going nowhere..

από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι μόνο τις διαδρομές με το λεωφορείο..διαδρομές κ "ταξίδια" που ανυπομονούσα να αρχίσουν όμως τελείωναν γρήγορα χωρίς να με βγάζουν πουθενά..πάντα βρισκόμουν μόνο μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου κ όμως ποτέ μέχρι σήμερα δεν βρήκα το κουράγιο να πάω κ πιο πέρα.ο φόβος για το άγνωστο,ο φόβος του ρίσκου.τί είδα;τί έζησα;τί κατάφερα;βρίσκομαι ακόμα εδώ κ το ταξίδι της ζωής μου φαντάζει ακόμα πιο μικρό πριν καν αρχίσει.απομένει ένας χρόνος κ μερικοί μήνες μέχρι να ξεκινήσει όμως....θέλω να ταξιδέψω τελικά;;;το ταξίδι προυποθέτει γνώσεις που δεν κατέχω κ δεν είμαι πρόθυμη να αποκτήσω.θέλω να πέσω κ να ξανασηκωθώ!θέλω να χτυπήσω κ όμως να συνεχίσω να παίζω!θέλω να πληγωθώ για να νιώσω ότι ζω..ποια είναι η ευτυχία που μου προσφέρουν μέχρι τώρα;μέσα στα πανάρχαια βιβλία τους πού είναι η ευτυχία που αποζητώ;γιατί να την μετράνε κ αυτήν με αριθμούς;γιατί το παν να είναι τα υλικά αγαθά κ εν μέρει τα χρήματα κ γιατί το υπέρτατο αγαθό της παιδείας να έχει να κάνει αποκλειστικά κ μόνο με δουλειά,χρήματα,κοινωνική καταξίωση κ για μια ακόμη φορά αριθμούς;!ποιος από όλους αυτούς που συνθέτουν νόμους κ διατάξεις γνωρίζει τη ζωή από πρώτο χέρι;η κλίμακα στην οποία μετριέται η ευτυχία κ η ζωή είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μου.εμένα μιλάει για ανθρώπινες σχέσεις κ συναισθήματα.για γνώσεις κ εμπειρίες που μόνο μέσα από ταξίδια κ ρίσκα μπορεί κανείς να νιώσει.το κανονικό είναι κ το αποδεκτό,είναι το δήθεν φυσιολογικό.λυπάμαι κ πάλι εμένα που δεν είμαι φυσιολογική.που δεν φτιάχτηκα όπωςε αυτοί θα ήθελαν.που δεν σκέφτομαι όπως σκέφτονται.που το φυσιολογικό για μένα είναι το "ανώμαλο" κ το "ιδιαίτερο" για εκείνους.λυπάμαι που η κάθε μου λέξη κ πράξη φτάνει στα αυτιά κ στα μάτια τους ως προβληματική.λυπάμαι που πριν καν μάθω να ζω μου κάρφωσαν μια ταμπέλα στο μέτωπο με διάφορους κοσμητικούς χαρακτηρισμούς.με το σημάδι που για πάντα θα υποδηλώνει την άρνηση μου για υπακοή κ συμβιβασμό.την απροσαρμοστιά μου.απ'την άλληη χαίρομαι όμως που δεν σας έμοιασα κ δεν με κάνατε παιχνίδι σας κ αν αυτό που εσείς αποκαλείτε ευτυχία εγώ το αποκαλλώ φυλακή είναι γιατί εγώ είμαι άνθρωπος ενώ εσείς ούτε καν ζώα.καλή σας μέρα κ καλή τύχη!

να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις(απόσπασμα) - Λέο Μπουσκάλια

Μπορείς και σήμερα να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις όλες αυτές τις ανόητες, αυτομειωτικές ιδέες και να γίνεις αυτό για το οποίο σε προόρισε ο Θεός, μια ελάχιστη παραχώρηση σε αυτόν που σε δημιούργησε. Πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι; Αυτό θα το πετύχεις, αν αποφασίσεις να το κάνεις. Είναι τόσο εύκολο. Έτσι γίνονται οι αλλαγές και η αλλαγή είναι πάντα δυνατή. Δεν αντέχω ν’ ακούω κουβέντες όπως: «Το γέρικο σκυλί δε μαθαίνει καινούργια κόλπα». Έχω διδάξει πολλά καινούργια κόλπα σε γέρικα σκυλιά. Μπορείς όμως να διαλέξεις. Η ζωή είναι επιλογή και είναι στα χέρια σου. Μπορείς να την ζήσεις χαρούμενα ή να την ζήσεις θλιβερά. Μπορείς να είσαι επιπόλαιος. Μπορεί να είσαι πολύ σοβαρός. Ανάλαβε όμως ολόκληρη την ευθύνη για την επιλογή που κάνεις.
Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δε σ’ αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε! Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σ’ όποιο σκηνικό θελήσεις. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη.
Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε το δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από σένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις. Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατί όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα. Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

Θέλω να σας διαβάσω κάτι: «Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος» .
Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ένα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα, ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.
«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός» .
Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από , κλαίω από απελπισία. Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’ αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.
«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση αν ζήσω μόνος μου σ’ ένα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς.
«Όταν δείχνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου» .
Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα από την ανθρωπιά σου.
«Όταν εκθέτεις τις ιδέες κ τα όνειρά σου στον κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις» .
Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει: «Είναι απατεώνας. Έλα, Μέιμπελ, αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι». Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι.
«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου» . Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.
«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις» . Και «Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις» . Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις , γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο κ τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει κ δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες κ τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.
Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου.

είναι οι σιωπές κ όχι τα λόγια που πονάνε ή ψεύτικα λόγια κ απροσαρμοστιά.

βαρέθηκα τα ψεύτικα λόγια,τα λόγια γεμάτα πάθος κ αγάπη δίχως όμως ουσία.τί είναι αληθινό σ'αυτή τη ζωή κ τί ουτοπία?κουράστηκα να προσπαθώ κάθε μέρα για ένα καλύτερο αύριο,με κούρασαν τα μεγάλα λόγια κ οι μικρές σιωπές.ποιος έχει καταλάβει τί αξίζει περισσότερο?όλο λόγια λόγια λόγια!!κανείς δεν εκτιμά τη σιωπή.γιατί απλά πώς να πω όλα αυτά που θέλω?πώς να πω σ'αγαπώ όταν δεν θα σημαίνει τίποτα μπροστά σε αυτά που πραγματικά νιώθω.?μια λέξη είναι ταυτοχρόνως τόσο μικρή μα κ γεμάτη όμως δεν σε αντιπροσωπεύει.μπορείς να μιλάς κ να κρίνεις τα πάντα σαν να ξέρεις μα στο τέλος να μην μπορείς να τα κάνεις πραγματικότητα.η πράξη από την θεωρία απέχουν πιο πολύ απ'όσο νομίζεις φίλε μου..παρακαλώ,διεκδικήστε αυτά που μπορείτε να έχετε κ μην λέτε περισσότερα απ'όσα έχετε τη δυνατότητα να υλοποιήσετε.μην γεμίζετε τα στόματα κ τις ψυχές σας με μεγάλα λόγια,αφήστε χώρο κ για συναίσθημα κ πράξεις,δεν είναι όλα λέξεις.είναι εκφράσεις,ματιές,αγκαλιές,

φιλιά,χειραψίες..είναι ανθρώπινη ουσία..ανθρώπινη επαφή γιατι τα λόγια δεν καλύπτουν κανένα κενό,μόνο μπερδεύουν.επίσης,δεν εκφράζεις την αγάπη σου με υλικά αγαθά.είναι προτιμότερο να πεις "σ'αγαπώ" παρά να αγοράσεις ένα δαχτυλίδι ή κάτι ανάλογο.όπως κ στα μικρά παιδάκια δεν πρέπει να εκφράζεις την αγάπη σου ρε μάνα με παιχνίδια κ γλυφειτζούρια αλλά με μια αγκαλιά κ ένα φιλί.όλα τα παιδιά μεταφράζουν την αγάπη όπως τη δέχονται από τους γονείς τους κ το συγγενικό τους περιβάλλον διότι αυτοί είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.βαρέθηκα να βλέπω μανάδες να αγαπούν τα παιδιά τους υλικά!!βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι!θέλω να δω ειλικρίνεια,θέλω να νιώσω αγάπη,ασφάλεια κ ζεστασιά.με κούρασαν τα ψεύτικα σας λόγια,οι ψεύτικες πράξεις σας..χαίρομαι που δεν σας έμοιασα λυπάμαι που σας έζησα..
θα συνεχίσω να διεκδικώ θαύματα που δίνουν τα χασίσια κ παραισθήσεις όσων ζουν στις φυλακές κ ας χαθώ.θα έχω νιώσει άνθρωπος μέσα στη ζούγκλα που δημιουργήσατε..όσοι κατηγορείτε τους ναρκομανείς ή τους μαστούρες αναρωητθείτε πρώτα γιατί έφτασαν εκεί το ίδιο ισχύει για κάθε κοινωνικά αποκλεισμένο κ απροσάρμοστο.το ίδιο κ για εμένα...

τρία ερωτήματα κ μια ανάγκη για έκφραση

Πώς να μεταφράσω αυτά που αισθάνομαι
Με ποιο χρώμα να ζωγραφίσω την οργή κ το μίσος που με κατακλύζουν
Ποιες λέξεις θα καλύψουν άραγε το κενό που νιώθω μέσα μου
Κανένας δεν ενδιαφέρεται,κανείς δεν ακούει.
Τα αυτιά τους τοίχοι που υψώνονται μπροστά στη μικρή,αδύναμη φωνή μου..
Τόσες μέρες μετά,τόσα δάκρυα,τόσος πόνος μα ούτε ένας δεν νοιάστηκε
Ψάχνω τη δύναμη ένα πρωί να κλείσω την πόρτα πίσω μου κ να χαθώ στους δρόμους.
Δεν θέλω να με ξυπνήσεις,δεν θέλω να ενδιαφερθείς,δεν θέλω να είσαι καν εκεί!
Έχω κ γω όνειρα!Δεν τα σκοτώνουν τα χημικά,δεν τα σκοτώνουν οι σφαίρες,δεν τα σκοτώνει κανείς σας!
Έχουν μέσα τους τη δύναμη του κόσμου ολόκληρου,τις ελπίδες όλων των ανθρώπων,τα χρώματα του ουρανού.
Έχουν όλα όσα εσείς μου στερήσατε.
Όταν θα με χτυπάτε δεν θα σιωπώ αλλά θα χτυπώ κ γω.
Είτε με λέξεις,είτε με φωτιές οι δρόμοι θα 'ναι κ πάλι δικοί μας.
Θα μπορώ να σηκώσω τα χέρια στον αέρα κ να πω "μπορώ".
Θα αναπνέω,θα ζω,θα υπάρχω μέσα σε μια πόλη μάνα που δεν θα τρώει πια τα παιδιά της.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το χείμμαρο των ανθρώπων κ εσείς που τόσα χρόνια υποστηρίζατε την καταστροφή μας κ ήσασταν κ περήφανοι μη μου διατυμπανίζετε τις "απόψεις" σας τώρα.
Τόσα χρόνια βολεμένοι κ τώρα κατατρεγμένοι ψάχνετε για καταφύγιο μέσα σε υπόγεια.
Με αίμα θα γραφτεί η ιστορία.Καμία εξέγερση δεν ήταν ειρηνική.Σε κάθε δράση κ αντίδραση.Καμία ανοχή στου συστήματος τα παιχνίδια τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο τίποτα ασυγχώρητο.Αν δεν υπάρξει τιμωρία θα υπάρξει αυτοδικία.
Θα τα πούμε ξανά στους δρόμους εκεί που όλα είναι δικά μας,εκεί που κανείς κ τίποτα δε μας δεσμεύει.

όταν τ'αστέρια σβήνουνε πες μου που πάνε..

Αγγίζοντας την ανυπαρξία κάτι ώρες μου δίνεται η εντύπωση όχι ότι δεν υπάρχω αλλά ότι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι υπάρχω.Είναι όπως στα άσχημα όνειρα που φωνάζεις κ φωνάζεις πασχίζοντας να σωθείς από κάτι κακό όμως κανείς δεν σε ακούει σαν να είσαι σε μια γυάλα κλεισμένος εσύ κ οι φοβίες σου,έτσι κ τώρα.Μιλάω κ όμως η φωνή μου δεν έχει αντίκρυσμα.Χτυπάει πάντα σε έναν τοίχο από "ωριμότητα" κ γυρίζει πάλι πίσω σε εμένα ωθώντας με σε ριζικές αλλαγές δίχως νόημα κ σκοπό.Μου θυμίζει λόγια άλλων που οικειοποιήθηκα,λέξεις κ πράξεις που πίστεψα σε αυτές,ανθρώπους που σεβάστηκα μα στο τέλος τους πλήγωσα γιατί απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου κ την αφέλειά του.Σου λένε ότι σε πιστεύουν σ' αγαπούν μα αν δεν προσέξεις θα την πατήσεις. Βγαίνουν κ διατυμπανίζουν τις "απόψεις" τους κατακρίνοντας σε. Σε θεωρούν ικανό φορτώνοντας σε με αέρα δίχως ουσία,σε κάνουν να πετάς έστω κ για λίγο μα δεν τους νοιάζει όταν γκρεμίζεσαι από τα σύννεφα,από το δικό σου μικρό ροζ βασίλειο. Όλα τους φαίνονται απολύτως φυσιολογικά για σένα όμως δεν είναι.Ο πόνος σου είναι η καταναγκαστική σκληραγώγηση που πρέπει να λάβεις για να είσαι δυνατός κ να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής μα...είσαι ένα παιδί!Τι 17 τι 18?!Ποια η διαφορά?Ένας χρόνος σε κάνει να ωριμάσει ή σου προσφέρει ΤΙΣ εμπειρίες που θα σε βοηθήσουν να προχωρήσεις με δύναμη στη ζωή σου?ένας χρόνος δεν είναι παρά μια στιγμή.Γι'αυτούς όμως μετριέται σε μήνες,εβδομάδες,μέρες,ώρες,λεπτά,δευτερόλεπτα..σε αριθμούς κ για την ακρίβεια σε 12 μήνες,365 ημέρες,8.760 ώρες,525.600 λεπτά,31.536.000 δευτερόλεπτα. Εύχομαι μεγαλώνοντας να μην γίνω κ γω σαν αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς,ό,τι είδους κ αν είναι αυτοί. Πάντα φανταζόμουν το μέλλον για να αντέχω το παρόν τώρα όμως δεν μου έμεινε τίποτα για να ελπίζω κ το μέλλον μου μοιάζει με έρημο καράβι στον ωκεανό τη στιγμή που το παρόν μου έχει γίνει πιο ανυπόφορο από ποτέ."Να βρεις μια καλή δουλειά με χρήματα κ να κάνεις έναν καλό γάμο με παιδιά κ μεγάλο σπίτι."κ όμως αυτό ακούω συνέχεια να μου λένε κ ας έχουμε 2008 σήμερα κ σε μερικές ημέρες 2009..δηλαδή αντί να προχωράμε μένουμε στάσιμοι ή μήπως πηγαίνουμε κ πίσω?Άραγε πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα προχωράς ή μένεις στάσιμο γιατί δεν μπορείς να ασκήσεις μεγαλύτερη δύναμη από εκείνη του ρεύματος που σε σπρώχνει?Απλές,χαζές,καθημερινές απορίες χωρίς απαντήσεις..μα γιατί κανείς δεν τους δίνει σημασία?κ γιατί όσοι τους δίνουμε θεωρούμαστε υπερευαίσθητοι κ απροσάρμοστοι?Γιατί πρέπει να με κάνουν να λυπάμαι κ να συμπονώ τον εαυτό μου καθημερινά??Ποιος είναι λάθος,εγώ ή αυτοί??Με συμφέρει να πω αυτοί,μα θα έχω δίκιο ή θα γελάσω τον εαυτό μου για μια ακόμη φορά?Κουράστηκα να ψάχνω απεγνωσμένα για απαντήσεις μέσα σε ουσίες σκέφτομαι να τα παρατήσω αλλά κ πάλι δεν έχω κάτι να χάσω άμα συνεχίσω...τουλάχιστον δεν θα ζω κ γω μέσα στη μιζέρια του κόσμου αυτού,θα είμαι ξύπνια μέσα στα όνειρα των άλλων.

Ένας θάνατος κ μια λαική εξέγερση(?)χίλια δυο ακόμα..

"ο θανών παρουσίαζε αποκλίνουσα συμπεριφορά.."
αυτή είναι η φράση που ακούω συνεχώς τις τελευταίες μέρες. Δημοσιογράφοι, ειδικοί φρουροί, αστυνομικοί, δικηγόροι, ανίδεοι δεξιοί ακόμα κ αριστεροί, ανιωθα όντα σε μια τραγική στιγμή. Ο καθένας μας κρίνει χωρίς να ξέρει, γίναμε όλοι ειδικοί εξ αποστάσεως, όλοι γνώστες άγνωστων για εμάς πραγμάτων. Οι δημοσιογραφοι βγαίνουν στα κανάλια κ κρίνουν σαν να ξέρουν τα πάντα, δεν κοιτάνε τα δικά τους στραβά, τα εισοδήματα τους, τα κλεμμένα τους μόνο πως θα κάνουν "νούμερα"! Μα τι είναι τα νούμερα?? Είναι αριθμοί, οι αριθμοί που κάποτε ο Antoine de Saint-Exupery(Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερύ) είχε ορθώς πει στο βιβλίο του "Ο μικρός πρίγκιπας" ότι είναι τα μοναδικά που απασχολούν τους "μεγάλους" ανθρώπους. Έτσι κ τώρα. Πόσες φορές πυροβόλησες, πότε πυροβόλησε, πόσων ετών ήταν το παιδί που πυροβόλησε, πόσο κοστίζουν οι "ζημιές" που προκλήθηκαν από τους αναρχικούς-οι οποίοι ευτυχώς για εμάς δεν ήταν αναρχικοί, τουλάχιστον οι περισσότεροι διότι αν ρωτήσει κανείς καταστηματάρχες στην Ερμού, το σύνταγμα κ.ο.κ. θα δει ότι τα επεισόδια προκλήθηκαν από ματατζήδες, προβοκάτορες, χρυσαυγίτες κ λοιπούς μαλάκες πληρωμένους με το αίμα του μικρού Αλεξάνδρου που δυστυχώς δεν έχουν ούτε το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς μέσα τους! Μη εξαιρουμένου του ίδιου μου του εαυτού απλά λυπάμαι για όλους εσάς που παρερμηνεύσατε το θάνατο ενός αθώου σε λαϊκή εξέγερση κ τώρα τρέχετε σαν τα ποντίκια να κρυφτείτε γιατί φοβάστε το αύριο. Βγήκατε μέσα στη μαύρη νύχτα σαν κλέφτες στο κατώφλι του σπιτιού κ μετά με το πρώτο φως του ήλιου χαθήκατε μέσα στις ηλιαχτίδες κ αφήσατε πίσω μόνο συντρίμμια ενός τραγικού και ντροπιαστικού παρελθόντος. Πού είστε λοιπόν, εσείς οι σπουδαίοι επαναστάτες της μιας βραδιάς? της αλόγιστης τυφλής βίας πάνω σε κάθε τι που θεωρείτε ότι εναντιώνεται στο έργο σας?? Πού είστε τώρα που εκατοντάδες πεινούν κ χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες? Πού είστε να αλλάξετε αυτό που δημιουργήσατε? Όπως το αρχίσατε έτσι κ θα το τελειώσετε πιστεύω.. καμία κυβέρνηση κανένας πολιτικός αρχηγός δεν θα φέρει ευθύνη για όλα αυτά. Ούτε ο Παυλόπουλος έφυγε από τη βουλή ούτε κ ο Καραμανλής θα παραιτηθεί. Αντί να βελτιώνετε το αύριο εσείς το μόνο που κάνετε είναι να το δυσχαιρένετε με ανούσιες κ αδικαιολόγητες πράξεις κ όταν λέω εσείς αναφέρομαι ακόμα κ στους ελάχιστους αναρχικούς που έκαναν επεισόδια το βράδι της Κυριακής γιατί αν ήθελα να αναφερθώ σε όλους τους άλλους τους πληρωμένους θα έπρεπε να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο καθώς κανείς ή σχεδόν κανείς δεν θα πίστευε ποτέ ότι μπορεί να συμβεί αυτό κ πάλι όλα θα βάραιναν τους αναρχικούς κ τους αντιεξουσιαστές. Ξεχνώντας όλα τα παραπάνω κ επιστρέφοντας στο θέμα μας, αν κάποιος ψάχνει απελπισμένα για μια λογική εξήγηση στα όσα συμβαίνουν(ναι, λογική!)ένα είναι αυτό που μπορεί κ έχει ήδη ειπωθεί αλλά δεν σημαίνει ότι έχει ακουστεί κιόλας.Ο λαός χρόνια τώρα ήταν ένα καζάνι που έβραζε, έτσι μόλις έγινε το μεγάλο μπαμ κ πετάχτηκε μια φλόγα προς το μέρος του η φωτιά φούντωσε κ ο ζωμός χύθηκε, έτσι ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους μέσα σε λιγότερο από 12 ώρες μετά το μοιραίο περιστατικό με τη δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου. Από κει κ πέρα όλα τα επεισόδια της Κυριακής γνωρίζω ότι έγιναν από αναρχικούς κ αυτό διότι όταν περιμένεις ένα καλύτερο αύριο κ πλέον βλέπεις ότι το αύριο μπορεί να μην υπάρχει καν ξεσπάς σε όλα όσα σε δεσμεύουν δηλαδή αυτοκίνητα, μαγαζιά, τράπεζες κ γενικότερα υλικά αγαθά καθώς όταν θες να νιώσεις ελεύθερος από κάθε ύλη πρέπει να μάθεις να μην έχεις ανάγκη κ να μη ζητάς αυτά που σου προσφέρουν αλλά ούτε κ αυτά που σου στερούν. Έτσι καθώς μας γαλουχούν να θέλουμε αυτά που εκείνους συμφέρει πρέπει πρώτα να τα καταστρέψουμε για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν τα έχουμε ανάγκη κ ότι μπορούμε να τα καταστρέψουμε άφοβα. Αυτή η άποψη σαφώς κ δεν καλύπτει όλους τους ανθρώπους αλλά είναι αυτή που επικρατεί, όποιος θέλει την οικειοποιείται όποιος δε θέλει μπορεί άνετα να συνεχίζει να κατηγορεί κ να δείχνει τους τραμπούκους κ τους χούλιγκαν της ελληνικής ακροαριστεράς. Θαύμαζε το λαό που έχουμε Περικλή! Ζήτω! Αυτά τα "ζήτω!" μας έφτασαν εδώ. Όπως λέει κ ο αείμνηστος Τζιμάρας:
"Βούλγαροι, Βούλγαροι,
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες."
Κοιτάζετε το δέντρο κ χάνετε το δάσος. Κοινότυπη φράση μα όμως αληθής σε όλες τις φάσεις που έχει χρησιμοποιηθεί. Κουράστηκα να ανοίγω την τηλεόραση κ να βλέπω μόνο πόνο, θλίψη κ τραγικά γεγονότα. Άκουσα να λένε ότι δολοφονήθηκε ο Λαζαρίδης κ ότι ήταν μεγάλος απατεώνας, σκουλήκι κ άλλα τέτοια κοσμητικά επίθετα μα εγώ στάθηκα αλλού, στο χαμό του. Ό, τι κ να είχε κάνει του άξιζε? Πώς μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι κ να συμπεριφερόμαστε τόσο απάνθρωπα? Αν είσαι άνθρωπος με όλη την έννοια της λέξης όλοι σου λένε ότι δεν είναι σωστό να είσαι έτσι κ ότι καλύτερα να κοιτάς τη δουλειά σου αν πάλι δεν είσαι θεωρείσαι ίδιος κ όμοιος με όλους όσους κοροϊδεύεις χωρίς όμως να το συνειδητοποιείς. Υπάρχουν τόσο σημαντικά πράγματα μα κανένα τόσο σημαντικό ώστε να πρέπει να ασχοληθείς μαζί τους. Η αιώνια απορία μου είναι η εξής, αν όλοι μας ήρθαμε εδώ για έναν συγκεκριμένο σκοπό τότε αυτός ποιος είναι? δεν θα έπρεπε να είναι η βελτίωση του κόσμου ή η εύρεση του σκοπού της ζωής? κ αν ο θεός μας είναι τόσο καλός γιατί δεν μας φτιάχνει όλους εξ αρχής καλούς μα μας διαφοροποιεί κ μας δημιουργεί με λάθη εκ γενετής? γιατί ο μεγαλύτερος ρατσισμός να πηγάζει μέσα από τον πνευματικό μας πλούτο με τον οποίο μας ποτίζουν από την ημέρα που γεννιόμαστε? το πρώτο που μας μαθαίνουν είναι σεβασμός ως προς τους μεγαλύτερους κ να κάνουμε το σταυρό μας κ την προσευχή μας κάθε βράδι πριν πέσουμε για ύπνο λες κ είναι κάποια συνταγή για να καταλήξουμε κ μείς κάποτε στον παράδεισο(σα να σου λέει ο γιατρός να παίρνεις δύο χάπια για την πίεση κάθε μέρα αν θες να είσαι καλά[!]).Ε, λοιπόν αυτά τα 2 απλά πραγματάκια δεν έμαθα ποτέ μου να τα κάνω κ να τα τηρώ άρα υποθέτω ότι είμαι σκάρτο υλικό εκ γενετής κ προφανώς δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Ακούγεται απαισιόδοξο οπότε κ πάλι υποθέτω ότι αυτό είναι ένα ακόμα λάθος από τον κατασκευαστή μου. Όλα όσα έχω εγώ κ οι όμοιοί μου είναι λάθη μα εγώ τα αγαπώ όσο κ τον ουρανό που μπορώ να δω κάθε ξημέρωμα κ πεθαίνω λίγο-λίγο. Οι έννοιες αυτές με έχουν κάνει από τη μέρα που τις ανακάλυψα κ τις οικειοποιήθηκα να αισθάνομαι σαν ένα ρομπότ το οποίο όμως έχει αναπτύξει τις αισθήσεις κ το συναίσθημα, την κριτική ικανότητα, την ικανότητα να σκέφτεται κλπ όπως στην ταινία i robot. Το αίμα μας είναι τα λάδια που μας κρατούν ζωντανούς κ ικανούς για εργασία, ο εγκέφαλος το κύριο λειτουργικό μας σύστημα το οποίο δεν διαφέρει εκτός από τα "λάθη" κ το υπόλοιπο σώμα τα εξαρτήματά μας για να εκτελούμε σωστά τις λειτουργίες μας βέβαια κ εδώ υπάρχουν οι εξαιρέσεις δηλαδή κ πάλι τα "λάθη" .Το μοναδικό πράγμα που μας ξεχωρίζει από τα ρομπότ είναι η φυσική μας ανάγκη για αναπαραγωγή αν κ αυτό μας κατατάσσει με τα ζώα όπου κ πάλι ξεχωρίζουμε λόγω της νοημοσύνης μας αν κ πάλι αναρωτιέμαι αν είναι φυσική ή τεχνητή τελικά...?Νομίζω ότι παραείπα πολλά ενώ δεν θα έπρεπε αλλά υποθέτω ότι αυτή είναι η επιστροφή μου μετά από 6 μήνες απραξίας κ πλήρης απάθειας απέναντι σε όλους κ σε όλα. Νομίζω ότι κατάφερα επιτέλους να ξεπεράσω αυτή την έλλειψη σιγουριάς, την έλλειψη αγάπης εν τέλει που με βασάνιζε τους τελευταίους 5 μήνες. Κάθε δύσκολο γεγονός λένε ότι σε θεριεύει αν κ μένει μόνο ο πόνος να σου θυμίζει όλα όσα συνέβησαν κ αυτό είναι αλήθεια. Σβήστηκαν πλέον κ οι εικόνες κ τα συναισθήματα που υπήρχαν έμεινε μόνο μια λέξη, ένα όνομα να σε θυμίζει...(γιατί πρέπει κάθε μου κείμενο να τελειώνει με αναφορά σε εσένα? λυπάμαι που ανακαλύπτω ότι τελικά ακόμα ζεις κάπου μέσα μου. είσαι μάλλον η δική μου φωτιά που δεν πρέπει ποτέ να σβήσει.. εύχομαι να θυμάσαι όλα εκείνα που σου είχα πει το τελευταίο μας βράδι.)


ΥΓ: κάθε ξημέρωμα κ μια μέρα λιγότερη, κάθε τσιγάρο κ μια ανάσα, κάθε ρίσκο κ μια ολόκληρη ζωή.. μόνο εσύ το ξέρεις κ όμως συνεχίζεις.

καλό σας βράδι κ καλή συνέχεια με ένα χαμόγελο να κρέμεται στα δυο σας χείλη.

(ίσως να έχω βγει κ εκτός θέματος.)

Παγκόσμια μέρα δράσης κατά της κλιματικής αλλαγής - Σάββατο 6 Δεκέμβρη

54 Κινήσεις Πολιτών για την Πόλη και το Περιβάλλον, 37 Αυτοδιοικητικά Σχήματα, 13 Συνδικαλιστικοί και Επιστημονικοί Φορείς, 10 Οικολογικές και Κοινωνικές Οργανώσεις, συνεργαζόμαστε για ένα μαζικό, πολύχρωμο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου , ώρα 12.00 μ.μ.

Εκπέμπουμε S.O.S για τη σωτηρία του πλανήτη

Ενώνουμε τη φωνή μας με το παγκόσμιο κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής. Ζητάμε να ληφθούν μέτρα τώρα.

• Απαιτούμε από την κυβέρνηση να εφαρμόσει άμεσα τις ευρωπαϊκές και διεθνείς περιβαλλοντικές δεσμεύσεις και να σταματήσει την πολιτική – ενεργειακή, χωροταξική, περιβαλλοντική – που ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή
• Διεκδικούμε δραστικές αλλαγές στο παγκόσμιο πρότυπο ανάπτυξης (παραγωγής και κατανάλωσης). Η διέξοδος από την οικονομική κρίση πρέπει να βασιστεί στις πολιτικές που εγγυώνται τη σωτηρία του πλανήτη