Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

οργή και μίσος

μια μέρα θα κάψω τις πόλεις σας και θα σπάσω τις ακριβές σας βιτρίνες, θα βάλω βόμβα στα ιδανικά σας, στις σάπιες ιδέες και στα σπιτικά σας, τίποτα δε θ' αφήσω όρθιο να σταθεί, όπως η πύρινη λαίλαπα περνά μέσα από τα δάση και σαρώνει ό,τι βρει έτσι κι εγώ σα μια λάιλαπα θα κατασπαράξω τα σπλάχνα των παιδιών σας, της νοσηρότητας και της σαθρότητας του συστήματός σας, θα πνίξω στην αγκαλιά μου τα παιδιά σας, τους σπόρους αυτού του συστήματος που καθημερινά με κατατρώει, που μου αδειάζει την ψυχή και με αφήνει να κοιτάζω το κενό μου, ένα σύστημα που σκοτώνει ό,τι μέσα του ανθίσει, όπως η πόλη σας που σκοτώνει τα παιδιά της πουλώντας μερικές ψυχρές τοξίνες, μπορείς να δεις τα νεκρά παιδιά της κάπου στα Εξάρχεια και την Ομόνοια, μπορεί να μετρήσεις τις ατελείωτες ενέσεις που είναι καρφωμένες στις φλέβες των παιδιών, μα ποτέ δε θα νιώσεις τη ζωή μέσα από το θάνατό τους, θα είσαι πάντα το ίδιο απαθής και απόμακρος καθώς το μόνο που θα εύχεσαι θα είναι να μην καταλήξουν έτσι τα παιδιά σου! Θα είσαι το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι που πάντα ήξερα ακόμα και όταν φτάσεις τα 70 και συνειδητοποιήσεις ότι πλησιάζει το τέλος σου, ακόμα και τότε θα κατηγορείς τους αλήτες και τους περιθωριακούς για όλα σου τα προβλήματα, θα μεταφέρεις τα κόμπλεξ σου στα παιδιά σου και θα στηρίζεις όλα αυτά που πάντα σε σκότωναν δίχως να το καταλαβαίνεις. Θα είσαι άλλο ένα γρανάζι του συστήματος που εκείνοι θα το συντηρούν για να τους συντηρήσει με τον τρόπο του. Πάντα θα τρέφω για σένα την ίδια απέχεθεια που έτρεφα όταν σε πρωτοείδα και κατάλαβα τι είσαι, πάντα θα σε εχθρεύομαι μέχρι να σε καταστρέψω, δε θα το παίξω καλός, δε θα κρυφτώ πίσω από ένα προσωπείο που θα μου δώσετε, θα είμαι εγώ και δε θα σας συγχωρήσω ποτέ όλα όσα έχετε κάνει, γιατί ποτέ δε θα ξεχάσω το πως με κάνατε όλα αυτά τα χρόνια να αισθάνομαι. Το μίσος και η οργή μου γεμίζουν το ποτήρι με το κρασί μου και ξεχειλίζουν μέχρι που κάτι μέσα μου θα εκραγεί και η φλόγα θα φουντώσει και τότε τίποτα μα τίποτα δε θα σας σώσει. Εσάς, τους φασίστες,τους προβοκάτορες, τους ασφαλίτες, τους μπάτσυς και όλους τους πολιτικούς που κάνατε τη ζωή μου μπουρδέλο, που σκοτώσατε τα όνειρα και τις ελπίδες μου, που με φυλακίσατε μέσα σε ένα κλουβί με βιτρίνα ζωής και ευτυχίας και μαζί με εμένα φυλακίσατε και εκατομμύρια άλλους που θα ακολουθήσουν καταπνίγοντας τον πόνο τους καίγοντας ό,τι τους φυλάκιζε και τους έπνιγε τόσα χρόνια, ό,τι δεν τους επέτρεπε να ζήσουν ελεύθεροι..

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες γιατί μέσα σε κάθε καρδιά υπάρχει ένας επαναστατικός πυρήνας που λίγο θέλει για να εκραγεί και να πάρει το μυαλό ανάποδες και όταν αυτό γίνει τότε είναι που κάνεις άνθρωπε πράγματα που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα έκανες..

5 σχόλια:

doomed είπε...

ωραιο post! θα μπορουσες ομως να αλλαξεις το α' ενικο σε α'πληθυντικο....γιατι ειμαστε πολλοι:)

terry είπε...

:-)

Ανώνυμος είπε...

Τώρα δέν ξέρω σε ποιόν να απευθυνθώ.Στον-ην Κροκάνθρωπο; σε αυτά που έχει διαβάσει; σε αυτό που θεωρεί πραγματικότητα;
Η ζωή κάνει κύκλους διάβασε το μελανοδοχείο του Αντ. Δημάσου και ίσως βρείς την δύναμη να συγχωρήσεις και να νικήσεις.
poe.

terry είπε...

στην κροκάνθρωπο. ;-)
ίσως όμως δεν είναι πάντα το νόημα όλων η συγχώρεση, ίσως και η εκδίκηση να έχει την ουσία της στην τελική..
πώς θα νιώσεις ελεύθερος αν δε βγάλεις από μέσα σου όλα εκείνα που νιώθεις, αυθεντικά έτσι όπως εσύ τα εκλαμβάνεις, όταν τα νοθεύσεις με το αίσθημα της συγχώρεσης και της άφεσης..?
με λίγα λόγια δε θέλω να βρω τη δύναμη να συγχωρήσω, δε θα με βγάλει πουθενά, θα μείνω για πάντα κολλημένη σε εκείνα που εχθρεύομαι και μισώ.. δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις..
πάντως θα το διαβάσω, από περιέργεια και μόνο. :-)

Δον Πάπιας είπε...

Μου θυμίζει μια φράση που είχα δει γραμμένη σε τοίχο:Ρημάξατε τη ζωή μας,θα ρημάξουμε τα πάντα.

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."