Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

somewhere over the rainbow way up high..κάπου εκεί είμαι κ γω μάλλον,όχι άνθρωπος..ουράνιο τόξο

καλοκαίρι 2008,έχουν περάσει πολλά χρόνια αλλά ποιος νοιάζεται?!Δεν θα έγραφα αν δεν είχα επηρεαστεί άρα το να επηρεάζεσαι από τους άλλους δεν είναι κ τόσο κακό τελικά,απλά κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν δυστυχώς..Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να σταματήσω να γράφω γτ έτσι κ αλλιώς δεν αξίζω κάτι το ιδιαίτερο,τουλάχιστον τπτ παραπάνω από αυτά που ήδη έχω..ένα διαμέρισμα,μια σκατοεποχιακή δουλειά,άφθονο διάβασμα για ένα σχετικά καλύτερο μέλλον από αυτό που θα έχω αν δεν μορφωθώ κ πάει λέγοντας.Ίσως είναι αρκετά,ίσως όχι,δεν ξέρω,δεν ξέρεις,πού πηγαίνω πού με πηγαίνεις?η ζωή κυλάει σαν μια ρόδα,περνάει από δρόμους μέσα σε πόλεις,από φτωχά στενά που σφήζουν από ζωή μέχρι ο θάνατος να τα επισκεφτεί στις γωνίες της ντροπής,μέσα από βουνά,θάλασσες,ποτάμια,πέρα από πράσινους κάμπους κ γαλάζιους ουρανούς.Με φαντάζομαι κάτι φορές εκεί,να κοιτάζω τριγύρω κ να βλέπω το απέραντο γαλάζιο,να έχω ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα όπου θα μπορώ να βλέπω τα κύμματα να σκάνε στην αμμουδιά μετά από τα ταξίδια τους,ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα ταξιδέψω κ γω!Δεν ξέρω πως,δεν έχω τη δυνατότητα αλλά αφού μπορώ να το ονειρευτώ κ να το φανταστώ θα το υλοποιήσω κάποτε,δεν θα μείνει ένα όνειρο ουτοπικό γτ ό,τι κ να λένε δεν με ξέρουν!Τίποτα δεν ξέρουν!μόνο να σου λένε ψέμματα κ να σε κρατάνε πίσω,να σε κάνουν να κρύβεσαι όταν δεν υπάρχει λόγος,όταν ξέρεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις αλλά δεν θέλουν να επιτύχεις!Δεν είσαι αντάξιος των προσδοκιώνς τους τελικά αλλά δεν σε νοιάζει,χαίρεσαι την κάθε στιγμή...Τρόπος έκφρασης..Ποιος πραγματικά ξέρει τί πάει να πει εκφράζομαι?!Βγάζω από μέσα μου ό,τι με πληγώνει(όχι απαραίτητα) λέω στον άλλο ό,τι νιώθω με οποιονδήποτε τρόπο,θέατρο,μουσική,συγγραφή,φωτογραφία,σχέδιο,ζωγραφική,κινηματογράφος...Τα πάντα,ότι έχει ζωή κ δίνει την αίσθηση αυτή στους άλλους αλλά κ στον ίδιο τον δημιουργό του..Δεν αποκαλλώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη,ποτέ δεν θα το κάνω γιατί δεν πληρώ τις προυποθέσεις,είμαι πολύ "μικρή" για κάτι σαν κ αυτό,δεν με αποκαλλώ ούτε καν άνθρωπο!Προτιμώ να με βλέπω σαν συναισθήματα πέρα από ένα σάπιο εγώ,θέλω να βλέπω τα χρώματά μου,αυτά που μου στέρησαν όταν ήμουν παιδί εγώ θα τα διεκδικήσω κ θα τα πάρω πίσω,γιατί είναι δικά μου!Βρήκα τον δρόμο μου κ περπατώ πάνω σ'αυτόν πλέον.Δεν φοβάμαι,ποτέ μου δεν φοβήθηκα,δείχνω τι είμαι,δεν κρύβομαι...δεν υπάρχει λόγος να κρύβομαι...Έμαθα κάτι βασικό σε έναν κόσμο σαν κ αυτό κ δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω κ τι να πω αλλά αγαπώ τους ανθρώπους,δεν φοβάμαι κανένα...όπως αγαπώ τη ζωή η ζωή είναι αγάπη..είμαι ένας εξπρεσιονιστής,ένας ιδεαλιστής,ένας ειρηνιστής,ένας ελεύθερος άνθρωπος(?)ίσως,αλλά είμαι ελεύθερη σε έναν κόσμο φυλακισμένο..βρήκα διέξοδο κ χαίρομαι γι'αυτό..δεν νομίζω να γυρίσω αλλά πάνω απ'όλα θα ήθελα κάποιοι να μην ξεχνούν ότι δεν κρίνομαι σαν καλλιτέχνης αλλά σαν ένα συναίσθημα,γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος..αν ποτέ με αποκαλέσουν έτσι..



somewhere over the rainbow,way up high...
καλό καλοκαίρι

3 σχόλια:

Eryn είπε...

"...καμμία απο τις δυο μας δεν ήξερε κάτι πραγματικά σημαντικό, ουτε είχαμε τη δυνατότητα ν'αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.Δεν υπήρχε κάτι σταθερό στο οποίο να μπορούμε να βασιστούμε.Ήμαστε δύο απέραντα μηδενικά, δύο θλιβερά ανθρωπάκια που τα παρέσερνε η ζωή απο τη μια λήθη στην άλλη...Και τότε κατάλαβα κάτι.Οτι είμαστε δυο υπέροχοι συνοδοιπόροι που όμως, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι παρα δυο μοναχικές πλάκες μετάλλου η καθεμιά στη δική της τροχιά.Απο μακρυά φαίνονται σαν όμορφοι διάττοντες αστέρες,αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρα φυλακές, όπου η καθεμιά μας είναι κλεισμένη μόνη και δεν πηγαίνει πουθενά.Οταν οι τροχιές αυτών των δύο δορυφόρων συμβεί να διασταυρωθούν ,μπορούμε να είμαστε μαζί.Μπορουμε ίσως ν'ανοίξουμε την καρδιά μας η μια στην άλλη.'Ομως αυτό θα συμβεί για μια ελάχιστη στιγμή.Την επόμενη ακριβώς στιγμή θα πλέουμε μεσα στην απόλυτη μοναξιά.Μέχρι να καούμε και να γίνουμε στάχτη..."

terry είπε...

είναι πραγματικά υπέροχο..δεν ξέρω,δεν ξέρω αν είναι δικό σου ή όχι,δεν ξέρω τίποτα κ όμως κάτι καταλαβαίνω.ευχαριστώ πολυ΄για το σχόλιο!με έβαλε σε σκέψεις μπορώ να πω :);)

Eryn είπε...

Πολύ θα ήθελα να ήταν δικής μου έμπνευσης αλλα δυστυχώς δεν φτάνω τόσο ψηλά,είμαι ικανή μόνο για γλυκόπικρα,μέτρια στιχάκια :) απλώς μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι και σκέφτηκα ότι βρηκε τη θέση που του αξίζει στο blog σου. Βασικά είναι απο το Σπούτνικ Αγαπημένη του Χ.Μουρακάμι,ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και με βοήθησε να δώ λίγο διαφορετικά μερικά πράγματα που με στοίχειωναν τελευταια...δεν ειναι αριστούργημα σαν διήγημα αλλά έχει αρκετά να δώσει... take good care, aye xxx

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."