο κ τον ουρανό που μπορώ να δω κάθε ξημέρωμα κ πεθαίνω λίγο-λίγο. Οι έννοιες αυτές με έχουν κάνει από τη μέρα που τις ανακάλυψα κ τις οικειοποιήθηκα να αισθάνομαι σαν ένα ρομπότ το οποίο όμως έχει αναπτύξει τις αισθήσεις κ το συναίσθημα, την κριτική ικανότητα, την ικανότητα να σκέφτεται κλπ όπως στην ταινία i robot. Το αίμα μας είναι τα λάδια που μας κρατούν ζωντανούς κ ικανούς για εργασία, ο εγκέφαλος το κύριο λειτουργικό μας σύστημα το οποίο δεν διαφέρει εκτός από τα "λάθη" κ το υπόλοιπο σώμα τα εξαρτήματά μας για να εκτελούμε σωστά τις λειτουργίες μας βέβαια κ εδώ υπάρχουν οι εξαιρέσεις δηλαδή κ πάλι τα "λάθη" .Το μοναδικό πράγμα που μας ξεχωρίζει από τα ρομπότ είναι η φυσική μας ανάγκη για αναπαραγωγή αν κ αυτό μας κατατάσσει με τα ζώα όπου κ πάλι ξεχωρίζουμε λόγω της νοημοσύνης μας αν κ πάλι αναρωτιέμαι αν είναι φυσική ή τεχνητή τελικά...?Νομίζω ότι παραείπα πολλά ενώ δεν θα έπρεπε αλλά υποθέτω ότι αυτή είναι η επιστροφή μου μετά από 6 μήνες απραξίας κ πλήρης απάθειας απέναντι σε όλους κ σε όλα. Νομίζω ότι κατάφερα επιτέλους να ξεπεράσω αυτή την έλλειψη σιγουριάς, την έλλειψη αγάπης εν τέλει που με βασάνιζε τους τελευταίους 5 μήνες. Κάθε δύσκολο γεγονός λένε ότι σε θεριεύει αν κ μένει μόνο ο πόνος να σου θυμίζει όλα όσα συνέβησαν κ αυτό είναι αλήθεια. Σβήστηκαν πλέον κ οι εικόνες κ τα συναισθήματα που υπήρχαν έμεινε μόνο μια λέξη, ένα όνομα να σε θυμίζει...(γιατί πρέπει κάθε μου κείμενο να τελειώνει με αναφορά σε εσένα? λυπάμαι που ανακαλύπτω ότι τελικά ακόμα ζεις κάπου μέσα μου. είσαι μάλλον η δική μου φωτιά που δεν πρέπει ποτέ να σβήσει.. εύχομαι να θυμάσαι όλα εκείνα που σου είχα πει το τελευταίο μας βράδι.)


ΥΓ: κάθε ξημέρωμα κ μια μέρα λιγότερη, κάθε τσιγάρο κ μια ανάσα, κάθε ρίσκο κ μια ολόκληρη ζωή.. μόνο εσύ το ξέρεις κ όμως συνεχίζεις.

καλό σας βράδι κ καλή συνέχεια με ένα χαμόγελο να κρέμεται στα δυο σας χείλη.

(ίσως να έχω βγει κ εκτός θέματος.)

Παγκόσμια μέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής - Σάββατο 6 Δεκέμβρη

54 Κινήσεις Πολιτών για την Πόλη και το Περιβάλλον, 37 Αυτοδιοικητικά Σχήματα, 13 Συνδικαλιστικοί και Επιστημονικοί Φορείς, 10 Οικολογικές και Κοινωνικές Οργανώσεις, συνεργαζόμαστε για ένα μαζικό, πολύχρωμο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου , ώρα 12.00 μ.μ.

Εκπέμπουμε S.O.S για τη σωτηρία του πλανήτη

Ενώνουμε τη φωνή μας με το παγκόσμιο κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής. Ζητάμε να ληφθούν μέτρα τώρα.

• Απαιτούμε από την κυβέρνηση να εφαρμόσει άμεσα τις ευρωπαϊκές και διεθνείς περιβαλλοντικές δεσμεύσεις και να σταματήσει την πολιτική – ενεργειακή, χωροταξική, περιβαλλοντική – που ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή
• Διεκδικούμε δραστικές αλλαγές στο παγκόσμιο πρότυπο ανάπτυξης (παραγωγής και κατανάλωσης). Η διέξοδος από την οικονομική κρίση πρέπει να βασιστεί στις πολιτικές που εγγυώνται τη σωτηρία του πλανήτη

Φοβάμαι - Μανόλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι...

Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας "δώστε τη χούντα στο λαό".
Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και "απόψεις".
Φ ο β ά μ α ι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις ίσιο δόμο.
Φ ο β ά μ α ι , φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.

Μανόλης ΑναγνωστάκηςΝοέμβρης 1983

somewhere over the rainbow way up high..κάπου εκεί είμαι κ γω μάλλον,όχι άνθρωπος..ουράνιο τόξο

καλοκαίρι 2008,έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά ποιος νοιάζεται?!Δεν θα έγραφα αν δεν είχα επηρεαστεί άρα το να επηρεάζεσαι από τους άλλους δεν είναι κ τόσο κακό τελικά,απλά κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν δυστυχώς..Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να σταματήσω να γράφω γτ έτσι κ αλλιώς δεν αξίζω κάτι το ιδιαίτερο,τουλάχιστον τπτ παραπάνω από αυτά που ήδη έχω..ένα διαμέρισμα,μια σκατοεποχιακή δουλειά,άφθονο διάβασμα για ένα σχετικά καλύτερο μέλλον από αυτό που θα έχω αν δεν μορφωθώ κ πάει λέγοντας.Ίσως είναι αρκετά,ίσως όχι,δεν ξέρω,δεν ξέρεις,πού πηγαίνω πού με πηγαίνεις?η ζωή κυλάει σαν μια ρόδα,περνάει από δρόμους μέσα σε πόλεις,από φτωχά στενά που σφήζουν από ζωή μέχρι ο θάνατος να τα επισκεφτεί στις γωνίες της ντροπής,μέσα από βουνά,θάλασσες,ποτάμια,πέρα από πράσινους κάμπους κ γαλάζιους ουρανούς.Με φαντάζομαι κάτι φορές εκεί,να κοιτάζω τριγύρω κ να βλέπω το απέραντο γαλάζιο,να έχω ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα όπου θα μπορώ να βλέπω τα κύμματα να σκάνε στην αμμουδιά μετά από τα ταξίδια τους,ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα ταξιδέψω κ γω!Δεν ξέρω πως,δεν έχω τη δυνατότητα αλλά αφού μπορώ να το ονειρευτώ κ να το φανταστώ θα το υλοποιήσω κάποτε,δεν θα μείνει ένα όνειρο ουτοπικό γτ ό,τι κ να λένε δεν με ξέρουν!Τίποτα δεν ξέρουν!μόνο να σου λένε ψέμματα κ να σε κρατάνε πίσω,να σε κάνουν να κρύβεσαι όταν δεν υπάρχει λόγος,όταν ξέρεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις αλλά δεν θέλουν να επιτύχεις!Δεν είσαι αντάξιος των προσδοκιώνς τους τελικά αλλά δεν σε νοιάζει,χαίρεσαι την κάθε στιγμή...Τρόπος έκφρασης..Ποιος πραγματικά ξέρει τί πάει να πει εκφράζομαι?!Βγάζω από μέσα μου ό,τι με πληγώνει(όχι απαραίτητα) λέω στον άλλο ό,τι νιώθω με οποιονδήποτε τρόπο,θέατρο,μουσική,συγγραφή,φωτογραφία,σχέδιο,ζωγραφική,κινηματογράφος...Τα πάντα,ότι έχει ζωή κ δίνει την αίσθηση αυτή στους άλλους αλλά κ στον ίδιο τον δημιουργό του..Δεν αποκαλλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη,ποτέ δεν θα το κάνω γιατί δεν πληρώ τις προυποθέσεις,είμαι πολύ "μικρή" για κάτι σαν κ αυτό,δεν με αποκαλλώ ούτε καν άνθρωπο!Προτιμώ να με βλέπω σαν συναισθήματα πέρα από ένα σάπιο εγώ,θέλω να βλέπω τα χρώματά μου,αυτά που μου στέρησαν όταν ήμουν παιδί εγώ θα τα διεκδικήσω κ θα τα πάρω πίσω,γιατί είναι δικά μου!Βρήκα τον δρόμο μου κ περπατώ πάνω σ'αυτόν πλέον.Δεν φοβάμαι,ποτέ μου δεν φοβήθηκα,δείχνω τι είμαι,δεν κρύβομαι...δεν υπάρχει λόγος να κρύβομαι...Έμαθα κάτι βασικό σε έναν κόσμο σαν κ αυτό κ δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω κ τι να πω αλλά αγαπώ τους ανθρώπους,δεν φοβάμαι κανένα...όπως αγαπώ τη ζωή η ζωή είναι αγάπη..είμαι ένας εξπρεσιονιστής,ένας ιδεαλιστής,ένας ειρηνιστής,ένας ελεύθερος άνθρωπος(?)ίσως,αλλά είμαι ελεύθερη σε έναν κόσμο φυλακισμένο..βρήκα διέξοδο κ χαίρομαι γι'αυτό..δεν νομίζω να γυρίσω αλλά πάνω απ'όλα θα ήθελα κάποιοι να μην ξεχνούν ότι δεν κρίνομαι σαν καλλιτέχνης αλλά σαν ένα συναίσθημα,γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος..αν ποτέ με αποκαλέσουν έτσι..



somewhere over the rainbow,way up high...
καλό καλοκαίρι

κάτι λείπει..

θες δύναμη.γυρεύεις ζωή μα δεν έχεις ψυχή.ζεις πλασματικά μέσα σε υλικά.δεν έχεις τίποτα δικό σου τελικά.ο καθένας μια ιστορία.δεν υπάρχει τέλος ούτε κ αρχή όλα είναι μια στιγμή...νιώθεις την ελευθερία μα ακόμα την αποζητάς.μακάρι να την βρεις στο τελος.αναπάντητα ερωτήματα.αδιέξοδα μέσα στο σκοτάδι όλα μπροστά οδηγούν κ όλα πίσω στην αρχή σε φέρνουν.σταμάτα να γκρινιάζεις άνθρωπε!δες τον ήλιο,τη χαρά,τη ζωή που δίπλα σου απλώνεται.νιώσε την αγάπη κ ας μην ακούς τις σκέψεις σου..αξίζει πιο πολύ απ'οτιδήποτε άλλο άκουσε τη φωνή αυτή μια φορά.πέρασε κ άλλος ένας χρόνος κ όμως ακόμα εδώ κοιτώντας τη θάλασσα,μακάρι να κράταγε για πάντα αυτή η στιγμή.μου λείπει κάτι,μου λείπει ζωή,μου λείπεις εσύ.... πέρασαν 2 μήνες κ όμως ακόμα σε γυρεύω.the sun still sets on you...σ'αγάπησα,σ'αγαπώ κ θα σ'αγαπώ όπως κανέναν άλλο,δεν πειράζει που δεν στο είπα κ που ποτέ δεν θα το μάθεις λυπάμαι μόνο που τώρα δεν είσαι εδώ..

ανυπαρξία

είμαι,είμαι,είμαι...ουφ!τί είμαι?!είμαι ένας άνθρωπος μάλλον,αν κ πολλοί δεν το νομίζουν αλλά αυτή τη στιγμή έχω χρώματα,πολλά χρώματα!ουράνιο τόξο στα χέρια μου κρατάω :) τέλος πάντων,νιώθω ελεύθερη κ ευτυχισμένη δεν με νοιάζει τι λένε οι γύρω μου εγώ με βρήκα εκεί πιο κάτω στο στενό δίπλα από την κρεπερί που δούλεψα για πρώτη φορά στη ζωή μου,κάπου εκεί με είχα αφήσει τότε κ τώρα με ξαναβρήκα κ με πήρα αγκαλιά,με κράτησα σφιχτά κ χαμογέλασα ξανά...είναι όμορφα,όλα είναι πολύ όμορφα,απλά υπέροχα!αγάπω τη ζωή,η ζωή είναι αγάπη!:) δεν φοβάμαι κανέναν(περίπου) νιώθω όμορφα!μη μου χαλάτε τη γαμημένη αυτή στιγμή!επιτέλους ΖΩ,ΑΝΑΠΝΕΩ,ΥΠΑΡΧΩ,ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ! θέλω απλά να φωνάξω δυνατά στο βράχο απάνω,εκεί στο πάρκο που κάποτε κάναμε όνειρα μα τώρα ούτε που με χαιρετάς,να φωνάξω κ να βγάλω μια κραυγή!όχι έναν βουβό αλαλαγμό τώρα πια,αλλά κάτι που να βγαίνει μέσα από την ψυχή με δάκρια στα μάτια,αν κ δεν μου αρέσει να κλαίω αισθάνομαι αδύναμη,κυρίως όταν με βλέπουν.Αλλά θα ήθελα να ήσουν εκεί,να με δεις να κλαίω κ να φωνάζω απελευθερωμένη από τις φοβίες μου κ τις προκαταλήψεις μου,επιτέλους στον ίσιο μου δρόμο να τρέχω με 100 χμ/ώρα!επιτέλους ελεύθερη!κάτι που εσύ ίσως να μην ζήσεις γιατί έχεις αρνηθεί τη ζωή σου καιρό τώρα κ μαζί με αυτήν κ μένα...σ'είχα φιλήσει με είχες πληγώσει μα δεν σου λείπω ούτε μ'αγαπάς αλλά μου λείπεις πολύ κ σ'αγαπώ όμως είμαι εντάξει!:) να 'σαι καλά όπου κ να 'σαι δεν σε ξεχνώ να το θυμάσαι ;) επιστρέφοντας στο λιμάνι που κάνω πάντα όνειρα θερινής νυκτός θα σου πω σ'αγαπώ,θα κάθομαι ασάλευτη κ τα καράβια που έρχονται κ φεύγουν θα κοιτώ.Έτσι κ η ζωή φεύγει κ έρχεται σε μια στιγμή,είναι άσχημο κ όμορφο την ίδια στιγμή...παράξενο κ όμως θαυμάσιο το λατρεύω,σε λατρεύω..απλά αγαπώ κ αδιαφορώ πλέον,αγαπώ κ ας μην με αγαπούν είστε όλοι απλά υπέροχοι,καλοί κ μαλάκες!έχετε όνειρα από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο κ αυτό σας κάνει υπέροχους στα μάτια κ πάνω απ'όλα ανθρώπους μόνο εμένα φοβάμαι,δεν νομίζω ότι με αγαπώ αλλά δεν έχει σημασία,ζω γι'αυτούς πονάω όμως για μένα γι'αυτό κ αντιστέκομαι σε όσα φαντάζουν ξένα όμως τώρα πια όταν με χτυπούν δεν σιωπώ μα τους χτυπώ κ γω ;) βρήκα δικό μου τρόπο για να ζω πάρτε το απόφαση!είμαι Ε-Υ-Τ-Υ-Χ-Ι-Σ-Μ-Ε-Ν-Η!Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Η(!):)

Λίγο πριν χαθώ...

είμαι το νήμα που λίγο θέλει να κοπεί.
είμαι η ζωή που δεν μ' αφήνει να προχωρήσω.
είμαι ο ηθοποιός που ζει πάνω στη σκηνή.
είμαι ένας άνθρωπος, είναι μια ακόμα παράσταση που παίζω.

~~~~~~~~~~~~~

προχώρησα στο δάσος κ γνώρισα τη νύχτα.
κοίταξα τ' αστέρια στα μάτια.
μου χαμογέλασαν κ μου είπαν την αλήθεια
όλα όσα έζησα θα σβήσουν μία μέρα σαν καντήλια.

~~~~~~~~~~~~~

σταμάτησα να ψάχνω, σταμάτησα ν' αναζητώ.
κοιτάζω θάλασσα, βουνά κ ουρανό.
τα κύματα σκάνε στα βράχια με οργή κ μίσος.
αναρωτιέμαι αν η καρδιά μου με συναισθήματα έχει πλημμυρίσει.
όσα κ αν προσπάθησα δεν βρήκα λύση.
τα προβλήματα με έπνιξαν
κ η πόλη σαν ένα τέρας με καταβρόχθισε
η θάλασσα τώρα ήρεμη παίζει με την αμμουδιά
εγώ όμως τη φοβάμαι
έχασα κάτι μέσα της, έχασα εσένα, έχασα εμένα.
θα την καταπιώ ή θα με καταπιεί μα ό, τι κ αν γίνει θα είμαι εκεί την αυγή
πρησμένη, μελανιασμένη κ χλωμή
πάρε με μακριά κ ας μην ακούγεται πια η καρδιά...
θέλω κ άλλες θάλασσες να δω
οι λίμνες είναι αγνές κ δεν με φοβίζουν
η θάλασσα όμως είναι από μένα πιο δυνατή κ με τρομάζει
θέλω να την νικήσω. αν τη μάθω θα είμαι κ γω δυνατή.
έκλεισα τα μάτια. έκανα μια ευχή. περίμενα να έρθεις την αυγή μα δε φάνηκες, ούτε αύριο, ούτε την επόμενη μέρα ούτε μετά από χρόνια πολλά κ έτσι ήρθες ένα πρωί να με βρεις μα ήταν πια αργά κ γω πνιγμένη σε προβλήματα, μοναξιά, όνειρα απατηλά να κείτομαι στην ακροθαλασσιά...με έχασες πριν σε χάσω τελικά.

Συνθήματα που είδαμε γραμμένα σε τοίχους κ μας έκαναν εντύπωση

“Διατηρείτε το πράσινο - κάντε έρωτα με βάτραχους”
“Παρακαλώ μη ρίχνετε τα τσιγάρα σας στη λεκάνη. Βρέχονται και μετά ανάβουν δύσκολα.”
“Μην τα περιμένετε όλα από την αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.”
“Το Πάσχα φέτος ματαιώνεται. Βρέθηκε το πτώμα.”
“Υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο;”
“Φυσικά και καπνίζω. Είναι πιο υγιεινό από το να αναπνέω.”
“Αν χρησιμοποιήσετε το σαπούνι, μετά πλύνετε καλά τα χέρια σας.”
“Είμαι Πόντιος ομοφυλόφιλος. Πηγαίνω με γυναίκες.”
“Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.”
“Προτιμώ ένα σκύλο από μια γυναίκα. Δεν μιλάει και έχει ήδη γούνα.”
“Η πραγματικότητα είναι μία ψευδαίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη οινοπνεύματος.”
“Ας κρατήσουμε την αιμομιξία στους κόλπους της οικογένειας.”
“Ευνούχοι ενωθείτε. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε.”
“Αν η πορνογραφία μπορούσε να ικανοποιήσει τη σεξουαλική στέρηση, τότε θα δίναμε βιβλία μαγειρικής στους πεινασμένους.”
“Ο καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σοσιαλισμός είναι ακριβώς “
“Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω μία καταπληκτική μόρφωση.”
“Ο κόσμος θα καταστραφεί αύριο. Πορεία διαμαρτυρίας την ερχόμενη Τρίτη.”
“Δεν είμαι προκατειλημμένος. Μισώ τους πάντες.”
“Καλά με τον Τιτανικό… Κανένα νέο από το παγόβουνο;”
“Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα.”
“Ο Κιγκ Κονκ πέθανε για τις αμαρτίες μας;”
“Αν ο Θεός υπάρχει είναι δικό του πρόβλημα.”
“Λιοντάρια - Χριστιανοί 7-0″
“Ο καρκίνος κόβει το τσιγάρο”
“Η στειρότητα δεν είναι κληρονομική.”
“Θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός. Γένοβα παντού από ‘δώ κι εμπρός”
“Δεν θα σιωπήσουμε.”
“Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός .”
“Παγκοσμιοποιείστε την αντίσταση.”
“Εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές .”
“Πολιορκείστε τους 8 για να ελευθερωθούμε όλοι .”
“Ο καφές , τα ποτά και τα τσιγάρα συντηρούν την μιζεροξεφτίλα σου .”
“Κάτω από το πλακόστρωτο ,υπάρχει η παραλία . “
“Ας ήμαστε ρεαλιστές. Ας ζητάμε το αδύνατο .”
«Ένα γέλιο θα σας θάψει»
«Ενώ εσείς κοιμόσασταν…!»
«Ο εχθρός είναι ένας…η μοναξιά»
«2004 κλωτσιές θα φάτε»
«O πολιτισμός τους σβήνει άμα τους κοπεί το ρεύμα»
«Λύσσα και συνείδηση - άρνηση και βία»
«Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός»
«Ν.Α.Τ.Ο. το το κράτος σας»
«Έξω οι βάσεις από τα μαθήματα»
«Ελληνες είστε και φαίνεστε»
«Το Aιγαίο ανήκει στα ψάρια του»
«Ούτε μια ώρα στο στρατό»
«Kάτω τα κόμματα, ζήτω οι τελείες»
«Σε Ελλάδα, Σερβία, Αλβανία ο εχθρός ειναι σε τράπεζες και υπουργεία»
«Kάτω τα ζήτω, ζήτω τα κάτω»
«Στις αίθουσες τις πλήξης η ζωή κάνει κοπάνα»
«Tα πρόβατα απείργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής»
«Φασιμός = Πόλεμος»
«Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος»
«Πίσω σκουλήκια μικροαστοί είμαστε όλοι Αλβανοί»
«Aλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»
«ΤΟ WEEKEND ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΕΝΟΣ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ»
«Όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή»
«Μανα θα γυρίσω. Κοσκωτάς»
«O ρατσισμός, είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων»
«Η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι βλακεία»
«ΑΣΤΕΡΙΑ…ΣΑΣ ΕΡΧΟΜΑΙ!»
«Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές»
«ΜΕ ΠΟΙΑ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ; ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΞΗ ΄Η ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ;»
«Mε τ’ αφεντικά είμαστε μια οικογένεια, γιατί μας γα… την μάνα»
«ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ-ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ»
«Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας»
«Mόνο τα ζώα πρέπει να φοράνε γούνες»
«ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΕ ή ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΣΤΕ;»
«Eις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι για την πάρτη σας»
“To μόνο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται“
“ΠΑΡΙΣΙ. Η πόλη του φωτός. Πότε θα γίμουμε Ευρώπη; (Κατά την περίοδο των επεισοδίων στην Γαλλία)“
“Το κρανος είναι το λευκό κελί του μυαλού“
“Ο ΘΕΟΣ ΠΕΘΑΝΕ (ΝΙΤΣΕ) ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ Ο ΝΙΤΣΕ ΠΕΘΑΝΕ (ΘΕΟΣ)“
“Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΕΖΙΚΗ (ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ) Η ΚΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ“



μερικά μπορεί να είναι κ 2 φορές αλλά τα βρήκα από αλλού
http://www.neolaia.gr/wordpress/index.php/page/2/?s=%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9
http://awakenightmare.blogspot.com/2007/10/blog-post_6242.html

το ταξίδι..

ξυπνάς.είναι πρωί.ανοίγεις τα μάτια κ κοιτάς το ρολόι.σε 1 ώρα πρέπει να είσαι στη δουλειά.να ακούσεις το αφεντικό να σου φωνάζει.μα δε σε νοιάζει.χαίρεσαι ακόμα κ όταν σου φωνάζει.φοράς το καλύτερο χαμόγελό σου κ τον ακούς.απλά ακούς.σηκώνεσαι επιτέλους από το κρεβάτι μετά από ένα 10λεπτο κοιτώντας αθόρυβα το ταβάνι.σκέφτεσαι πως θα ήταν τα πράγματα αν είχες γεννηθεί αλλού,αν είχες κάνει άλλες επιλογές,αν αν αν αν κ πάλι αν.αλλά στο τέλος γυρνάς πίσω στο τώρα κ ζεις το τώρα έρχεσαι πάλι στην πραγματικότητα κ κοιτάς για άλλη μια φορά το ρολόι σου.η ώρα έχει περάσει.είναι κιόλας 9 κ 20 κ σε 40 λεπτά πρέπει να είσαι εκεί να δηλώσεις παρόν στην ξεφτίλας τους.εν τέλει σηκώνεσαι,τρίβεις τα μάτια κ αφαιρείς τις τσίμπλες που εμποδίζουν την όρασή σου.μετά από 10 λεπτά περιποίησης του εαυτού σου(όσο γίνεται πλέον)κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.βλέπεις τις πρώτες σου ρυτίδες έκφρασης αλλά κ κούρασης.τις επεξεργάζεσαι για λίγο κ μετά σκέφτεσαι πάλι,"γερνάω αλλά δεν είναι έτσι,απλά ωριμάζω..."κ σκας ένα χαμόγελο στον εαυτό σου για να πάει καλά η μέρα σου.ντύνεσαι,παίρνεις πρωινό κ επιτέλους φεύγεις για τη δουλειά.έχεις αργήσει.είναι ήδη 10 κ 10 το μαγαζί έχει ανοίξει,ο κόσμος περιμένει στην ουρά κ εσύ πουθενά.μα δεν σε νοιάζει,είσαι ευτυχισμένος κ ικανοποιημένος με εσένα,με όλα.το αφεντικό σου φωνάζει κ δεν δίνεις σημασία.ούτε καν τον κοιτάζεις στα μάτια.ξεκινάς τη βάρδια σου,ξέρεις ότι θα δουλέψεις υπερωρίες αλλά δεν χαλιέσαι για τίποτα.οι άνθρωποι(πελάτες)έρχονται κ φεύγουν συνέχεια τους εξυπηρετείς,συνήθως κάνοντας πολλά λάθη,έχεις έλλειψη συγκέντρωσης όμως δεν τους νοιάζει αρκεί να είσαι καλός στη δουλειά σου κ έτσι συνεχίζεις να εξυπηρετείς σαν ρομποτ με συγκεκριμένες κινήσεις κ εκφράσεις.τέλος κοιτάς έξω.βλέπεις τον ήλιο,τα πουλιά που κελαηδούν έξω από το παράθυρο στο στενάκι εκείνο που είναι γεμάτο ζωή μέσα στην βαβούρα της πόλης.αισθάνεσαι ότι η ζωή σου χαμογελά.ονειρεύεσαι ότι είσαι μακριά σε ένα εξωτικό νησί(όχι απαραίτητα)κ κάνεις διακοπές.χαμογελάς.είναι υπέροχο.όλη μέρα κάθεσαι κ κάνεις βόλτες στην αμμουδιά χαζεύοντας τα πελώρια κύματα που σκάνε στα πόδια μετά από το μακρινό τους ταξίδι.έχουν έρθει από άλλους κόσμους,άλλα μέρη.αναρωτιέσαι πως να είναι εκεί μακριά κ έτσι αποφασίζεις να κάνεις ένα ταξίδι κ συ κ μέσα σε μια μόνο μέρα έχεις ήδη φύγει κ βρίσκεσαι στο αεροπλάνο που θα σε πάει στην άλλη άκρη του ωκεανού κ εκεί βρίσκεσαι τώρα.έχεις φτάσει στον προορισμό σου.είναι μαγευτικά.νομίζεις ότι είσαι σε άλλο κόσμο.αισθάνεσαι ελεύθερος!πραγματικά ελεύθερος!δεν σε ξέρουν,δεν τους ξέρεις κ ποσώς σε ενδιαφέρει αν θα τους μάθεις ή αν θα σε μάθουν ποτέ.κοιτάς γύρω σου.βλέπεις ανθρώπους.όχι χαμογελαστούς αλλά σκυθρωπούς.μα κ πάλι δεν σε νοιάζει.εσύ είσαι ευτυχισμένος!δεν δουλεύεις.δεν υπάρχει τίποτα που να σε δεσμεύει κ να σε περιορίζει.ξαφνικά κάποιος περνά μπροστά σου.κοιτάζεις κ επεξεργάζεσαι προσεκτικά.είναι μια λεπτή,εκκεντρική μορφή.μια γυναίκα που δε μοιάζει με γυναίκα.έχει κοντά μαλλιά,ατημέλητο στυλ,μοναδικό ίσως κ εκκεντρικό ντύσιμο.την κοιτάς για ώρα κ ξαφνικά σου χαμογελά κ ανταποδίδεις.νομίζεις ότι ο έρωτας την πόρτα σου τώρα χτυπά κ τελικά η αγάπη ήρθε μία μέρα τόσο ξαφνικά.την πλησιάζεις της μιλάς κ βγαίνετε.όταν τελικά μετά από μερικές μέρες χάνεται ξαφνικά.ήταν απλά άλλη μια σκιά του παρελθόντος.όμως θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό σου για πάντα ακόμα κ αν κράτησε τόσο λίγο η χαρά.τώρα πια βρίσκεσαι μακριά στο μέλλον.βλέπεις τον εαυτό σου να ταξιδεύει ακόμα ελεύθερος κ πλέον πετάς.πετάς σαν τα πουλιά.τόσο ψηλά που όλα σου φαίνονται τόσο μικρά.οι άνθρωποι είναι σαν μυρμήγκια οργανωμένα σε μικρές κοινωνίες.χαίρεσαι που τους βλέπεις από μακριά.χαίρεσαι που πετάς.(δεν θα πέσεις ποτέ!ποτέ μ'ακούς?!θα είσαι πάντα εκεί ψηλά να τους βλέπεις κ να χαμογελάς!)μα όπως πετάς όλα σκοτεινιάζουν κ πέφτεις πέφτεις γρήγορα δεν καταλαβαίνεις δεν ξέρεις τι συμβαίνει κ στην πτώση σου επάνω ακούς μια φωνή,μια δυνατή αντρική φωνή,"ΞΥΠΝΑ!ΞΥΠΝΑ ΠΙΑ!ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΕΙΣ ΠΑΛΙ Κ ΕΧΕΙΣ ΠΕΤΑΞΕΙ ΜΑΚΡΙΑ!ΞΥΠΝΑΑΑΑΑ!!!"με μια απότομη κίνηση τινάζεις το κεφάλι κ κοιτάζεις έξω!είναι 4.το δρομάκι άδειασε πλέον από ζωή κ πουλιά.ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από έναν μαύρο γίγαντα.το αφεντικό σου φωνάζει για μια ακόμα φορά μα εσένα ο νους σου είναι μακριά.ταξιδεύει σε πέλαγα βαθιά,σε λειβάδια πράσινα,βλέπει πεταλούδες κ ουράνια τόξα να του χαμογελούν...δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα κ απλά κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σου σαν να συμφωνείς με τις ασυναρτησίες του αφεντικού σου.κ έτσι σηκώνεσαι.ανοιγοκλείνεις μια φορά τα μάτια κ συνηδειτποποιείς ότι όλα ήταν ένα υπέροχο όνειρο,που κράτησε όμως τόσο λίγο κ σου είναι απίστευτο να διανοηθείς ότι θα μπορούσες να το κάνεις πραγματικότητα.έτσι πληρώνεσαι,βγάζεις τα ρούχα της δουλειάς(την ποδιά της κουζίνας)κ με σκυμένο το κεφάλι,φορώντας πάντα το χαμόγελο στα χείλη σου βαδίζεις προς την έξοδο της κρεπερί κ αναπολείς όλα όσα ονειρεύτηκες.μα έμοιαζαν τόσο αληθινά!λες από μέσα σου.προχωρώντας.βυθισμένος στις σκέψεις σου πέφτεις πάνω σε ένα εμπόδιο.σηκώνεις στιγμιαία το βλέμμα σου χωρίς να δώσεις σημασία.χαμογελάς,ζητάς συγγνώμη κ ετοιμάζεσαι να περάσεις από την έξοδο του μαγαζιού ώσπου ξαφνικά θυμάσαι!θυμάσαι πάλι το όνειρό σου!κ γυρίζεις πίσω!κοιτάς το άτομο που χτύπησες!κ στα μάτια του αντικρύζεις την κοπέλα του ονείρου σου!μένεις εκεί ασάλευτος για ώρα προσπαθώντας να ερμηνεύσεις αυτά που ζεις!δεν ξέρεις τι να πεις,τα λόγια φαντάζουν φτωχά ώσπου τελικά σου συστήνεται κ χαμογελάς ξανά.τη λένε ζωή.σκέφτεσαι για λίγο,"ζωή,όμορφο,συμβολικό..."κ χαμογελάς χωρίς να πεις τπτ,απλά δεν μπορείς να μιλήσεις κ μόνο χαμογελάς.το ίδιο κ αυτή.πάει να βγει από το μαγαζί κ θυμάσαι στο όνειρο που χάθηκε ξαφνικά κ έτσι αποφασίζεις να της μιλήσεις!κ το κάνεις!κ όλα πάνε μια χαρά...θα είστε μαζί για πολύ καιρό ακόμα κ μαζί της θα ταξιδέψεςι στον κόσμο,θα πετάξεις!θα ζήσεις το όνειρο!είσαι απλά ένας παράξενος,θαυμάσιος,ευτυχισμένος....άνθρωπος....

το όνομα σου παραμένει μυστήριο,το αλλάζεις κάθε τόσο για να ζεις μια διαφορετική ζωή,για να παίζεις έναν διαφορετικό ρόλο,άλλοτε είσαι αγόρι άλλοτε κορίτσι,μα πάνω απ'όλα είσαι άνθρωπος!ένας άνθρωπος που στα χέρια του κρατά ένα ουράνιο τόξο κ ένα πλατύ χαμόγελο.τη χαρά όλου του κόσμου έχεις μέσα στην καρδιά,δεν σε ενδιαφέρει αν τους νοιάζει το τι είσαι ούτε κ αν δεν τους αρέσει.εσύ απλά είσαι καλά.είσαι ευτυχισμένος.πλέον κάθε μέρα που ξεκινά.δεν κοιτάς τον καθρέφτη κ αναπολείς τις παλιές χαμένς στιγμές αλλά χαμογελάς κ κοιτάς μπροστά,αλλά κ δίπλα σου,έναν άνθρωπο που σ'αγαπά.αισθάνεσαι ότι έχεις κ πάλι οικογένεια.αισθάνεσαι κ πάλι παιδί.μια στιγμή τη ζωή σου αλλάζει κ από το μηδέν αρχίζεις ξανά,μα η ζωή είναι γεμάτη απ'αυτά κ η αγάπη ήρθε μία μέρα τόσο ξαφνικά...
καλημέρα εαυτέ μου,σ'αγαπώ πολύ τελικά,είσαι υπέροχος,χαίρομαι που τελικά σε βρήκα κ είσαι μαζί μου μέχρι το τέλος πια..όλα είναι απλά υπέροχα!αγαπώ τη ζωή...

χαμογέλα,δες το πιο θετικά :)

κάποτε ήθελες να αγαπήσεις κ ας μην αγαπηθείς,τώρα όμως δεν αγαπάς αλλά περιμένεις να αγαπηθείς...δεν είναι άσχημο?ψάχνεις να βρεις μια άκρη η οποία δεν υπάρχει κ χάνεις την ουσία χωρίς να δίνεις σημασία σε όλα αυτά που σε κάνουν να γελάς,στέκεσαι μόνο σε ό,τι σε πονά...κοίτα το γρκίζο κ δες πέρα απ'αυτό!δες τη θάλασσα κ άκου τον παφλασμό των κυμμάτων,δες τον ουρανό κ άκους τα πουλιά να κελαηδούν,δες τα βουνά,το πράσινο κ χαλάρωσε,ηρέμησε κ φαντάσου ότι αγγίζεις τη βροχή,ότι νιώθεις τον άνεμο να χαιδεύει απαλά το πρόσωπό σου,αφουγκράσου για λίγο τη φύση κ τη σιωπής της ψυχής,σταμάτα να σκέφτεσαι,κοίτα τον ήλιο,δες τα παιδιά πιο δίπλα που παίζουν χαμογελαστά,πέτα για λίγο ψηλά...κλείσε τα μάτια,όλα είναι εφικτά αν το πιστέψεις ότι μπορείς να τα κάνεις υπαρκτά,μην τα αποκαλλείς όλα ουτοπία με την πρώτη δυσκολία,νιώσε την αγάπη,είναι παντού!ο διπλανός σου σε κοιτάζει κ σου χαμογελά μα εσύ θλιμμένος πάλι στρέφεις το βλέμμα σου αλλού,ίσως να ήταν το άλλο σου μισό κ να του γύρισες την πλάτη,το έχεις σκεφτεί αυτό ποτέ?!πάρε το ρίσκο κ ζήσε...άσε τη σκέψη σου να πετάξει μακριά πέρα από τα αστέρια σε μέρη μακρινά,κανείς δεν σε ορίζει,είσαι ελεύθερος!απλά ελεύθερος...αρκεί να το πιστέψεις.....
δες τον ήλιο σου χαμογελά είναι μαζί σου,όλα είναι μαζί σου μην αφεθείς,πίστεψε σε κάτι κ ας είναι φωτιά που θα σε κάψει :)

παράνοια

είναι απλά φορές που δεν πιστεύεις ότι ο άλλος θα καταλάβει,για σένα είναι όλα τόσο αρνητικά,άσχημα,μπερδέμενα κ θολά...απλά δεν έχεις σκοπό,δεν μπορείς να μιλήσεις κ πιστεύεις ότι ό,τι πεις θα ακουστεί αρνητικά,δεν έχεις αυτοπεποίθηση,αυτοεκτίμηση κ αυτοσεβασμός,θεωρείς τον εαυτό σου ένα σκουπίδι,ένα άχρηστο πλάσμα κ όλα όσα έχεις ζήσει τελικά δεν σε έχουν βοηθήσει,ούτε σε κάνουν να ελπίζεις για κάτι καλύτερο κάποια στιγμή,αισθάνεσαι απλά ανεπιθύμητος,ένας ξένος ανάμεσα στους ξένους,η ψυχή σου μόνο ξέρει τι νιώθεις,κανείς δεν σε καταλαβαίνει κ απλά άσκοπα περιφέρεσαι κάθε νύχτα που περνά,το δωμάτιο δε σε χωράει κ έστι για άλλα μέρη ψάχνεις...λιμάνι,πάρκο,αμμουδιά τίποτα δεν είναι αρκετό για σένα,τίποτα δεν σε ενθουσιάζει,τίποτα δεν σε χαροποιεί όμως που να το πεις,ποιος να σ'ακούσει κ ποιος να σε βοηθήσει(?)στην πραγματικότητα είσαι μόνος,μόνος σαν ένα άδειο καράβι στον ωκεανό να βυθίζεσαι σε μια άβυσσο συναισθημάτων,σε ένα βουνό χαμένων ονείρων,άσκοπων συζητήσεων,λόγια που αντάλλαξες με άτομα που δεν άξιζαν,με ανθρώπους που δεν σε αγάπησαν κ τώρα ποιος έχει μείνει εκεί?ποιος είναι δίπλα σου?κοίτα μια στιγμή,τί βλέπεις?μα δεν μπορείς!όλα είναι ίδια!όλα έχουν την ίδια μορφή,το ίδιο χρώμα...μαύρο...δεν έχεις κανέναν κ απορείς,πίστευες πάντα πως όλοι θέλουν το κακό σου κ τώρα ό,τι ωραίο είχες μέσα σου σαπίζει,χάνεται,χαλάει κ πεθαίνεις μαζί του,κάθε μερά που περνά δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια ακόμα στιγμή του θανάτου σου,αυτοκαταστρέφεσαι γιατί δεν σε αγαπάς,γιατί νομίζεις ότι αν χαθείς όλα θα είναι μια χαρά,δεν αντιμετωπίζεις τίποτα πια,έχεις παραιτηθεί απ'όλους κ απ'όλα κ αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα χειρότερα...πρέπει να βγάλεις από μέσα σου ό,τι σε σκοτώνει,μα δεν μπορείς απλά επειδή νομίζεις ότι μιλώντας για όλα αυτά θα πονάς πιο πολύ από τώρα....κ ίσως να είναι έτσι...μα ναι,είναι έτσι!αγαπάς,μα δεν ξέρεις αν σ'αγαπούν,νοιάζεσαι μα δεν ξέρεις αν σε νοιάζονται,εκτιμάς μα δεν ξέρεις αν σ'εκτιμούν...έχεις τόσες αμφιβολίες,είσαι απαισιόδοξος κ καταθλιπτικός,απλά επειδή δεν ένιωσες ποτέ ότι σ'αγαπούν,αισθάνεσαι σαν ένας τρελός ανάμεσα σε λογικούς...
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ.ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ.ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ.ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΠΕΣΙΜΙΣΜΟΣ.ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.ΑΣΦΥΞΙΑ.ΜΟΝΑΞΙΑ.ΘΛΙΨΗ.ΑΠΟΡΡΙΨΗ...
πονάς,απλά πονάς κ κανείς δεν σε καταλαβαίνει,κανείς δεν το βλέπει...προσπαθείς να καταλάβεις το γιατί,προσπαθείς να βγάλεις από μέσα σου πράγματα που τόσα χρόνια κουβαλάς,μα σε όλους φαίνονται τόσο αστεία τώρα πια..όχι όμως κ για σένα,γιατί εσύ τα έζησες,γιατί εσύ πληγώθηκες,γιατί δεν πρόλαβες να ζήσεις,δεν έπαιξες,δεν γέλασες,δεν δέθηκες με άλλους,ωρίμασες μόνο απότομα ζώντας καταστάσεις που πονάνε κ όλοι γύρω σου σε προσπερνάνε,γι'αυτούς δεν είσαι τίποτα,είσαι μόνο μια σταγόνα στη βροχή...λυπάμαι,λυπάσαι...έτσι κ αλλιώς αύριο ποιος θα μας θυμάται?πιθανότατα κανείς...δεν έχεις φίλους,έχεις όμως εχθρούς,φοβάσαι την κάθε σου κίνηση,προτιμάς να χαθείς μόνος σου πριν σε αναγκάσουν κ έτσι αλλάζεις μόνο πλεύση για να το παλέψεις αλλά κ πάλι δεν μπορείς,όσο κ αν προσπαθείς την άκρη δεν μπορείς να βρεις,ποιος είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ τελικά?!δεν ξέρω αν είναι το ίδιο άτομο πια,αλλάζω καθημερινά αισθάνομαι ένας ηθοποιός στη ζωή να γυρίζω για πάντα την ίδια σκηνή χωρίς νόημα γιατί έχω χάσει το δικαίωμα να ζήσω πραγματικά..διώχνω ό,τι έχω δίπλα μου,ό,τι αγαπώ κ με αγαπά,δεν θέλω να πληγώσω κάποιον γι'αυτό κ φεύγω,έτσι κάνω κάθε φορά,δεν αντιμετωπίζω απλά αποφεύγω καταστάσεις....
προβλήματα...ποιός θα κατανοήσει τα προβλήματα?κανείς γιατί όλοι έχουν τα δικά τους γιατί δεν είναι σωστό να τους φορτώνω με τα δικά μου αλλά είναι σωστό να τους ακούω,είναι ευγενικό...είμαι ο νεροχύτης που καταπίνει τον πόνο κ την θλίψη των άλλων όμως ξερνάει στην επιφάνεια αυτά που τον πνίγουν,τους πόνους κ τις ανησυχίες τις δικές του...
εν τέλει,κλαις...κλαις με το φόβο ότι θα σε δουν κ δεν θέλεις να σε δουν,θέλεις να φαίνεσαι δυνατός,ένας άνθρωπος απλά φυσιολογικός όπως όλοι,έτσι έμαθες να κρύβεσαι κ να ξεφεύγεις απ'όλους κ απ'όλα σαν επαγγελματίας φυγάς,κρύβεσαι πίσω από προσωπεία κ συ,πίσω από τη δύναμη της ψυχής μέχρι η ημέρα εκείνη να φανεί,να ηρεμήσεις αφού έχεις πληγωθείς.Περιμένεις εκείνη τη στιγμή,τη στιγμή που θα φύγεις μακριά,θα εξαφανιστείς σαν μια στιγμή στο σύμπαν που σε περιτριγυρίζει,στην αιωνιότητα...
ήσουν ένα παιδί κ έγινες ενήλικας σε μια στιγμή
από τότε έψαχνες τρόπο διαφυγής
τώρα τον βρήκες
αλλά σε σκοτώνει
όμως δεν σταματάς
δεν θα σταματήσεις μέχρι που δεν θα αντέχεις άλλο
θα ήθελες μια διαφορετική ζωή
όμως κάτι σε άλλαξε
κάτι σε έκανε να δέχεσαι με ένα χαμόγελο ό,τι σου φέρνει η ζωή
κάποιος...αλλά χάνεται σιγά σιγά μέσα στο σκοτάδι κ δεν αφήνεις το φως να μπει
γίνεσαι απλά πιο μυστηριώδης από πριν
δεν αφήνεις χώρο στους ανθρώπους να σε γνωρίσουν κ όσοι τα καταφέρουν κ περάσουν τον τοίχο της σιωπής σου είναι λίγοι κ καλοί
αυτοί είναι που αξίζουν προσοχή κ πάλι όμως δεν τους τη δίνεις γιατί φοβάσαι
ε σταμάτα πια να φοβάσαι!ζήσε!κοίτα γύρω σου όλα είναι υπέροχα,όλα είναι φωτεινά μη σε νοιάζει τίποτα
κ ας είσαι ο εαυτός κ ας μην αρέσεις σε όλους
ψάξε την αγάπη,αυτή είναι παντού κ αν την έχεις βρει φρόντισε να την κρατήσεις κοντά σου όσο μπορείς
μη φοβηθείς να ανοιχτείς!κάντο για μια φορά,δες πως θα νιώσεις...δεν είναι ωραία?δεν αισθάνεσαι να μοιράζεσαι κομμάτι της ζωής σου με κάποιον?δε νιώθεις ότι αποτελεί κομμάτι σου?έτσι είναι αλλά δεν το κάνεις,γιατί φοβάσαι ότι δεν θέλει να είναι με σένα,ότι δεν σε θέλει κοντά του,ότι είσαι ένας απαίσιος άνθρωπος κ όχι ένας παράξενος,θαυμάσιος άνθρωπος...δεν ξέρεις τι είσαι κ αν δεν το βρεις θα χαθείς μέσα στη σιγή
να αυτοκτονήσεις?γιατί?γιατί να το κάνεις?τί θα κερδίσεις?τίποτα απολύτως!ίσα ίσα θα χάσεις ό,τι μέχρι τώρα αγάπησες...το ιες αυτό?θα σε ευχαριστούσε?όχι βέβαια!σκοπός σου είναι να βρίσκεσαι κοντά σε ό,τι αγαπάς..στην τέχνη,στην ελευθερία,στην αυτονομία,στην ανεξαρτησία,στην ιδιαιτερότητα,στη διαφορετικότητα,στους παράξενους θαυμάσιους ανθρώπους που φωτίζουν τις μέρες σου αλλά δεν το εκτιμάς κ σε αυτούς ναι κοντά!κ στην οικογένειά σου ακόμα κ αν ποτέ δεν υπήρξε κάτι που να σας δένει κ να σας κρατά μαζί,είναι οικογένειά σου,πρέπει να την αγαπάς κ αν δεν μπορείς προσποιήσου,το ξέρεις ότι μπορείς...
ώρες ατελείωτης σιωπής να συζητάς με τον εαυτό σου,να συζητάς με σένα για να βρεις την άκρη!περνάς καλά κ το αναγνωρίζεις όμως πονάς,θέλεις κάποιον να σε πάρει αγκαλιά κ να σου πει πως όλα θα πάνε καλά,θέλεις κάποιον που θα σε δει να κλαις κ θα κλάψει μαζί σου γιατί σ'αγαπά,γιατί δεν φοβάται να κλάψει ούτε να σε δει πιο αδύναμο από πριν,γιατί σε γνωρίζει,θες αυτό τον άνθρωπο δίπλα σου,θες έναν φίλο,τίποτα άλλο..δεν σε νοιάζει ο έρωτας γιατί δεν σε οδήγησε πουθενά,όμως οι φιλίες σε βγάζουν από τα αδιέξοδα της ζωής κ κρατάνε παντοτινά...αυτό είναι που αγαπάς κ εκτιμάς...σου λείπει όμως,γιατί το έδιωξες μακριά τώρα όμως είναι καιρός να διεκδικήσεις ξανά το δικαίωμα της αγάπης,της χαράς,της φιλίας,της ελευθερίας...γιατί μέχρι τώρα δεν ήσουν ελεύθερος,δεν ένιωσες ποτέ ελεύθερος γιατί σε δέσμευαν οι φόβοι σου νίκησε τους,απελευθερώσου κ θα δεις πως θα πετάξεις όπως τα πουλιά που παίζουν έξω στην αμμουδιά...

για ποιον γράφεις?σε ποιον απευθύνεσαι?είσαι εσύ?ναι είσαι εσύ,σε 3 ρόλους διαφορετικούς να παίζεις άλλη μια σκηνή,είναι τελικά για σένα μια παράσταση η ζωή,χωρίς περιθώριο για λάθη γιατί είσαι τελειομανής όταν ολοκληρώσεις αναλογίσου όλα όσα έχεις κάνει...σίγουρα τα πήγες καλά,μην μένεις εδώ να ξεψυχάς πες μια φορά όσα έχεις στη καρδιά κ ας χάσεις μετά κάτι που αγαπάς,τουλάχιστον θα έχεις ανοιχτεί κ θα έχεις μιλήσει με ειλικρίνεια...αξίζει πιστεύω,ευελπιστώ να τα πούμε πάλι κάποια άλλη στιγμή,σε κάποια άλλη φάση της ζωής σου όταν θα έχουν μπει όλα σε μια σειρά προς το παρόν απλά προσπαθείς κ αυτό αξίζει πιο πολύ απ'ό,τι άλλο στη ζωή...

*[forever is just a minute to me
τελικά :)
επίσης σας αγαπώ όλους,καλούς κ μαλάκες (L) :)]

δόσεις αισιοδοξίας...ίσως(?) :) [δεν έχω τίτλο ακόμα]

οταν ημουν πιο μικρη ειχα πιστεψει καποια στιγμη οτι θα ξυπναγα ενα πρωι και η ζωη θα ηταν διαφορετικη.
φανταζε τοσο ευκολο και απλο μα χρονο το χρονο καταλαβα οτι αυτο που ειχα κανει να φανταζει εφικτο τελικα ηταν οτι πιο δυσκολο μπορουσε να συμβει.
τωρα καθε που βραδιαζει στο σκοταδι χανομαι φλερταροντας τη μοναξια μου και γραφοντας για οσα με πληγωνουν με μοναδικη ελπιδα να σπασω το φραγμα της σιγης που επικραττει και για μια φορα δυνατα να πω...ζω!
γραφω ο,τι νιωθω δεν αφηνω τιποτα να χαθει στη σιωπη.
σε ενα παραθυρι θα με βρεις καποια αυγη να ειμαι εκει κατω απ'το φως με μοναδικο μου οδηγο μια χαμενη ελπιδα που κρατω απ'οταν ημουν ακομα παιδι με ονειρα γεματη που ποτε δεν θα ηταν μια αυταπατη.
θα ειμαι εκει να προσπαθω να εκφραστω και πισω να αφησω ο,τι με κανει να πονω.
μεσα στο ονειρο μου ζω και οι φωνες σας στα αυτια μου σαν κραυγες αντηχουν.
δε σας φοβαμαι πια γιατι την αληθεια να δειτε δε μπορειτε,γι'αυτο μες στη ψευτια ζειτε σαν ενα τυφλο που δε ξερει με ποιον μιλαει και που παει.
ετσι εγω στα ματια σας κοιτω ξεροντας οτι ποτε απο εσας δε θα πληγωθω καθως την αληθεια που σας κοιτα καταματα να δειτε δε μπορειτε και ειστε πια για κλαματα.
αυτο που με φοβιζει πιο πολυ και απο την ιδια τη ζωη ειναι το σκοταδι που απλωνεται βαθυ και μεσα του χανομαι καθε φορα που τιποτα δεν μου αρκει.
ομως οταν ειμαι εκει να το πολεμησω προσπαθω και ζωντανη απο μεσα του να βγω.
γραφω και ας πονω για ο,τι αληθεια αγαπω.
οπλο μου μοναδικο να συνεχισω να προσπαθω ο λογος μου,η ελπιδα μου που ποτε δε θα προδωσω ακομα και αν καποτε θολωσω,πισω θα γυρισω και το ονειρο θα ζησω.
το μονο που ζητω ειναι εσυ να μ'ακουσεις και ας μη με νιωσεις ο,τι και να πεις δε θα με πληγωσεις,απλα την αγαπη μου ξανα δεν θα νιωσεις,ομως θα ειμαι παντα εκει οταν με χρειαστεις γιατι χρονια τωρα σου εδωσα μια υποσχεση και συμβουλη μαζι την οποια θα κανω πραγματικη.
παντα να αντιμετωπιζεις και να κοιτας τη ζωη καταματα γιατι δε θα σε λυπηθει αν την αρνηθεις και αν ποτε με χρειαστεις θα ειμαι παντα εκει σε μια γωνια να σου κραταω συντροφια την πιο ανησυχη νυχτια.
να ξεφυγεις προσπαθεις και προχωρας με βλεμμα αδειανο σαν να μην υπαρχει τιποτα σημαντικο.
ταξιδευεις περα απο καμπους σε μερη που δεν εχεις δει ποτε ξανα τρεχεις να βρεις αυτο που σε εκανε να νιωσεις καποτε αληθινος.
μεσα στο πληθος δυο ματια να σου δωσουν ελπιδα ξανα ψαχνεις να βρεις.
κοιτας ουρανο να βρεις ενα ονειρο παλιο μα το βλεμμα σου πεφτει παλι στο κενο και το παρον σου μοιαζει τοσο τρομακτικο και σκοτεινο.
καθως νυχτωνει ολα σκοτεινιαζουν και την ψυχη σου παλι σκεπαζει το γκριζο.
προχωρας πανω σε σαπιο νημα με θεατες τους δαιμονες σου να περιμενουν το μοιραιο σου βημα και οι αγγελοι να απελπιζονται.
προσπαθω χρονια να σε βρω μα δε μπορω γιατι την αληθεια σου δεν καταφερα να δω.
στο ονειρο μου παντα πιστη δεν μπορω ακομα να σε δω γιατι κινουμαι στο ψεμα και γω σαν ρομποτ.
τα ματια μου ανοιχτα αλλα δε βλεπω μπροστα οσο και αν προσπαθω.
βαδιζω μεσα στη νυχτα ψαχνοντας την ακρη να βρω!εχω τα ματια μου ανοιχτα για να ονειρευτω μα οσο και αν προσπαθω ακομα βλεπω το ιδιο κενο.
θελω εξω απο αυτο το κουτι να βγω μα δε μπορω!
βλεπω ανθρωπους να δινονται να χαραμιζονται και παλι στην αρχη να βρισκονται,γυρναω μεσα σε κοσμους που δεν γνωριζω και ολο ελπιζω μα φοβαμαι να γυρισω πισω σε αυτα που γνωριζω...
ελα μαζι μου να φυγουμε απο δω και παρεα ταξιδι στα παιδικα μας ονειρα να κανουμε.τα παλια να 8υμη8ουμε και τον εαυτο μας να βρουμε!
ετσι μου ειχες πει μια νυχτια που καναμε τα ονειρα μας αληθινα.
ομως τωρα ακομα και αν δεν φοβαμαι τιποτα πια να σε βρω δε μπορω οσο και αν προσπαθω γι'αυτο για σενα τραγουδω.
στο χαρτι αυτο αποτυπωνω το πιο ωραιο μου τραγουδι για σενα να το πω και υστερα ας χαθω μεσα σε ενα ονειρο ουτοπικο.
απεναντι μου ενα ενα βγαινουν συναισθηματα χαμενα στο χαρτι,στο χρονο.
γραφω γιατι μπορω ετσι να εκφραστω και εσενα μεσα στη πενα να δω ακομα και αν να σε αγγιξω δε μπορω.
μοιαζει ο κοσμος με ενα κουτι που απο κει να βγω δε μπορω στο στομα μου βαλαν φιμωτρο και η φωνη να ακουστει δε μπορει.
βαλανε καμερες για να με ελεγχουν και στο χαζοκουτι πλυση εγκεφαλου μου κανουν.
μα μεσα εδω πρεπει να ζησω και για να επιβιωσω να γραφω θα συνεχισω.

αυτό κάποτε θα γινόταν τραγούδι από τον άσαρκο των βήτα-πείς αλλά τελικά δεν έτυχε..δυστυχώς :(
ο στίχος είναι όλος δικός μου κ δεν έχω προσθέση μουσική καθώς είμαι κοινώς άσχετη :)
[για να μελοποιηθεί χρειάζονται κάποιες αλλαγές τις οποίες δεν μπορώ να κάνω μόνη μου,ένιγουεϊ :) απολαύστε το,αν είναι καλό δηλαδή ;):)

στα σύνορα τρέλας κ λογικής...

τόσα χρόνια έξω από τον κόσμο σας κατοικώ

κάπου σ' έναν οικισμό,

δίπλα από την πόρτα για τον ουρανό
εκεί θα με βρεις, στα σύνορα τρέλας κ λογικής,
όπου κάθε ανάσα μου μοιάζει με ευχή κ η ανάγκη για ελπίδα έχει χαθεί.
Όλοι μου λένε να φύγω, να εξαφανιστώ ή να σιωπήσω πριν να πληγωθώ.
Μα εγώ φοβόμουν μόνο μη τρελαθώ κ τώρα είναι πολύ αργά για να το αποφύγω αυτό,
γι' αυτό κ θα πετάξω ψηλά, θ' αγγίξω όνειρα παιδικά κ στο τέλος θα χτίσω εκεί πάνω μια φωλιά, θα μένω με τα αστέρια αγκαλιά, μακριά απ' όλα αυτά μοναχά να σας κοιτώ κ να γελώ!

Μου λέγατε πως αν συνεχίσω έτσι θα χαθώ

κ να 'μαι τώρα εδώ, δεν σας φοβάμαι μα σας πολεμώ

τώρα πια όταν με χτυπoύν δεν σιωπώ μα χτυπώ κ γω

πλέον αποκλείεται να φοβηθώ, έχω τη τρέλα μου για οδηγό μακριά απ' τις λύπες να πετώ, το κόσμο αυτό να μπορώ ν' αλλάξω κ ας είμαι ακόμα μικρή, πολύ μικρή ενάντια του να πολεμώ,
θα πετάξω ψηλά, θ' αγγίξω όνειρα παιδικά κ στο τέλος θα χτίσω εκεί πάνω μια φωλιά, θα μένω με τα αστέρια αγκαλιά, μακριά απ' όλα αυτά μοναχά να σας κοιτώ κ να γελώ!

Απαλλοτρίωση σούπερ μάρκετ απο αναρχικούς 14/06/08

Σημερα στις 13:30 απαλλοτριωθηκαν ειδη πρωτης αναγκης σε 2 σουπερ μαρκετ(Βεροπουλος και DIA )και μοιραστηκαν στη λαικη της Μ. Βοδα.




Ακολουθει το κειμενο που μοιραστηκε στο Βεροπουλο.







Επιτέλους! Οι μεγαλοκαρχαρίες των σούπερ μάρκετ και των εταιρειών τροφίμων παγωσαν τις τιμές των προϊόντων τους! Κάποιοι μάλιστα φάνηκαν πιο γαλαντόμοι και μειώσαν τις τιμές τους, προκειμένου να αυξηθεί η "αγοραστική δύναμη" των καταναλωτών.




Με πιο απλά λόγια: να κονομάνε περισσότερα! Επειδή ξέρουμε ότι κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά όλες αυτές τις μπούρδες για δήθεν μειώσεις τιμών, εφαρμόζουμε και πάλι στην πράξη, την δική μας "δέσμη μέτρων" κατά της ακρίβειας, με απαλλοτρίωση τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης από μεγάλο σουπερ μάρκετ.




Υ.Γ. Όσον αφορά τα καλυμμένα μας πρόσωπα, έχουμε να πούμε τα εξής: Κατανοώντας πως η κοινωνία είναι ακόμα ανέτοιμη και αμήχανη να αφουγκρασεί και να στηρίξει τέτοια γεγονότα, κρίνουμε σκόπιμο να πάρουμε τα στοιχειώδη μέτρα για την ασφάλειά μας, απέναντι στα συστήματα ασφαλείας και τους μηχανισμούς καταστολής, προκειμένου να συνεχίσουμε να ζούμε και να δρούμε ελεύθεροι.





ΤΟ ΜΟΝΟ ΜΕΤΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΜΑΣΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ.




ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ .





Οργισμένοι αναρχικοί ενάντια στην ακρίβεια

Για να ακουστούν δυνατά όσες και όσοι δεν έχουν φωνή!

Αντιρατσιστικό φεστιβάλ νέο δελτίο τύπου αλλαγή τοποθεσίας!

4,5 και 6 Ιουλίου 2008

Πάρκο Γουδή

(είσοδος από Κατεχάκη)

Για να ακουστούν δυνατά όσοι δεν έχουν φωνή!

13^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Για να ακουστούν δυνατά όσοι και όσες δεν έχουν φωνή: Οι μετανάστες και οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, οι ομοφυλόφιλοι και οι λέσβιες, οι φυλακισμένοι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι επισφαλείς και οι άνεργοι, οι νέες και οι νέοι.

13^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Από τις 4 έως τις 6 Ιουλίου 2008 στο πάρκο Γουδή (είσοδος από Κατεχάκη). Μια γιορτή για όσους θέλουν να φωνάξουν ενάντια στη σιωπή που τους επιβάλλεται. Μια διαδήλωση για όσους τους πνίγουν τα σύνορα στο Αιγαίο ή την Ομόνοια, στην οικοδομή ή το άσυλο. Μια μάζωξη όσων δεν θέλουν πια να ζουν χώρια, ο καθένας για τον εαυτό του.

13^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Θα βρεθούμε στο πάρκο Γουδή για πρώτη φορά. Για να συνεχίσουμε όσα εδώ και καιρό έχουμε αρχίσει, για να αρχίσουμε όσα θα χρειαστεί για καιρό να συνεχιστούν. Για να μιλήσουμε για τη βαρβαρότητα του ρατσισμού, αλλά και για την ελπίδα του αγώνα, για να κουβεντιάσουμε για τα σύνορα και τη Μανωλάδα, για να δοθεί ο λόγος στα παιδιά της δεύτερης γενιάς, σε όλα τα παιδιά που η γενιά τους θεωρείται δεύτερη και παρακατιανή.

13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.  Με τους Soul Rebel από τη Νέα Ορλεάνη να παίζουν το soundtrack της άλλης Αμερικής που επιμένει να δημιουργεί κόντρα στο ρατσισμό, τη φτώχεια και την καταστροφή. Αλλά και με τους πιο κοντινούς μας Φοίβο Δεληβοριά, Κρίση Στασινοπούλου, Closer, Sigmatropic, Abbie Gale, Δημήτρης Μπασλάμ με το παιδικό παραμύθι Αγησίλαο, Al Mahaba, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Θέμο Σκανδάμη. Για δεύτερη χρονιά συνεχίζεται το μεγάλο αφιέρωμα στα συγκροτήματα της δεύτερης γενιάς των μεταναστών.  

13^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Μια γιορτή για όσους δεν έχουν φωνή, αλλά ονειρεύονται νέες γλώσσες και μπορούν ακόμα να ακούσουν τις φωνές των ονείρων.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 4-5-6 Ιουλίου, Γεωπονική Σχολή Αθηνών

Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι μια κοινωνική συνάντηση εγχώριων και αλλοδαπών, μια πολιτιστική εκδήλωση με διαπολιτισμικά, πολυγλωσσικά και διεθνικά χαρακτηριστικά, ένας πολιτικός θεσμός προώθησης της κοινωνικής εξίσωσης των οικονομικών και των πολιτικών προσφύγων που ζουν στην Ελλάδα και, ταυτόχρονα, έμπρακτης αλληλεγγύης σε όσους/ες υφίστανται διακρίσεις λόγω εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας, φύλου ή σεξουαλικής επιλογής.
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας (πραγματοποιούνται αντίστοιχα φεστιβάλ σε άλλες οκτώ πόλεις της Ελλάδας) ξεκίνησε το 1996. Έχει συνεχή ανοδική πορεία και στο 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ του 2007 συμμετείχαν 25.000 άτομα και εκατοντάδες ελληνικές και αλλοδαπές οργανώσεις κάθε είδους: αντιρατσιστικές, μεταναστευτικές, εκπαιδευτικές, μειονοτικές, γυναικείες, φεμινιστικές, νεανικές, δημοτικές κ.λπ.
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αποτελεί κορύφωση της ετήσιας φιλομεταναστευτικής δράσης μας (κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις στις αρχές, δομές έμπρακτης αλληλεγγύης κ.λπ.) και στο περιεχόμενό του προσπαθεί αφενός να συμπυκνώσει τους στόχους και τους αγώνες του αντιρατσιστικού κινήματος τη συγκεκριμένη περίοδο και αφετέρου να αναδείξει ποιοτικά καλλιτεχνικά εγχειρήματα, εναλλακτικά πειράματα αντίστασης και δημιουργίας, μορφές πολυπολιτισμικής συμβίωσης κ.λπ.
Το φετινό 13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ επικεντρώνεται στην κρατική καταστολή που υφίστανται οι νεοεισερχόμενοι πρόσφυγες στην Ελλάδα, καθώς και στις ακραίες διακρίσεις που βιώνουν οι νόμιμοι μετανάστες, προβάλλει την κοινωνική και πολιτιστική παρουσία της δεύτερης γενιάς μεταναστών/τριών στην Ελλάδα και επιχειρεί, μέσω του αφιερώματος στην τζαζ μουσική, με κέντρο το συγκρότημα από τη Νέα Ορλεάνη, με έντονη αγωνιστική παρουσία στο πλευρό των θυμάτων του τυφώνα «Κατρίν», να αναδείξει τον απελευθερωτικό ρόλο της κριτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Παγκόσμια Ημέρα Κατά Της Παιδικής Εργασίας

Η 12η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας, και με αφορμή την ημέρα αυτή, η UNICEF επισημαίνει πως το πιο αποτελεσματικό μέτρο για την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας είναι η εκπαίδευση.

Σύμφωνα με την UNICEF, 317 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο, 5 έως 17 ετών είναι σήμερα οικονομικά ενεργά σε όλο το κόσμο.

Σχεδόν τα 5,7 εκατομμύρια από αυτά τα παιδιά εργάζονται σε ιδιαίτερα αποτρόπαιες συνθήκες, εξαναγκασμένα σε καταναγκαστική εργασία λόγω χρεών ή σε δουλεία. Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, περίπου 93 εκατομμύρια παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο ενώ πάνω από το 53% των παιδιών εκτός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι κορίτσια.

Η εκπαίδευση είναι το πιο αποτελεσματικό μέτρο και ο ακρογωνιαίος λίθος της στρατηγικής της UNICEF για την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας. Επίσης, Η UNICEF βοηθάει τις οικογένειες και τις κοινότητες να καταστούν η πρώτη γραμμή άμυνας για τα παιδιά μέσα από την ενημέρωση για τα δικαιώματα των παιδιών, την οικονομική στήριξη και την ενίσχυση της νομοθεσίας.

Σημαντικό βήμα στον τομέα αυτό είναι και η Σύμβαση 182 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την άμεση κατάργηση των πιο επικίνδυνων μορφών εργασίας που έχει επικυρωθεί από την πλειοψηφία των κρατών (επικύρωση από Ελλάδα στις 15 Ιουνίου 2001).

Δυστυχώς πάρα πολλά παιδιά τελικά,συμπεριλαμβανομένου κ εμένα,εργάζονται καθημερινά για περισσότερο από 8 ώρες με ποσό πληρωμής που δεν καλύπτει ούτε καν τις βασικές τους ανάγκες!Κάποιος θα πρέπει να κάνει κάτι για αυτό,τώρα το ποιος είναι άλλο θέμα,ίσως βέβαια να είναι λίγο παρήγορο να ζητήσουμε τουλάχιστον καλύτερες συνθήκες εργασίας αν κ νομίζω ότι τα ψυχικά τραύματα δεν τα γιάνει κανείς,μόνο τα οικονομικά "τραύματα" διορθώνονται έστω κ λίγο...δυστυχώς γιατί στην ηλικία αυτή η ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο.Εύχομαι κάποια στιγμή να αλλάξει αυτό κ να μην χρειάζεται να μας εκμεταλλεύονται από τόσο μικρή ηλικία για ένα κομμάτι ψωμί στην ουσία,αλλά δυστυχώς στον κόσμο μας επικραττεί το κλίμα της ζούγκλας κ ο ένας "τρώει" τον άλλο,αλλά κ πάλι ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί,ας ελπίζουμε να αλλάξει η κατάστασησ που επικραττεί αυτή τη στιγμή!:)

Θανασης Πλευρης,ενας μεγαλος...εχμ εθνικιστης,μαλακας,φασιστας κ πανω απ'ολα γελοιος!τα αγαθα κωποις κτωνται!:P

πιο μαλακας δε γινεται παντως!η απαντηση του ηταν εντελως απαραδεκτη!λες κ αυτος ειναι κανας τρομερος που ανεχεται τα παντα αλλα με τοση μαλακια που τραβαει ο ανθρωπος λογικο μου φαινεται τελικα να αντιδρα ετσι!αντε κ καλη μαλακια Πλευρη!;)
απο κατω η απαντηση του ραδιο αρβυλα,η μοναδικη εκπομπη που ασχοληθηκε με το θεμα[απ'οσο ξερω]μπραβο τους!:)

Μπατσοκρατια σε ολο της το μεγαλειο!Θαυμαστε κ αποθεωστε!:P

ετσι ετσι!!ειδατε πως μας προσεχουν οι μαλακες??παντως υπαρχουν 3 εξηγησεις νομιζω για αυτο το βιντεο:
1. τους ελειψε το ξυλο στις πορειες κ ειπαν να χτυπησει ο ενας τον αλλο,
2. αναρωτιουνται ποιανου το κεφαλι ειναι πιο κουφιο :P,
3. [που ειναι κ το μονο σιγουρο!]κατω απ'τα καπελα τους εχουνε σκατα που λεει κ ο javaspa,αυτο ειναι!:);)



εδω τα λογια ειναι περιττα νομιζω οτι το βιντεο μιλαει απο μονο του!:)
[για μαθηματα περι στοματικου κ οχι μονο!απευθυνθειτε στην τροχαια καλωντας τον αριθμο...!:P]

Εθνικισμός απο την κουνια

Με την κατάσταση να βράζει στα Βαλκάνια, τη νέα αλλαγή συνόρων και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αλλά και οι μεγαλοεκδότες και μεγαλοκανάλαρχες δεν έχασαν την ευκαιρία να ανασύρουν το εργαλείο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιούν σε τέτοιες περιπτώσεις, τον εθνικισμό. Με την «αμέριστη συμπαράσταση» των κατά καιρούς εθνικιστικών στοιχείων, χρησιμοποίησαν τους μαθητές κάποιων σχολείων για να σπείρουν για μια ακόμη φορά αυτό το δηλητήριο στις νεανικές συνειδήσεις.
Για το πώς και γιατί ο εθνικισμός καλλιεργείται στο σχολείο, μιλήσαμε με μαθητές του 2ου Λυκείου Περιστερίου και τον καθηγητή, στέλεχος του ΠΑΜΕ, Αντώνη Καλόβουλο.
Ποιον βολεύει ο εθνικισμός;
Ο εθνικισμός είναι ιδεολογία της αστικής τάξης και έχει πολλές αποχρώσεις και εκφάνσεις στη ζωή μας. Είναι η λογική του “διαίρει και βασίλευε”. Στην προκειμένη περίπτωση να «διαιρούνται», να φαγώνονται μεταξύ τους οι λαοί διαφορετικών χωρών ή οι διαφορετικές εθνότητες που κατοικούν στην ίδια χώρα, ώστε να «βασιλεύουν» οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι βιομήχανοι που έχουν συμφέρον να τους έχουν υποταγμένους. Δηλαδή να μη σηκώνουν κεφάλι οι εργαζόμενοι ενωμένοι και αδελφωμένοι ενάντια στις προσπάθειες των καπιταλιστών να κλέβουν τον πλούτο που παράγουν με τη δουλιά τους οι εργαζόμενοι.
Αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις επιχειρήσεις βολεύονται με το να πιστεύει ο Ελληνας εργαζόμενος ότι εχθρός του είναι ο μετανάστης εργάτης, ώστε να μην κατεβαίνουν μαζί στο δρόμο για να διεκδικήσουν καλύτερους μισθούς από τον εργοδότη τους. Χαίρονται εάν ο Ελληνας μαθητής πιστεύει ότι δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με το μαθητή που κατάγεται από άλλη χώρα, έτσι ώστε να μη βρεθούν ποτέ πίσω από το ίδιο πανό διεκδικώντας να μη μπουν οι εταιρείες μέσα στα σχολεία. Προσπαθούν και με αυτόν τον τρόπο το λαϊκό αλλά και το μαθητικό κίνημα να είναι “χωρισμένο”, αδύναμο, να μην αποτελεί γι’ αυτούς απειλή.
Επιδιώκουν να σπέρνουν το φόβο και την ανασφάλεια στο λαό μας για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ασφάλεια της χώρας μας προβάλλοντας ως εχθρούς της τους γειτονικούς λαούς. Με τον αποπροσανατολισμό αυτό, κρύβουν καλά πως το μόνο που δημιουργεί τους κινδύνους και τις εχθρότητες ανάμεσα στη χώρα μας και τις άλλες είναι οι ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές, που τσακώνονται μεταξύ τους για το πώς θα μοιράσουν την «πίτα» των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Ρόλο διαιτητή σ’ αυτό το παιχνίδι έχουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Αυτοί είναι οι πραγματικοί και οι μόνοι εχθροί των λαών.
Ταυτόχρονα όμως, οι Ελληνες επιχειρηματίες θέλουν να εκμεταλλευτούν εργαζομένους σε άλλες χώρες, «να γίνουν οι επιχειρήσεις τους πρωταγωνιστές στα Βαλκάνια» όπως διακηρύττουν δεξιά και αριστερά. Τότε τους συμφέρει να καταργήσουν τα σύνορα για να έχουν μικρότερο κόστος και μεγαλύτερο κέρδος από την πώληση των προϊόντων τους σε άλλες χώρες. Δεν τους πειράζει που χάνεται το «εθνικό στοιχείο», που το «αθάνατο ελληνικό γονίδιο» μένει άνεργο! Τότε θυμούνται ότι όλοι ζούμε στο … «πλανητικό χωριό» της γης και «δεν έχουμε διαφορές».
Εθνικισμός στις σχολικές αίθουσες…
Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, ο τρόπος και το περιεχόμενο των μαθημάτων αλλά και το ίδιο το πνεύμα των ιστορικών εγχειριδίων που χρησιμοποιούνται, καλλιεργεί το έδαφος να περνάνε στις συνειδήσεις των μαθητών μια σειρά από εθνικιστικές αντιλήψεις. Οπως δήλωσε στον «Οδηγητή» ο Αντώνης Καλόβουλος, φιλόλογος που διδάσκει ιστορία στη Γ’ Γυμνασίου και στέλεχος του ΠΑΜΕ: «Τα περιθώρια τα αφήνει το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και όχι μόνο περιθώρια, αφήνει και ένα συγκεχυμένο πλαίσιο στο οποίο ο καθένας μπορεί να μπολιάσει ότι τον βολεύει…» συμπληρώνοντας: «Δεν είναι ένας εθνικισμός σε σταθερή βάση, μια μόνιμη δηλαδή άποψη, αλλά ένας εθνικισμός που θα «παίζει» πότε από δω, πότε από κει, μια να υπερασπιστούμε το συμφέρον της Ελλάδας μια της ΕΕ, μια μαζί με τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, όπως συμφέρει κάθε φορά το σύστημα».
Ετσι δίνεται η δυνατότητα, με συγκεκριμένο σχέδιο, να χρησιμοποιούνται οι μαθητές ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μαθητές δύο δημοτικών σχολείων της Θεσσαλονίκης (49ο και 50ο) που αναγκάστηκαν ύστερα από πρωτοβουλία ενός καθηγητή (χωρίς κανείς από το Υπουργείο να τον εμποδίσει) να παρελάσουν στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ με πλακάτ που έγραφαν «ή ταν ή επί τας»! Ενώ Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της παρέλασης, φώναξε το σύνθημα που φώναξαν και οι λοκατζήδες: «Στους Μακεδόνες ρέει αίμα ελληνικό, στα Σκόπια δεν θα δώσουμε το όνομα αυτό».
Ωστόσο, όταν ξεκίνησε να συζητιέται το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων το 1992 το εθνικιστικό κλίμα καλλιεργούνταν πολύ πιο έντονα σε σημείο μαζικά να υποχρεώνονται οι μαθητές, υπό την απειλή της “απουσίας” να κατεβαίνουν σε εθνικιστικά συλλαλητήρια και να φωνάζουν εθνικιστικά συνθήματα.
Τη χρονιά εκείνη με πρωτοβουλία του ίδιου του τότε Υπουργού Παιδείας Γιώργου Σουφλιά κυκλοφόρησε «ιστορικό» εγχειρίδιο με τίτλο «Μακεδονία, ιστορική και πολιτική» 55 σελίδων, που μοιράστηκε και διδάχθηκε σε όλους τους μαθητές. Σε αυτό «εξηγείται» γιατί μόνο οι Ελληνες έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα Μακεδονία την ίδια ώρα που οι διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει και η χώρα μας (συνθήκη του Βουκουρεστίου 10/08/1913) συμφωνούν ότι ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας ανήκει κατά 51% στην Ελλάδα, 39% στη Σερβία (ΠΓΔΜ), 9,5% στη Βουλγαρία και 0,5% στην Αλβανία.
Το μερίδιο των ΜΜΕ
Τα ΜΜΕ έχουν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στις εθνικιστικές αντιλήψεις που καλλιεργούνται και ανάμεσα στους μαθητές. Ολοι έχουμε παρακολουθήσει «μαραθώνιους» από πάνελ με φασιστοειδή και εθνικιστικά «στοιχεία» που ωρύονταν για το γεγονός ότι κάποιος μαθητής-παιδί οικογένειας μεταναστών που αρίστευσε στην τάξη του θα κρατούσε την ελληνική σημαία στις παρελάσεις. Oλοι αυτοί οι «Υπέρ-πατριώτες» ξεχνάνε τότε να μας πουν ότι η ιστορία των λαϊκών αγώνων έχει αποδείξει πως όποτε ο λαός μας υπερασπίστηκε την εθνική του ακεραιότητα ενάντια στους ξένους και ντόπιους εχθρούς, κάτι τύποι σαν κι αυτούς ήταν οι πρώτοι που «την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια». Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, συνεργάστηκαν με τους ξένους ή ντόπιους εχθρούς του λαού (όπως συνέβη με την αμερικανοκίνητη Χούντα των Συνταγματαρχών στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου).
Αλλωστε και σήμερα κάνουν “τουμπεκί” (βλ. ΛΑΟΣ κλπ) όταν ο πραγματικός εχθρός των λαών, οι ιμπεριαλιστές και το ΝΑΤΟ κάνουν κάθε μέρα τσιφλίκι τους τα λιμάνια και το έδαφος της χώρας μας για να πραγματοποιήσουν, με τη βοήθεια και των ελληνικών στρατευμάτων, τις επιθέσεις και τους βομβαρδισμούς τους ενάντια στους λαούς που αγωνίζονται, απειλώντας το ίδιο το μέλλον της χώρας μας.
Ποιος τελικά μας κλέβει τις δουλειές;
Την ίδια ώρα όλοι αυτοί παλεύουν να μας πείσουν ότι οι μετανάστες που εργάζονται στη χώρα μας «μας τρώνε της δουλιές» και πως «οι μετανάστες είναι αυτοί που κάνουν όλα τα εγκλήματα στη χώρα». Αφ’ ενός το δεύτερο δεν αποδεικνύεται από τις στατιστικές της Αστυνομίας. Αφ’ ετέρου κανείς από αυτούς δεν μας λέει ποιος είναι αυτός που επιτρέπει στις ξένες επιχειρήσεις να αφήνουν χιλιάδες εργάτες άνεργους στη χώρα μας και να την “κάνουν” για βαλκανικές και άλλες χώρες, όπου μπορούν με το ελάχιστο δυνατό μεροκάματο να εκμεταλλεύονται τους εκεί εργαζομένους.
Δεν είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της ΕΕ που αφήνει τους επιχειρηματίες να αλωνίζουν μέσα και έξω από τη χώρα; Αλλωστε με την απειλή ότι θα «πάρουν τις επιχειρήσεις τους και θα φύγουν» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχουν «χαρίσει» στους Ελληνες καπιταλιστές, εκατομμύρια ευρώ μέσω φοροαπαλλαγών, φέρνοντας τα ταμεία των εργαζομένων στη σημερινή άθλια κατάσταση.

http://www.odigitis.gr

Νικόλας Άσιμος

Ο Νικόλας Άσιμος (πραγματικό όνομα Νικόλαος Ασιμόπουλος, 20 Αυγούστο 1949 – 17 Μαρτίου 1988); Αναρχικός μουσικός, τραγουδοποιός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στην Κοζάνη. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την 3η θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965.
Από μικρός έδειξε τον ανήσυχο χαρακτήρα του. Είχε μεγάλη αντίληψη. περιέργεια και ήταν πολύ φιλομαθής. Σαν μαθητής, του άρεσε να διαβάζει εξωσχολικά βιβλία και στο σχολείο ήταν από τους πρώτους μαθητές. Μελέτη ελάχιστη (κυρίως στο γυμνάσιο). Από μικρός ήταν ζωηρός, αμφισβητούσε, έψαχνε τη ζωή, θυμάται ο αδερφός του Δημήτρης Ασιμόπουλος.

Στο Δημοτικό κρατούσε τη σημαία. Στο γυμνάσιο δεν τα ήθελε καθόλου αυτά και καθησύχαζε τους γονείς του καθώς τον έβλεπαν να μην διαβάζει. Εγώ τα ξέρω, δεν παν να χτυπιούνται, εγώ θα γράψω στα γραπτά. Είχε πολύ μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό του. Οι καθηγητές του ήταν διχασμένοι. Και τον συμπαθούσαν αλλά και δεν τον ανέχονταν, γιατί τους έμπαινε στα ρουθούνια (τους κριτικάριζε με τον τρόπο του.)

Έφηβος ασχολήθηκε με το σχολικό θέατρο (όπου θέατρο ο Νικόλας μέσα), με τον αθλητισμό, με το ποδόσφαιρο (τον είχαν ζητήσει στο σύλλογο της Κοζάνης αλλά δεν πήγε). Έγραφε στίχους. Δημιουργούσε ποιήματα με αφορμές διάφορες (σχολείο, κοινωνική ζωή, πόλη, έρωτας). Οι καθηγητές του γνωμάτευσαν ότι είχε πρόωρη ωριμότητα. Πολλές εκδηλώσεις του σχολείου του και εκτός γίνονταν με πρωτοβουλίες του.

Τα σχολικά βιβλία του τα διάβαζε ολόκληρα και δεν τα ξαναδιάβαζε (ή έριχνε καμιά ματιά). Τελειώνει το Λύκειο τότε Πρακτικό-Κλασσικό (θετικά μαθήματα- θεωρητικά μαθήματα). Ο Νικόλας τελείωσε Πρακτικό, μα επέλεξε θεωρητικές επιστήμες. Φροντιστήριο δεν πάτησε. Μαθαίνει (για τις τελικές εξετάσεις) τελευταία στιγμή τα Λατινικά, (τότε) μόνος του και μπαίνει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, τμήμα Νεοεληνικό (1967). Ήθελε να πάει για δημοσιογραφία. Τελειόφοιτος ή απόφοιτος Λυκείου στελνει κάποιο γραπτό σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Ασιμόπουλος. Όμως σιγά-σιγά σαν φοιτητής καθιερώνει το Άσιμος σαν επίσημο, η ταυτότητα του μένει κάποια στιγμή στην Ασφάλεια, δεν την αναζητεί. ώσπου γύρω στο '86 εκδίδει ταυτότητα σαν Νικόλας Άσιμος.
Το 1967, σε ηλικία 18 ετών έφυγε για την Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής με απώτερο σκοπό να γίνει δημοσιογράφος. Το ψευδώνυμο «Άσιμος» χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε ένα ερασιτεχνικό δημοσιογραφικό άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα έφτιαξε ένα φοιτητικό Θεατρικό Εργαστήρι, ανεβάζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο και Μολίερο και αγόρασε την πρώτη του κιθάρα.

Στα μέσα των σπουδών του άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ ως αυτοδίδακτος μουσικός, όπου αγνοώντας όλες τις προειδοποιήσεις της χουντικής λογοκρισίας για τους στίχους του κατέληξε τελικά να συλληφθεί, να δαρθεί και να κρατηθεί στην Ασφάλεια, όπου περιέργως χάθηκε η ταυτότητά του. Ο Άσιμος δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα (το 1986, ενάμιση χρόνο πριν το θάνατο του) και μάλιστα με το επώνυμο «Άσιμος» και την διευκρίνιση «άνευ θρησκεύματος» στο σχετικό σημείο. Χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, απέχοντας μόνο 6 μαθήματα από το πτυχίο, έφθασε το 1973 στην Αθήνα, όπου εμφανίσθηκε σε διάφορες «μπουάτ» της Πλάκας («5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο»), σε συνεργασία με προοδευτικούς τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες (Γκαϊφύλλιας ?, Λήδα και Σπύρος, Ζωγράφος, Τζαβέλλας, Ζουγανέλλης, Μπουλάς, Αδριανός, κ.ά.), παρουσιάζοντας ένα σύνθετο πρόγραμμα με μουσική και αντικαθεστωτικά κείμενα και μικρά θεατρικά, ενώ με το σχήμα «Για ένα Πολιτικό Καφενείο» έδωσε πολλές παραστάσεις στον πεζόδρομο της Μνησικλέους για «να συμβάλουν έμπρακτα και οι καλλιτέχνες στην ανατροπή των καταπιεστών του λαού» .

Το 1975 κυκλοφόρησε σε ένα δισκάκι 45 στροφών τα πρώτα του 2 τραγούδια («Πανηγύρι» και «Ο Μηχανισμός»: «Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής / και να γυρίσω δίσκο...») και σε λίγο προχώρησε σε έκδοση δικών του «παράνομων» (όπως τις έλεγε) κασετών, τις οποίες ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, την πλατεία των Εξαρχείων, το Μοναστηράκι και τον Λυκαβηττό. Δημιούργησε επίσης το συγκρότημα «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, σε κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, σε μουσικοθεατρικά σχήματα, σε θέατρο του δρόμου και άλλα προχωρημένα «δρώμενα». Το 1976, από τη σχέση του με τη Λίλλιαν Χαριτάκη, γεννήθηκε η κόρη του, η Λίλλιαν – Κυριακή ή «Νιουνιού», όπως συνήθιζε ο ίδιος να την αποκαλεί.

Στις 24 Οκτωβρίου 1977 φυλακίσθηκε επί 2 μήνες, μαζί με άλλους 5 εκδότες – συγγραφείς του αντιεξουσιαστικού ? χώρου, που η τότε κυβέρνηση θεώρησε «ηθικούς αυτουργούς» σε επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τους μυστηριώδεις θανάτους 4 φυλακισμένων Γερμανών ανταρτών πόλης (τα εντάλματα σύλληψής τους τούς είχαν χαρακτηρίσει «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο»). Το 1981, λίγο μετά τις καταλήψεις άδειων αθηναϊκών σπιτιών από αντιεξουσιαστές, όπου ήταν τακτικός θαμώνας και τραγουδιστής, έγραψε και κυκλοφόρησε μόνος του το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ο Ξαναπές», σε 4 τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Β. Παπακωνσταντίνου και η Χάρις Αλεξίου.

Το 1985 άνοιξε ένα μαγαζάκι - κατοικία στην οδό Καλλιδρομίου, που το ονόμασε «Χώρο Προετοιμασίας». Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα, κασέτες, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα. Το 1987 κλείστηκε με την βία σε ψυχιατρική κλινική και έπειτα στις φυλακές Κορυδαλλού, μετά από εναντίον του μήνυση για βιασμό. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά λόγω του έντονου συναισθηματισμού του και της επιμονής του σε όσα διακήρυσσε σε ολόκληρη του τη ζωή του, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα και απογοήτευση, τόσο για την αβάσιμη κατηγορία όσο και για την εγκατάλειψή του από πολλούς παλαιούς δήθεν «συντρόφους» και «φίλους» του: «Είμαι πάντα πρόθυμος να δεχτώ μαθήματα, είμαι πάντα ανοιχτός να δεχτώ μηνύματα, είμαι πάντα έτοιμος να δεχτώ χτυπήματα, είμαι αυτό που ήμουν πάντα, εγώ γεννήθηκα στο κυπαρίσσι»).

Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας (την πρώτη φορά έσπασε το σχοινί και την δεύτερη η καρέκλα), στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο μαγαζάκι – κατοικία του. Την παραμονή είχε κολλήσει ένα σημείωμά του στο τζάμι: «Θα περιμένω ακόμα μια μέρα». Σε σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του, ο Άσιμος είχε γράψει: "Αυτοκτονώ γιατί τον τελευταίο καιρό είχα διάφορα προβλήματα. Για την ενέργειά μου αυτή ας μην αναζητήσει η αστυνομία κανένα υπεύθυνο και οι δημοσιογράφοι να μην ασχοληθούν μαζί μου. Τα νοσοκομεία δεν με βοήθησαν να ξεπεράσω το πρόβλημά μου, για να μπορέσω να δουλέψω όπως πρώτα. Δεν κρατάω όμως παράπονο για κανένα. Παρακαλώ ο,τιδήποτε αξίας βρεθεί, να παραδοθεί στην κόρη μου."


Download:
"Αναζητώντας Κροκανθρώπους":
http://rapidshare.com/files/57925928/Anazitwntas_Krokanthropoys.pdf
"Ο διάσημος Νικόλας Άσιμος"{του Δημήτρη Μπαγέρη}:
http://rapidshare.com/files/57971015/o_diashmos_asimos.pdf

Εισπνέουν θάνατο, εισπράττουν αγωγές

Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω τους έπειτα από τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων, και μόνον όταν η ΔΕΗ τους στοχοποίησε ως τους αμείλικτους που απειλούν να βυθίσουν τη χώρα στο σκοτάδι, γιατί θέλουν να προσληφθούν στην επιχείρηση.

Ολη η Ελλάδα είδε στις τηλεοράσεις κάποιους «κακούς» στον Αγιο Δημήτριο και στο Ρυάκιο Κοζάνης να κρατούν σε ομηρεία το σύστημα ηλεκτροδότησης της χώρας, όπως υποστήριζε η ΔΕΗ, η οποία τους φόρτωσε με αγωγές 23 εκατομμυρίων ευρώ. Η επέμβαση των ΜΑΤ έλυσε την πολιορκία με ξύλο και δακρυγόνα, οδήγησε τους καταληψίες στο κρατητήριο και... αποκατέστησε την τάξη.

Την ίδια μέρα πάντως η ΔΕΗ παραδεχόταν πως θα μας κόβει το ρεύμα μέσα στο καλοκαίρι, και πως γι αυτό δεν φταίνε οι κάτοικοι των δύο χωριών, αλλά το έλλειμμα ισχύος που έχει ούτως ή άλλως η χώρα, με ευθύνη της επιχείρησης και της κυβέρνησης.

Οταν τα φώτα έσβησαν οι «κακοί» επέστρεψαν στα σπίτια τους, που απέχουν 400 μέτρα από τα φουγάρα του μεγαλύτερου ΑΗΣ της χώρας και 1,5 χιλιόμετρο από το μεγαλύτερο ορυχείο των Βαλκανίων. Εβαλαν ξανά τις μάσκες οξυγόνου στα άρρωστα παιδιά τους κι έψαξαν σε γνωστούς και φίλους για κανένα μεροκάματο.

Στο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Δημητρίου Κοζάνης, όταν οι δάσκαλοι ζήτησαν από τους μαθητές να ζωγραφίσουν κάτι με θέμα το περιβάλλον, οι περισσότεροι απ αυτούς δεν χρησιμοποίησαν χρώματα και δεν ζωγράφισαν δέντρα, ποτάμια και θάλασσες. Χρησιμοποιώντας μόνο το μολύβι σχεδίασαν τα τεράστια φουγάρα του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, που βλέπουν από τα παράθυρα της σχολικής τάξης και των σπιτιών τους, σε γκρι φόντο από την κάπνα.

Ολοι έχουν πρόβλημα υγείας
«Περιβάλλον είναι αυτό που μας περιβάλλει. Είναι λυπηρό, αλλά αυτά τα παιδιά αυτό βλέπουν γύρω τους και αυτό ξέρουν για περιβάλλον», είπε στο «Εθνος της Κυριακής» ο διευθυντής του σχολείου, Δημήτρης Γκουτζιομήτρος.

Τα δύο χωριά, με 1.600 κατοίκους συνολικά, βρίσκονται ανάμεσα από τον ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου και τα Ορυχεία του Νότιου Πεδίου, ενώ πίσω τους βρίσκεται βουνό. «Απ όποια πλευρά και να φυσάει εμείς αναπνέουμε τέφρα και μαύρη σκόνη. Αυτοί που δεν έχουν πρόβλημα υγείας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα», λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου για την Καταπολέμηση της Ανεργίας και την Ανάπτυξη της περιοχής Αγ. Δημητρίου - Ρυακίου, Ηλίας Τεντζογλίδης. Συγχωριανός του, 32 ετών, που δεν έχει καπνίσει ποτέ, άκουσε έκπληκτος από τον γιατρό να του λέει πρόσφατα πως πρέπει αμέσως να κόψει το τσιγάρο, όταν είδε την ακτινογραφία του. Το βασικό μότο του συλλόγου, που ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια, είναι ότι «αν οι προηγούμενες γενιές μας καταδίκασαν να ζούμε εδώ, έχουν τη δικαιολογία ότι δεν ήξεραν. Εμάς θα μας καταδικάσουν τα παιδιά μας, χωρίς κανένα ελαφρυντικό».

Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), ο ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των 30 πιο ρυπογόνων μονάδων ηλεκτρισμού της Ευρώπης.

Οι επιπτώσεις της ρύπανσης στην υγεία των κατοίκων της Δυτικής Μακεδονίας δεν έχουν μελετηθεί ουσιαστικά τα τελευταία 15 χρόνια.

Επιμέρους μελέτες και στατιστικά στοιχεία από τα νοσοκομεία της περιοχής μιλούν για υπερδιπλασιασμό των καρκίνων τα τελευταία πενήντα χρόνια και για πολλαπλάσια κρούσματα εγκεφαλικών και καρδιακών επεισοδίων στο ίδιο διάστημα.

Οι κάτοικοι απειλούνται με δεύτερη προσφυγιά...

Το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος της χώρας απειλεί με δεύτερη προσφυγιά τους κατοίκους, απογόνους προσφύγων από τον Πόντο που εγκαταστάθηκαν εδώ στη δεκαετία του 1920. «Οχι άλλους ξεριζωμούς», έγραφε ένα μεγάλο πανό στην κατάληψη των ταινιοδρόμων του σταθμού από τους κατοίκους.

Εκεί βρέθηκαν επί 23 ημέρες, εμποδίζοντας την τροφοδοσία του ΑΗΣ με λιγνίτη και την απομάκρυνση της καμένης τέφρας προς τους χώρους απόθεσης.

Τις πρώτες τρεις εβδομάδες κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί τους, μέχρι που ο κλοιός άρχισε να σφίγγει και η ΔΕΗ έδωσε το σύνθημα για επίθεση.

Είχε βρεθεί ο εύκολος στόχος και σε αυτόν φορτώθηκε η ευθύνη για ενδεχόμενες διακοπές ρεύματος, ακόμα και για μπλακ άουτ.

Οι γιατροί μου είπαν να φύγω από το χωριό

Τα μισά παιδιά των δύο χωριών αντιμετωπίζουν πνευμονολογικά προβλήματα, άσθμα, βρογχίτιδες και ρινίτιδες, ενώ έχουν μάθει να ζουν με τους αναπνευστήρες οξυγόνου. Ο Λευτέρης, 3,5 ετών, έχει για παιχνίδι τον δικό του αναπνευστήρα και ξέρει να τον χειρίζεται μόνος του, όπως και ο κατά 5 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του.

«Τα δύο από τα τρία παιδιά μου έχουν πρόβλημα. Από μικρά έχουν βήχα, φλέγματα και καταρροή.

Πήγα σε όλους τους γιατρούς της Κοζάνης και όταν έφτασα σ' έναν ειδικό καθηγητή στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο που με ρώτησε ήταν αν είμαι από την Κοζάνη», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο πατέρας των παιδιών, Σάκης Θαρραλέος. «Αφού μου είπε κατάμουτρα "τι θέλεις να σου κάνω εγώ;", ζήτησε να πάρω την οικογένεια και να φύγω από το χωριό». Παρόμοια κατάσταση και στο σπίτι της Αναστασίας Ταρανίδου, τα δύο παιδιά της οποίας, 7 και 10 χρόνων, αντιμετωπίζουν κρίσεις άσθματος.

«Με αναπνευστήρες και φάρμακα, προς το παρόν, το αντιμετωπίζουμε.

Εγώ τρομάζω με το τι θα έρθει μετέπειτα. Θα είναι λευχαιμίες; Ογκοι; Τι θα είναι;», λέει η μητέρα.

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΩΞΕΙΣ
Τους έστελναν από τον Αννα στον Καϊάφα για μία θέση στα... φουγάρα

Η πρώτη κινητοποίηση του Συλλόγου έγινε τον Απρίλιο του 2006, στην κεντρική πύλη του ΑΗΣ, με μοναδικό αίτημα να τους δεχτούν η διοίκηση της ΔΕΗ και το υπουργείο Ανάπτυξης. Είχαν προηγηθεί σειρά επιστολών και τηλεφωνικών οχλήσεων, χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο ούτε να τους απαντήσει.

Η κινητοποίηση απέδωσε μία συνάντηση με τον τότε υφυπουργό Ανάπτυξης Α. Νεράντζη, ο οποίος εξέφρασε κατανόηση, αλλά παρέπεμψε στη ΔΕΗ λόγω αναρμοδιότητας. Ακολούθησε συνάντηση με τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της επιχείρησης Δ. Μανιατάκη, ο οποίος τους έστειλε πίσω στο υπουργείο Ανάπτυξης επικαλούμενος επίσης... αναρμοδιότητα.

Επειτα από νέα κινητοποίηση στη βόρεια πύλη του ΑΗΣ, εκπρόσωπος της ΔΕΗ έδωσε την πρώτη υπόσχεση: πρόσληψη τουλάχιστον 60 κατοίκων έως τον Οκτώβριο του 2006. Τον Νοέμβριο, και αφού φυσικά δεν προσλήφθηκε κανένας, οι ίδιοι που έδωσαν την υπόσχεση δήλωσαν αναρμόδιοι να την υλοποιήσουν.

Η πρώτη κατάληψη ταινιοδρόμων έγινε τον Φεβρουάριο του 2007 και έληξε με επέμβαση των ΜΑΤ. Σε συνάντηση με τον τότε υπουργό Ανάπτυξης Δ. Σιούφα, όπως υποστηρίζουν τα μέλη του Συλλόγου, ο τελευταίος τους υποσχέθηκε κατ ιδίαν ότι θα κάνει ειδικό φωτογραφικό διαγωνισμό για την πρόσληψη ατόμων από τα δύο χωριά. Ζήτησε μάλιστα και λίστα με τις ειδικότητες και τις ηλικίες.

Υστερα από πολλές αναπάντητες οχλήσεις, τον Απρίλιο του 2007, ο περιφερειάρχης Δυτ. Μακεδονίας Α. Λεούδης κάλεσε επειγόντως στο γραφείο του τα μέλη του Συλλόγου, αλλά αυτός... απουσίαζε. Τηλεφωνικά τους ενημέρωσε ότι σε 5 ημέρες θα επικοινωνήσει μαζί τους ο Τ. Αθανασόπουλος, «που έχει κάτι για σας».

Η επικοινωνία αυτή αναμένεται μέχρι σήμερα, 13 μήνες μετά...

Δεν θέλουμε δουλειά, αλλά τη ζωή

Ο Σύλλογος για την Καταπολέμηση της Ανεργίας και την Ανάπτυξη Αγίου Δημητρίου - Ρυακίου ιδρύθηκε το 2005, με δύο στόχους: την αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος ανεργίας στην περιοχή και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.

«Αυτά τα δύο δεν τα βάζουμε στη ζυγαριά. Δεν θέλουμε τη δουλειά τους, αν είναι να ζούμε σε αυτό το περιβάλλον.

Μας βομβαρδίζουν με καρκίνο καθημερινά και για... αντιστάθμισμα μας χαρίζουν ανεργία, υποβάθμιση, ξύλο, δακρυγόνα, μηνύσεις και αγωγές», τονίζει ο πρόεδρος του Συλλόγου.

Ενας από τους συλληφθέντες της πρώτης αστυνομικής επέμβασης, που θα δικαστούν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο για παρακώλυση λειτουργίας κοινωφελούς εγκατάστασης, είναι ο Θωμάς Τεντζογλίδης, μ ένα νούμερο να στοιχειώνει τη ζωή του, όπως μας είπε. «Ο πατέρας μου ήταν 33 χρόνων όταν συνελήφθη το 1983 από τη χωροφυλακή για το ίδιο αδίκημα. Η μάνα μου πέθανε 33 χρόνων από καρκίνο και εμένα με συνέλαβαν 33 χρόνων».

Αλλες 70 διώξεις κατά κατοίκων εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη από παλαιότερες κινητοποιήσεις, ενώ η ΔΕΗ με αγωγές της κατά του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συλλόγου διεκδικεί αποζημίωση 23 εκατομμυρίων ευρώ για τη ζημιά που υπέστη από τις κινητοποιήσεις.

πηγη πληροφοριων:http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=13098&subid=2&tag=8777&pubid=1100417

ΕΤΣΙ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ,ΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ Κ ΜΕ...ΑΓΩΓΕΣ!!ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ Κ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΖΩ ΕΔΩ,ΓΙΑΤΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΘΩΣ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΟΙΧΟ Κ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ,ΜΟΝΟ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ,ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΑ Κ ΑΝ ΦΩΝΑΖΩ!ΟΜΩΣ,ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΙΧΟΣ Κ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ Κ ΨΕΥΤΙΚΗ,ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΩ Κ ΘΑ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ Κ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΩ ΕΣΤΩ Κ ΛΙΓΟ...!!