Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

οργή και μίσος

μια μέρα θα κάψω τις πόλεις σας και θα σπάσω τις ακριβές σας βιτρίνες, θα βάλω βόμβα στα ιδανικά σας, στις σάπιες ιδέες και στα σπιτικά σας, τίποτα δε θ' αφήσω όρθιο να σταθεί, όπως η πύρινη λαίλαπα περνά μέσα από τα δάση και σαρώνει ό,τι βρει έτσι κι εγώ σα μια λάιλαπα θα κατασπαράξω τα σπλάχνα των παιδιών σας, της νοσηρότητας και της σαθρότητας του συστήματός σας, θα πνίξω στην αγκαλιά μου τα παιδιά σας, τους σπόρους αυτού του συστήματος που καθημερινά με κατατρώει, που μου αδειάζει την ψυχή και με αφήνει να κοιτάζω το κενό μου, ένα σύστημα που σκοτώνει ό,τι μέσα του ανθίσει, όπως η πόλη σας που σκοτώνει τα παιδιά της πουλώντας μερικές ψυχρές τοξίνες, μπορείς να δεις τα νεκρά παιδιά της κάπου στα Εξάρχεια και την Ομόνοια, μπορεί να μετρήσεις τις ατελείωτες ενέσεις που είναι καρφωμένες στις φλέβες των παιδιών, μα ποτέ δε θα νιώσεις τη ζωή μέσα από το θάνατό τους, θα είσαι πάντα το ίδιο απαθής και απόμακρος καθώς το μόνο που θα εύχεσαι θα είναι να μην καταλήξουν έτσι τα παιδιά σου! Θα είσαι το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι που πάντα ήξερα ακόμα και όταν φτάσεις τα 70 και συνειδητοποιήσεις ότι πλησιάζει το τέλος σου, ακόμα και τότε θα κατηγορείς τους αλήτες και τους περιθωριακούς για όλα σου τα προβλήματα, θα μεταφέρεις τα κόμπλεξ σου στα παιδιά σου και θα στηρίζεις όλα αυτά που πάντα σε σκότωναν δίχως να το καταλαβαίνεις. Θα είσαι άλλο ένα γρανάζι του συστήματος που εκείνοι θα το συντηρούν για να τους συντηρήσει με τον τρόπο του. Πάντα θα τρέφω για σένα την ίδια απέχεθεια που έτρεφα όταν σε πρωτοείδα και κατάλαβα τι είσαι, πάντα θα σε εχθρεύομαι μέχρι να σε καταστρέψω, δε θα το παίξω καλός, δε θα κρυφτώ πίσω από ένα προσωπείο που θα μου δώσετε, θα είμαι εγώ και δε θα σας συγχωρήσω ποτέ όλα όσα έχετε κάνει, γιατί ποτέ δε θα ξεχάσω το πως με κάνατε όλα αυτά τα χρόνια να αισθάνομαι. Το μίσος και η οργή μου γεμίζουν το ποτήρι με το κρασί μου και ξεχειλίζουν μέχρι που κάτι μέσα μου θα εκραγεί και η φλόγα θα φουντώσει και τότε τίποτα μα τίποτα δε θα σας σώσει. Εσάς, τους φασίστες,τους προβοκάτορες, τους ασφαλίτες, τους μπάτσυς και όλους τους πολιτικούς που κάνατε τη ζωή μου μπουρδέλο, που σκοτώσατε τα όνειρα και τις ελπίδες μου, που με φυλακίσατε μέσα σε ένα κλουβί με βιτρίνα ζωής και ευτυχίας και μαζί με εμένα φυλακίσατε και εκατομμύρια άλλους που θα ακολουθήσουν καταπνίγοντας τον πόνο τους καίγοντας ό,τι τους φυλάκιζε και τους έπνιγε τόσα χρόνια, ό,τι δεν τους επέτρεπε να ζήσουν ελεύθεροι..

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες γιατί μέσα σε κάθε καρδιά υπάρχει ένας επαναστατικός πυρήνας που λίγο θέλει για να εκραγεί και να πάρει το μυαλό ανάποδες και όταν αυτό γίνει τότε είναι που κάνεις άνθρωπε πράγματα που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα έκανες..

Οικογένεια

Τί είναι η οικογένεια ;
Είναι το πρώτο και βασικότερο κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται κοινωνία.. είναι το πρώτο και το τελευταίο στάδιο της ζωής κάθε ανθρώπου, είναι μια όμορφη και μια άσχημη εμπειρία ταυτοχρόνως, είναι πολλά πράγματα μαζί μα κυρίως είναι η αρχή του τέλους κάθε ατόμου.
Πώς μπορεί μέσα σε μια τόσο νοσηρή κοινωνία να υπάρχουν υγιείς πυρήνες και κύτταρα, όπως είναι η οικογένεια ;
Καλώς ή κακώς και είτε το δεχόμαστε είτε όχι, η αλήθεια είναι πως μέσω της οικογένειας διαιωνίζονται όλα τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Η οικογένεια αποτελεί τον κύριο τρόπο μεταβίβασης του ιδεολογικού ύποβαθρου της αρρωστημένης αυτής κοινωνίας, του αδυσώπητου και σαθρότατου αυτού συστήματος που δεν αφήνει περιθώριο αναπνοής και εξέλιξης στα άτομα που περικλύονται μέσα σε αυτό.
Η εκκλησία αναγνωρίζει την ύπαρξη της οικογένειας μόνο μέσα από το γάμο και των εικονικών αυτών όρκων που δίνονται μεταξύ δύο ατόμων, του διαφορετικού πάντα φύλου καθώς η ομοφυλοφιλία για τη θρησκεία αποτελεί την ανωμαλία της φύσης και την τιμωρία μας από το θεό(!)., οι οποίοι όρκοι καταπατώνται καθημερινά ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, μέχρι που στο τέλος αναιρείται πλήρως η φράση "Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω" από τα ποσοστά διαζυγίων που υπάρχουν.
Πώς θα έχουμε ελεύθερους και σκεπτόμενους πολίτες στον κόσμο αν το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν ακόμα και αν δεν είναι από τη φύση του νοσηρό, το αναγκάζει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο να γίνει μακροπρόθεσμα ;
Ακούω πολιτικους, καθηγητές, δημοσιογράφους και κάθε είδους ειδήμονες να γκρινιάζουν και να λένε ότι η οικογένεια, ο πυρήνας αυτής της κοινωνίας νοσεί και γι' αυτό πολλά παιδιά οδηγούνται σε ακραίες πράξεις ή στην υιοθέτηση ακραίων ιδεολογιών. Μα ποιος από αυτούς τους ειδήμονες έζησε ενδοοικογενειακή βία, ποιος από αυτούς έζησε φτώχεια, έλλειψη συναισθημάτων, απώλεια του ενός γονέα, ψυχική και σωματική βία από κάποιον πατριό κ.ο.κ;
Ποιος έπεσε θύμα των καταστάσεων ;
Σίγουρα όχι κανένας αλλά κατά 90% όχι αυτοί που βγαίνουν και διαλαλούν τις ιδέες τους λες και είναι τίποτα σπουδαίοι άνθρωποι που μπορούν να κρίνουν και να μην κρίνονται, που θα δώσουν λύση σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος.
Και στην τελική η αντίδραση αυτή των παιδιών εκείνων κάθε άλλο παρά λανθασμένη είναι, διότι αν δεν αντιδρούσαν τότε αυτό θα σήμαινε πως το νοσηρό αυτό σύστημα θα μας είχε καταστήσει εγκεφαλικά και κριτικά νεκρά άτομα, όμως όχι! Εμείς εξακολουθούμε να αντιδρούμε, να αντιστεκόμαστε και να αναγνωρίζουμε τα λάθη των άλλων προσπαθώντας να τα διορθώσουμε.
Αυτό φανερώνει ότι υπάρχουν οι βάσεις για εξέλιξη, για βελτίωση..
Το μόνο που μένει είναι να αλλάξει η έννοια της οικογένειας ως ο θεσμός που τώρα είναι.
Οικογένεια σημαίνει όταν γυρνάς το βράδυ στο σπίτι από τη δουλειά να είναι εκεί ο άνθρωπός σου και να σε περιμένει δίχως απαιτήσεις και εγωισμούς, οικογένεια είναι να φέρεις στη ζωή ένα παιδί με τον άνθρωπο που αγαπάς και να τον βλέπεις να μεγαλώνει ελεύθερος, να τον βοηθάς να κάνει τα πρώτα του βήματα και να του αφήνεις το περιθώριο να αποφασίσει τι δρόμο θα ακολουθήσει στη ζωή του, να μην τον περιορίζεις με τα δικά σου θέλω και με το "εγώ" σου, να του τονίζεις το λάθος, αλλά ταυτόχρονα να του επισημαίνεις και το σωστό και ίσως και να τον επιβραβεύεις γι' αυτό, να του επιτρέπεις να είναι αυτό που θέλει και όχι αυτό που εσύ θα ήθελες να είναι, να είσαι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή του που θα τον αποδεχτεί όπως είναι και δεν θα τον περιθωριοποιήσει όπως κι αν είναι, να του λες κάθε μέρα πόσο τον αγαπάς και πως άλλο τόσο αγαπάς και τον άνθρωπο με τον οποίο τον φέρατε στη ζωή... γιατί η οικογένεια ευτυχώς δεν αποτελείται από ένα άτομο αλλά από δύο και για να συμβαίνει αυτό πρέπει η οικογένεια να είναι κάτι που και οι δύο επιθυμούν και όχι μόνο ο ένας από τους δύο..
Στην ομάδα αυτή θα πρέπει όλα τα άτομα που την αποτελούν να είναι παρόν σε κάθε της βήμα...
Αλλιώς η οικογένεια θα εξακολουθεί να αποτελεί παρακλάδι του συστήματος που καθημερινα μας καίει την ψυχή και μας σκορπάει εδώ κι εκεί όπως ο άνεμος τη γόπα απ' το τσιγάρο..
Καλό βράδυ λοιπόν και καλή χρονιά.. εύχομαι το 2010 να φέρει ωραίες αλλαγές προς το καλύτερο και λέξεις όπως οικογένεια να αλλάξουν σημασία και εκείνοι που εκπροσωπούν το θεσμό να αλλάξουν στάση και να αυτή να μην καθορίζεται μόνο από το στυλ της καρέκλας τους, όπως είχε πει κάποτε η γώγου..

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

διάλεξε στρατόπεδο

Τί σημαίνει να είσαι επαναστάτης τελικά; Ποιος είναι πραγματικά;
Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι και είμαστε όλοι αναρχικοί κατά βάθος όμως δεν σπάμε όλοι τις βιτρίνες και τα αυτοκίνητα των συνανθρώπων μας. Είτε από φόβο, είτε από λύπηση, είτε από σεβασμό.. όμως κυριαρχεί ο φόβος, αυτή είναι η πικρή αλήθεια!
Κάθε άτομο μιας ελεύθερης και δημοκρατικής(;) κοινωνίας όπως η δική μας έχει το δικαίωμα να αγοράζει ακριβά αυτοκίνητα κτλ, όπως και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να πετάει πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους και τις βιτρίνες. Και ναι, σέβομαι τον κόπο και το μόχθο των άλλων που έφτιαξαν ένα μαγαζί και ζουν από αυτό ή που αγόρασαν ένα ακριβό αυτοκίνητο γιατί γούσταραν, όμως δε δέχομαι και δε σέβομαι το ακριβό αυτό αυτοκίνητο να είναι όνειρο ζωής κάποιου, είναι επιεικώς απαράδεκτο και αξιολύπητο. Άποψή μου είναι ότι με τέτοια όνειρα απλά ανάγουμε τη ζωή μας σε δουλεία και σκλαβιά άχρηστων υλικών αγαθών που απλά μας οδηγούν στην υπερκατανάλωση και στην άσκοπη σπατάληση των όσων χρημάτων διαθέτουμε. Πέρα από αυτό όμως, απαράδεκτο ήταν και το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο, μέρες σαν κι αυτές που όλοι ήταν στους δρόμους και έκαιγαν θέλοντας να ξεσπάσουν και να εξωτερικεύσουν το θυμό και την οργή που έκρυβαν μέσα τους κάποιοι άλλοι νοιαζόντουσαν μόνο για τις βιτρίνες και τα χρήματα που θα κοστίσουν όλες οι ζημιές, ενώ κανείς δεν έβλεπε το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχεπ ίσω από όλα αυτά.. τον πόνο και την αγανάκτηση των ανθρώπων της χώρας μας. Ποιος ασχολήθηκε με αυτό; Οι δημοσιογράφοι; Οι μεγαλύτεροι αλήτες και ρουφιάνοι της εποχής μας; Δεν το νομίζω.. Ήξεραν μόνο να κατηγορούν τους απροσάρμοστους και ασυμβίβαστους της κοινωνίας, όλους εμάς τους υπερευαίσθητους που για να επιβιώσουμε μπορούμε μόνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Ίσως βέβαια μετά από πολλά χρόνια να μην θυμόμαστε τίποτα και να μην είμαστε τίποτα από όλα όσα είμαστε τώρα, όμως και πάλι μέσα μας η φωτιά εκείνη θα σιγοκαίει ώσπου μια μέρα να φουντώσει ξανά, ίσως όχι με πορείες και πέτρες αλλά με δυνατά συνθήματα και λέξεις που θα κόβουν το αίμα κάποιων ανυποψίαστων περαστικών από τη ζωή μας. Εσείς είστε εκείνοι που δώσατε της θέση σας σε εμάς και τώρα κουρνιάζετε ήρεμοι στη γωνιά σας, ΄διχως τύψεις και ενοχές για όλα όσα δεν κάνατε και αφήσατε πίσω σας, για τα συντρίμμια που εμείς τώρα καλούμαστε να μαζέψουμε επειδή εσείς συμβιβαστήκατε! Ποιο το νόημα όλων αυτών αν τελικά καταλήξουμε όλοι συμβιβασμένοι με αυτά που εχθρευόμαστε και μισούμε? Γιατί πολεμάμε άραγε? Τραγικό και επιεικώς απαράδεκτο να μην είσαι αγωνιστής μέχρι το τέλος, λυπάμαι εσένα φίλε και την ψυχή σου που τα βράδια κοιμάται ήσυχη έχοντας προδώσει όλα όσα κάποτε θα υποστήριζε μέχρι θανάτου. Λυπάμαι που τους επέτρεψες να σ' αγγίξουν με τα λερωμένα χέρια τους, που τους επέτρεψες να σε κάνουν σαν κι αυτούς, να σου φορέσουν μια μάσκα ώστε να οταν κοιτάζεις στον καθρέφτη να βλέπεις τον άλλο σου εαυτό, εκείνον που ίσως πάντοτε να ήθελες να είχες όμως το κατάλαβες αργά. Δεν λυπάμαι όμως όταν μαθαίνω για σένα ότι ποτέ δεν υπήρξες επαναστάτης και αγωνιστής, όταν μαθαίνω ότι πάντα ήσουν ένας πουλημένος κεφαλαιοκράτης όμως καλά κρυμμένος για να είσαι πιο "ιν". Να ξέρεις ότι αυτό ποτέ δεν θα στο συγχωρέσω. Να ξέρεις ότι όταν θελήσεις να επιστρέψεις στα παλιά γνωστά σου στέκια δεν θα είμαι εκεί να σε υποδεχτώ, δεν θα σε καλωσορίσω πίσω γιατί ποτέ δεν ήσουν εδώ....
Καλή σου μέρα στην καινούργια σου ζωή, κι αν κάποτε μάθεις τι θα πει ζωή, επανάσταση, αγώνας και αγάπη έλα πες μου και μένα να με σώσεις από το βούρκο, μέχρι τότε όμως μη μου μιλάς για τη ζωή!!

Να σε κυβερνάνε σημαίνει... - P.J. Proudhon

Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σ΄επιθεωρούν να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σ΄εγκλωβίζουν σε νόμους, να σε ρυθμίζουν, να σε καταγράφουν, να σου κάνουν κατήχηση, να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε μετρούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση ούτε την αρετή. Να σε κυβερνάνε σημαίνει να σε καταγράφουν, να σε ταξινομούν, να σε ελέγχουν, να σε φορολογούν, να σε σφραγίζουν, να σε μετρούν, να σε υπολογίζουν, να σε καταχωρούν σαν πατέντα, να σου δίνουν άδεια, να σ΄εξουσιοδοτούν, να σε οπισθογράφουν, να σε επιπλήττουν, να σε μπερδεύουν, να σε τροποποιούν, να σε τιμωρούν, να σε συλλαμβάνουν σε κάθε λειτουργία, σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε κίνηση. Σημαίνει να σε φορολογούν, να σου πίνουν το αίμα, να σου ζητάνε λύτρα, να σ΄εκμεταλλεύονται,να σε μονοπωλούν, να σε εκβιάζουν, να σε στίβουν, να σε εξαπατούν, να σε ληστεύουν με την πρόφαση του γενικού συμφέροντος · ύστερα από την ελάχιστη αντίσταση, στην πρώτη διαμαρτυρία, να σε καταπιέζουν, να σε καταδικάζουν σε πρόστιμο, να σε βρίζουν, να σε ενοχλούν, να σε παίρνουν από πίσω, να σε τρομοκρατούν, να σε δέρνουν, να σε αφοπλίζουν, να σε στραγγαλίζουν, να σε φυλακίζουν,να σε δικάζουν, να σε καταδικάζουν να σε εκτοπίζουν, να σε ξυλοκοπούν άγρια, να σε πουλάνε, να σε προδίδουν, και τελικά να σε περιγελάνε, να σε βρίζουν, να σ΄εξευτελίζουν, να σου καταρακώνουν την αξιοπρέπεια. Αυτή είναι η κυβέρνηση, αυτή είναι η δικαιοσύνη της, αυτή είναι η ηθική της....

Νικόλας Άσιμος

Νικόλας Άσιμος
"Ελπίζω κάποτε ν' ακουστώ μέσα στο φαλημέντο του κόσμου..."