μισώ τον ρατσισμό. ανέκαθεν τον μισούσα δεν είναι ότι ξαφνικά μια μέρα σκέφτηκα ότι πρέπει να αγαπώ τον συνάνθρωπό μου ως έχει και να μην απαιτώ από αυτόν να γίνει κάτι που δεν είναι ούτε να τον κατακρίνω γιατί δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που είναι. όλοι άνθρωποι είμαστε και μου τη δίνει όταν ακούω σχόλια του τύπου "ναι και που είμαστε όλοι άνθρωποι τί πάει να πει αυτό ?άλλοι είναι ανώτεροι, άλλοι όχι.. " ή "ωραία όλοι άνθρωποι είμαστε, αλλά ΑΥΤΟΙ πρέπει να μάθουν να μας σέβονται. " κλπ κλπ. ο ρατσισμός είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας και το εντρυφύουν οι γονείς μας και το κοινωνικό σύνολο που μας περιβάλλει, το θέμα είναι ότι ο καθένας τον δέχεται και τον αντιμετωπίζει διαφορετικά και αν και αντικειμενικά το σωστό είναι να μην είμαστε ρατσιστές κάποιοι μας έκαναν να πιστεύουμε ότι όχι, αυτό δεν είναι αντικειμενικό και ο καθένας πρέπει να διακρίνεται έστω και λίγο σε οποιοδήποτε θέμα από τους υπόλοιπους ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε την τέλεια διαβαθμισμένη κοινωνία σε όλους τους τομείς ! απορώ που ο άνθρωπος μπορεί και σκέφτεται έτσι τελικά και πόσο μάλλον ο βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και δε οι χριστιανοί ! όπως και να 'χει όλα αυτά είναι απλές καθημερινές σκέψεις που δν απασχολούν μόνο εμένα. το θέμα όμως είναι ότι δεν μας φτάνει που είμαστε ρατσιστές λόγω φυλής, χρώματος, κοινωνικού κ οικονομικού στάτους ή μορφωτικού, είμαστε ρατσιστές και όσον αφορά στην αγάπη. επειδή το θέμα είναι μεγάλο και δεν έχω τη διάθεση για τέτοιο κείμενο ένα μόνο θα πω, αγάπη ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, χρώματος, μοφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού status.. αγάπη δίχως σύνορα.
και στο θέμα αυτό ας γίνουμε λίγο εγωιστές και να σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας μπας και αφήσουμε τους γύρω μας στην ησυχία τους και βρουν και αυτοί την ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου