τρία ερωτήματα κ μια ανάγκη για έκφραση

Πώς να μεταφράσω αυτά που αισθάνομαι
Με ποιο χρώμα να ζωγραφίσω την οργή κ το μίσος που με κατακλύζουν
Ποιες λέξεις θα καλύψουν άραγε το κενό που νιώθω μέσα μου
Κανένας δεν ενδιαφέρεται,κανείς δεν ακούει.
Τα αυτιά τους τοίχοι που υψώνονται μπροστά στη μικρή,αδύναμη φωνή μου..
Τόσες μέρες μετά,τόσα δάκρυα,τόσος πόνος μα ούτε ένας δεν νοιάστηκε
Ψάχνω τη δύναμη ένα πρωί να κλείσω την πόρτα πίσω μου κ να χαθώ στους δρόμους.
Δεν θέλω να με ξυπνήσεις,δεν θέλω να ενδιαφερθείς,δεν θέλω να είσαι καν εκεί!
Έχω κ γω όνειρα!Δεν τα σκοτώνουν τα χημικά,δεν τα σκοτώνουν οι σφαίρες,δεν τα σκοτώνει κανείς σας!
Έχουν μέσα τους τη δύναμη του κόσμου ολόκληρου,τις ελπίδες όλων των ανθρώπων,τα χρώματα του ουρανού.
Έχουν όλα όσα εσείς μου στερήσατε.
Όταν θα με χτυπάτε δεν θα σιωπώ αλλά θα χτυπώ κ γω.
Είτε με λέξεις,είτε με φωτιές οι δρόμοι θα 'ναι κ πάλι δικοί μας.
Θα μπορώ να σηκώσω τα χέρια στον αέρα κ να πω "μπορώ".
Θα αναπνέω,θα ζω,θα υπάρχω μέσα σε μια πόλη μάνα που δεν θα τρώει πια τα παιδιά της.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το χείμμαρο των ανθρώπων κ εσείς που τόσα χρόνια υποστηρίζατε την καταστροφή μας κ ήσασταν κ περήφανοι μη μου διατυμπανίζετε τις "απόψεις" σας τώρα.
Τόσα χρόνια βολεμένοι κ τώρα κατατρεγμένοι ψάχνετε για καταφύγιο μέσα σε υπόγεια.
Με αίμα θα γραφτεί η ιστορία.Καμία εξέγερση δεν ήταν ειρηνική.Σε κάθε δράση κ αντίδραση.Καμία ανοχή στου συστήματος τα παιχνίδια τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο τίποτα ασυγχώρητο.Αν δεν υπάρξει τιμωρία θα υπάρξει αυτοδικία.
Θα τα πούμε ξανά στους δρόμους εκεί που όλα είναι δικά μας,εκεί που κανείς κ τίποτα δε μας δεσμεύει.